του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Σκηνοθέτης καταγραφής της νοσταλγίας στα «Peppermint» και «Uranya», ο Κώστας Καπάκας αλλάζει γραμμή και από την παραδοσιακή παραγωγή μεγάλων προσδοκιών, δοκιμάζει να γυρίσει με μικρό συνεργείο, περιορισμένο budget και «χειροποίητο» στιλ. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει εν μέρει, αφού το «Magic Hour» δίνει την εικόνα μιας σωστά επαγγελματικής δουλειάς, κι ας έχει γυριστεί μόνο με την HD κάμερα μιας φωτογραφικής μηχανής! Η εμπειρία χρόνων που διαθέτει (και στη διαφήμιση) ο Καπάκας, μαζί με τη φωτογραφία του Γιάννη Δασκαλοθανάση, δίνουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Αυτά ως προς τα τεχνικά, που είναι και οι αρετές του φιλμ. Γιατί υπάρχει και το περιεχόμενο. Οι δύο ήρωες μιλούν για τις ταινίες «χωρίς υπόθεση», λέγοντας πως «είναι έτσι για να βρίσκονται πιο κοντά στη ζωή». Ο Καπάκας επιχειρεί να γυρίσει μια ιστορία προσωπικής κρίσης μέσα στο περιβάλλον της οικονομικής κρίσης. Στο σινεμά, όμως, ακόμη κι ό,τι βρίσκεται πολύ κοντά – και με γρήγορα αντανακλαστικά – στη ζωή, δεν παύει να χρειάζεται και την υπόθεσή του…

Σ’ αυτό το buddy movie αντίθετων χαρακτήρων, που έχει στους τίτλους έναρξης μια βόλτα σε τρενάκι του λούνα παρκ, οι εντυπώσεις εκτίμησης και απογοήτευσης μοιάζουν με απότομο rollercoaster. Μια στιγμή ειλικρίνειας διαδέχεται μια σκηνή άτσαλου χιούμορ. Ένα ημιτελές σχόλιο για το κινηματογραφικό σύστημα παραγωγής, καταλήγει σ’ ένα φινάλε που «στέλνει» τους ήρωες στον ουρανό, αλλά όχι και προς την απογείωση της ταινίας, αφού δε διατηρεί μια κάποια συνολική συνέπεια.

Οι ταινίες με λιγοστούς χαρακτήρες (μόλις δύο εδώ!) χρειάζονται δυνατούς ηθοποιούς. Ο Τάσος Αντωνίου, που υποδύεται το διστακτικό καθημερινό τύπο, το κάνει αλλά όντας ένας πραγματικός διστακτικός καθημερινός τύπος και όχι μια κινηματογραφική περσόνα. Απέναντί του, ο Ρένος Χαραλαμπίδης παίζει το… Ρένο Χαραλαμπίδη που υποδύεται ένα «χαραλαμπιδικό» χαρακτήρα. Μαγεία;