του Άγγελου Μαύρου

Συμπτώματα: με φωνές δακτυλοσκόπηση στην πατριαρχία / φαλλοκρατία / ημι-αλμπάνικη αυθεντία στη βικτωριανή κοινωνία, τηλεοπτικό «μάτι» στη μήτρα σκηνών ξαπλαρωμένων αγκυλωτικά που δε σε φτιάχνει, μπουρλέσκ με το οποίο δε μουσκεύει μία μονδέρνα δεσποινίς, το φιγουρίνι αρσενικού κεντροήρωα άθυρμα των κοινωνικών ηθών… περιόδου και των κυκλοθυμικά οιστρογόνων διαθέσεων του χαϊδευόμενου στόρι, η Τζίλενχολ αναχρονισμός και τονικός (εν μέσω του ensemble Γηραιάς ή νέας Αλβιώνας) και ως σιλουέτα νοσηλεύτριας κι ευεργέτριας των φτωχών και σουφραζέτας, που τη «βρίσκει» στο εδώλιο μιας λαϊκής κορύφωσης πασπατεμένης ποπιουλιστικά ρεφορμιστικά.

Διάγνωση: η ανιψιά του οργασμικών επιτευγμάτων dp Χάσκελ Γουέξλερ δε μαλάζει ντελικάτα τις ευαίσθητες τω όντι περιοχές μίας με ιστορικά σκαμπρόζικα ερεθίσματα, διεστραμμένης χιουμοριστικά φανταστικής ψηλάφησης των απαρχών της σωματικής / φυλετικής / ταξικής χειραφέτησης του «ασθενούς» φύλου και της απελευθέρωσης της επιστήμης από τις νευρώσεις της, εν είδει boy meets girl «εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», το οποίο βογκάει σαν «Μια Επικίνδυνη Μέθοδος» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ να επιχειρεί… fist fucking στο «The Road to Wellville» του Άλαν Πάρκερ!

Θεραπεία: Ανακούφιση με τη γλώσσα αρκετών απ’ τους διαλόγους, το νέο υποκριτικό pin-up Φελίσιτι Τζόουνς (έστω ασφυκτιώντας στον κορσέ σεμνοτυφίας), το σημείο G(ay) νύξεων του Ρούπερτ Έβερετ ως τεχνικού ευεργέτη κάθε στερημένης ή λυσσάρας. Είναι, όμως, αντικέ φιλμικό σκεύος ηδονής «Η Μηχανή της Χαράς», γι’ αυτό συστήνεται να το βάλεις κυρίως από περιέργεια (αν είσαι «άρρωστη» κινηματογραφόφιλη) εκεί που… καίγεσαι πολύ. Ελπίζοντας σε ένα (όχι γενόσημο) «όργιο» για το χτες του dildo, σύντομα…