ΤΖΑΚ Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΓΙΓΑΝΤΩΝ (2013)
(JACK THE GIANT SLAYER)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπράιαν Σίνγκερ
- ΚΑΣΤ: Νίκολας Χολτ, Έλενορ Τόμλινσον, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ίαν ΜακΣέιν, Στάνλεϊ Τούτσι, Μπιλ Νάι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 114’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Καλόκαρδο και λίγο αφηρημένο αγροτόπαιδο αποκτά μαγικά φασόλια που υψώνουν τεράστιες φασολιές προς τον ουρανό, όπου κατοικούν εξοστρακισμένοι γίγαντες, οι οποίοι σχεδιάζουν απόβαση στη Γη. Ο Τζακ, που ερωτεύεται την παγιδευμένη στη χώρα των γιγάντων πριγκίπισσα, επιστρατεύει όλον του τον ηρωισμό για να τη σώσει και να προστατέψει τη χώρα από την απειλή.
Οι ήρωες των παραμυθιών τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να γίνουν οι νέοι υπερήρωες και τα studios φαίνεται ότι δεν πρόκειται να ηρεμήσουν, αν δεν τους βγάλουν όλους στο κινηματογραφικό πανί. Έστω κι αν τα αποτελέσματα συνήθως κάθε άλλο παρά ενθουσιάζουν. Τι οδήγησε τον Μπράιαν Σίνγκερ να αποφασίσει να μεταφέρει στην οθόνη το παραμύθι «Ο Τζακ και η Φασολιά»; Η προσπάθεια να εκμεταλλευτεί εμπορικά μια τάση; Γιατί ούτε ο ίδιος πρέπει να πίστευε ότι αυτό που είχε στα χέρια του ήταν καλό. Η καθυστέρηση ενός χρόνου στην έξοδο της ταινίας, έδωσε μια πρώτη γεύση για το τι θα έπρεπε να περιμένουμε: μια χλιαρή, αδιάφορη περιπέτεια.
Δεν μπορείς να κατηγορήσεις το καστ, γιατί οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι μπορούν με το φτωχό υλικό που έχουν στα χέρια τους, αν και θα περίμενες περισσότερη χημεία, ή έστω λίγη προσπάθεια, από τους Χολτ και Τόμλινσον ως ρομαντικό ζευγάρι της ιστορίας. Η βασική ευθύνη είναι του Μπράιαν Σίνγκερ, που ξανασυνεργάζεται για το σενάριο με τον Κρίστοφερ ΜακΚουόρι. Η πρώτη τους συνεργασία έβγαλε τους «Συνήθεις Υπόπτους». Εδώ απορείς τι απέγιναν ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος εκείνης της ταινίας.
Ο «Τζακ ο Κυνηγός Γιγάντων» δε γίνεται ούτε η σκοτεινή ιστορία που θα περίμενε κανείς από τους δημιουργούς του, ούτε απλώς ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι για το οικογενειακό κοινό, μια επιλογή που θα ήταν απολύτως θεμιτή. Είναι μια πληκτική ταινία που σέρνεται, προσπαθώντας να δώσει λίγη ένταση με τη σχετικά τρομακτική παρουσία των γιγάντων. Το πιο τρομακτικό, πάντως, πάνω τους, είναι το πόσο άσχημα σχεδιασμένοι είναι. Το ψηφιακό animation που βρωμάει ψευτιά, κάνει τους γίγαντες απωθητικούς όχι επειδή είναι κακοί, αλλά επειδή είναι τόσο αποκρουστικά φτιαγμένοι, κάτι απολύτως ανεπίτρεπτο για παραγωγή αυτού του μεγέθους. Το ίδιο συμβαίνει και με το 3D, που χρησιμοποιείται άτεχνα, όταν αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή του.
Ίσως η επιστροφή του Σίνγκερ στο franchise των X-Men να τον βοηθήσει να γυρίσει κι αυτός σε καλύτερη φόρμα. Τόσο με τους μεταλλαγμένους υπερήρωες, όσο και με τον προηγούμενο Superman, ο Σίνγκερ είχε δείξει ότι τα σκληρά παραμύθια του ταιριάζουν. Αυτή η φορά ίσως ήταν απλώς ένα ατυχές διάλειμμα.