της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Η κατάσταση έχει προ πολλού αντιστραφεί. Τα ψηφιακά κινούμενα σχέδια έχουν πάψει εδώ και καιρό να αποτελούν την εξαίρεση (χαρακτηρισμός που ανήκει πλέον στο παραδοσιακό, χειροποίητο animation) και είναι πια ο κανόνας, σε μια κινηματογραφική πραγματικότητα που επιπλέον δεν αποτελεί, πια, μονοπώλιο της Pixar. Όταν, όμως, κάτι γίνεται κανόνας, συνήθεια, νόρμα (όπως θες πες το), μοιραία χάνει όλο και περισσότερο την πρωτοτυπία, την έμπνευση και τη φρεσκάδα του, υποκύπτοντας όλο και πιο συχνά σε κλισέ και ευκολίες. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η Pixar πέρα από τα δύο sequel του «Toy Story» έχει βάλει μπρος συνέχειες και σε άλλα, κλασικά, πρωτόπλαστα καμάρια της, όπως τα «Ψάχνοντας τον Νέμο» και «Μπαμπούλας Α.Ε.», έχοντας μόλις υποπέσει στην πρώτη της, πραγματικά μέτρια – και αδίκως οσκαρούχο – δουλειά της, «Brave». Ούτε σύμπτωση αποτελεί το γεγονός πως τα Blue Sky Studios που υπογράφουν αυτό το «Μυστικό Βασίλειο» έχουν ήδη σκαρφιστεί τρία sequel και αμέτρητα μικρού μήκους spin-off (με πρωταγωνιστή τον Σκρατ) για την πρωτότυπη και μοναδική ολκής επιτυχία τους, «Η Εποχή των Παγετώνων».

Με αυτά και με αυτά καταλαβαίνεις, πως ούτε αυτή τη φορά θα δεις την έκπληξη – φως στο τούνελ της μετριοπάθειας που πλήττει τελευταία τις περισσότερες, αν όχι όλες τις περιπέτειες των high-tech ζωγραφιστών παιδιών του Χόλιγουντ. Όχι πως είναι εντελώς του πεταματού. Το σχέδιό του είναι εξαιρετικά προσεγμένο και το ιδιαίτερα λειτουργικό 3D του θα σε παρασύρει στο πρώτο μισό του. Εκεί, όπου το θέαμα θυμίζει έντονα «Avatar», αλλά και «Star Wars» (ιδιαίτερα στις κούρσες με τα πουλιά) και η μητέρα Φύση υπακούει στις εντολές μιας ακούραστα γελαστής και πράας, μαύρης Βασίλισσας (με τη φωνή της Μπιγιονσέ στην πρωτότυπη, αγγλική version), για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι πως η ανθρωπότητα γεννήθηκε στην Αφρική, με σκούρο δέρμα. Καθώς όμως το φιλμ φτάνει στα μισά του γίνεται όλο και πιο φλύαρο και κουραστικό. Οι λιγότερο ή περισσότερο προφανείς αναφορές του σε άλλα ενήλικα και μη φιλμ (από το «Αγάπη μου, Συρρίκνωσα τα Παιδιά» μέχρι την «Απόδραση από τη Χαμένη Πόλη» και, ναι, το «Thor», αφού οι εκεί παγωμένοι γίγαντες και το βασίλειό τους, Γιότενχαϊμ, είναι φτυστά με τους εδώ κακούς Μπόγκαν και τον άγονο τόπο τους) δεν είναι πλέον ευφάνταστες ή γόνιμες, η προστάτις του Βασιλείου του Δάσους και η νέα Βασίλισσά του είναι (ολό)λευκες, οι σεναριακές ανατροπές προκύπτουν προβλέψιμες και καταχρηστικές, ενώ οι εναέριες και επίγειες μάχες δε λένε να τελειώσουν με τίποτα. Μόνο οι κωμικές εξάρσεις παραμένουν αποτελεσματικές και ίσως καταφέρουν να σε κρατήσουν ξύπνιο στο πλευρό τού – όσο πιο μικρού, τόσο πιο ενθουσιασμένου – βλασταριού σου.