ENCARDIA: Η ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ (2012)
- ΕΙΔΟΣ: Ντοκιμαντέρ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άγγελος Κοβότσος
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
Κομπανία Ελλήνων με ρεπερτόριο σαν εκείνο των απ’ την αρχαιότητα Ρωμηών μεταναστών στη νότια Ιταλία την ψάχνει in situ, συμβουλεύεται παλιούς και νέους για το χτες και το σήμερα εκεί, τζαμάρει μαζί τους στο ιδίωμα των Γκρίκο και στις sui generis μελωδίες τους.
Χωρίς να το γνωρίζεις τα… γνωρίζεις και εσύ. Τη γλώσσα γιατί μοιάζει με τη δική σου λατινίζοντας. Και το πεντάγραμμό τους απ’ το «Κλάμα», που από το «Αλονζανφάν» των αδελφών Ταβιάνι πέρασε χάρη σε μια πολυακουσμένη διασκευή της Μαρίας Φαραντούρη σε αμέτρητες playlist λαρυγγιών, πηγών ήχου και συχνοτήτων – κι είναι ο εθνικός ύμνος των Γκρεκάνων. Η γνωριμία με το making of του από το δημιουργό του αυτοπροσώπως δε, είναι ένα μόνο από τα ζωντανά συναπαντήματα χάρη στα οποία πάλλεται το mash-up εμιγκρέ εθνογραφικού οδοιπορικού, χρονικού diy περιοδείας και πορτρέτου μπάντας ενός δημιουργού, που με κοιτίδα την κρατική μικρή οθόνη ξανοίγεται, πλέον, στο grand ecran με το νέο ντοκιμαντέρ του.
Και qua, ο Άγγελος Κοβότσος πιάνει εν πολλοίς κινηματογραφικά το «σκοπό» των amici γειτόνων: Στη γλώσσα και τη «ντο ρε μι» παράδοση, και τα δύο απειλούμενα (αλλά εδώ ξέχνα την κινδυνολογία) με εξάλειψη, ωστόσο ταυτόχρονα κυτταρικά ζωντανά στους «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» νοματαίους η «φυσική» αίσθηση του πλησιάσματος των οποίων σε καλωσορίζει όπως και το συγκρότημα από τη «μητέρα» χώρα, που φιλοξενείται, ρουφάει εμπειρίες και συνεισφέρει κυριλεκτικά οργανικά. Και αυτοί κι εσύ γίνεστε αμέσως ένα στην ομ(οι)ογενή κοινότητα που αποθησαυρίζεις ενστικτωδώς.
Γιατί νιώθεις το κονέ (αξέχαστη η μοναδική εν ζωή «δασκάλα» της ντοπιολαλιάς και η κατακόκκινη ρομπίτσα της). Γιατί ερωτεύεσαι τη διάλεκτο. Γιατί η musica μα ταραντέλα μα μπαλάντα μα σερενάτα μα οιονεί nuevo tango (!) σιγοντάρεται διαρκώς, εξυπακούεται. Γιατί couleur locale ντεσού σαν εκείνο του ταραντινισμού (ένα ενδημικό είδος εκστατικά επιληπτικής κρίσης υστερίας, με samples απ’ το vintage μικρού μήκους «Taranta» του Τζανφράνκο Μινγκότσι απ’ το 1962 να κάνουν εκπληκτική δεύτερη φωνή εδώ), ακομπανιάρουν προσφυώς το organetto (το τοπικό ακορντεονάκι).
Απόπειρες video clip group, και δη σε ασπρόμαυρο, λειψό κάπως προφίλ των ινστρουμενταλιστών ή «λαιμών» και το κύκνειο «άσμα» πάνω στη μενταλιτέ τους που αιωρείται ως φινάλε και ζήταγε… encore είναι οι φάλτσες νότες εδώ. Αλλά, αν και όχι Magna Grecia σελιλόζης, «Η Πέτρα που Χορεύει» (προσέξτε το μανιάτικο λίθινο habitat της εξοχής του Σαλέντο) ξέρει το canzoniere και το γείτονα «δικό», και δεόντως στους συστήνει. Ελπίζω ότι δεν είναι μόνο ο arthouse σωβινιστής ρέκτης του folclore που θέλει ετούτους τους fratelli…
