του Ηλία Φραγκούλη

Δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ ταινία με τα Chipmunks. Είχα πιστέψει ότι στη ζωή αυτή δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο από τις ταινίες της Barbie. Δεν φανταζόμουν πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει! Το να βλέπεις ένα animated σκιουράκι να κλάνει… Το να ακούς αυτές τις τσιριχτές φωνές… Το να τα βλέπεις όλα μαζί να τραγουδάνε και να χορεύουν κάθε λίγο και λιγάκι… Το να θέλεις να πεθάνεις πριν περάσει η μιάμιση ώρα!

Ειλικρινά, αισθάνομαι ανήμπορος να γράψω κριτική γι’ αυτό το κατασκεύασμα οικογενειακής ταινίας. Κι ας είχε την ελάχιστη εξυπνάδα να τοποθετήσει τον Τζον Γουότερς σε πρώτη θέση αεροπορικής πτήσης, ο οποίος ενοχλείται από τον τρόπο που τρώει το σκιουράκι, με το τελευταίο να του απαντάει τύπου «Άσε μας, έχω δει το ‘Pink Flamingos’»! Ακόμη και αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα adult χιούμορ σε σοκάρουν στη δεύτερη σκέψη, ότι κάποιος έβαλε τέτοια ατάκα σε ανοσιούργημα που καταναλώνεται μονάχα από ανήλικα.

Στην τελική, αισθάνεσαι πως όλη η ταινία έχει γυριστεί για τρία μεγάλα νούμερα τραγουδιού και χορού (ίσως πιο οδυνηρό εκείνο στο βλαχομπάρ, αν και εκείνο του φινάλε, με extra πόνο από τις θηλυκές σκιουροπαρτενέρ των βασικών ηρώων, θα σε φτάσει επίσης στο αμήν…), ώστε η κινηματογραφική αίθουσα να μοιάζει με ένα παιδικό party… πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία. Ειλικρινά, με τέτοια φιλμ αισθάνεσαι τον απόλυτο οίκτο προς τους γονείς που υποχρεώνονται να συνοδεύουν παιδιά στο σινεμά.