του Άγγελου Μαύρου

Ρωμιέ πάρε παράδειγμα, ποιοι/πού/πώς/πότε/γιατί διεξοδικά ίσως δε θα αναλυθεί, το ότι αρπάζεται on camera η στιγμή και το σθένος ενός Έθνους, όμως, αρκεί στο post ημερολόγιο με το οποίο, στην πρώτη του ταινία, ένας αυτόπτης της «συμβαίνει τώρα» νέας Ιστορίας στις παρυφές του Τρίτου Κόσμου, χτύπησε τον εκεί Εθνικό Ύμνο της θρυαλλίδας του αντάρτικου, που έβαλε φωτιά, λίγο αργότερα, σε πλείστα καθεστώτα του Ισλάμ.

Οι – δήθεν – στην ημεδαπή Αγανακτισμένοι ας διδαχθούν απ’ το σερί παλμού απανταχού (από τις ρούγες ως τα γραφεία του καθεστώτος) κάλυψης του πατιρντί του ρεμπελιού και τα καίρια προφίλ με συνεντεύξεις φάτσα φόρα νοματαίων ενωμένων από… δεξιά κι αριστερά στον facebook τοίχο των δακρύων και του αίματος που ορθώθηκε κόντρα στην καταπίεση (οικονομική, πολιτική, κοινωνική), ενώ η ατμόσφαιρα του – ΟΚ ασυμμάζευτου – συνόλου ως τεκμηρίου κοσμογονίας αλλαγών φουσκώνει στήθη Anonymous ή μη για, και στο Ελλάντα, αλληλεγγύη υπερ-ταξική. Μία ολίγη από έρευνα, μικρή και η συνεισφορά η εικαστική, αλλά για μαρτυρία ενός πρόσφατου ορόσημου είναι, Insh’ Allah, επαρκώς μεταδοτική. (Κοίτα και) άκου πτώμα να μαθαίνεις…