της Κατερίνας Ανδρεάκου

Από μεγάλες πρεμιέρες και ειδικά gala άλλο τίποτα, από τη Νικόλ Κίντμαν και τον Ντεβ Πατέλ για το πολυαναμενόμενο αυστραλο-ινδικό δράμα «Lion» μέχρι τον Μάικλ Φασμπέντερ για το επίσης δραματικό «Trespass Against Us». Όσο για σκηνοθέτες, πιάνουμε από Λόνε Σέρφιγκ («An Education») με τη βρετανική πολεμική κομεντί «Their Finest» και φτάνουμε μέχρι το πολυσυζητημένο – για πολλαπλούς λόγους – «Birth of a Nation» του Νέιτ Πάρκερ. Κι ενώ ο τελευταίος παραβρέθηκε στην πρεμιέρα μαζί με άλλα μέλη του καστ, τόσο η όλη τελετή όσο και η ίδια η ταινία έτυχαν μιας μάλλον χλιαρής υποδοχής. Μετά την (υπερ)ενθουσιώδη παγκόσμια πρεμιέρα της στο φετινό Sundance, το σκάνδαλο γύρω από τις κατηγορίες περί βιασμού μιας κοπέλας από τον Πάρκερ, το 1999, «δηλητηρίασε» αρκετά το θετικό hype γύρω από την ταινία που ο ίδιος σκηνοθέτησε και όπου πρωταγωνιστεί. Ασχέτως σκανδάλου, οι πιο ψύχραιμες κριτικές που ακολούθησαν μετά το Sundance μιλούν για μια φιλόδοξη, δυναμική αλλά υπερβολικά εγωκεντρική και, εν τέλει, επιφανειακή δουλειά που δίνει μηδενική φωνή στους γυναικείους χαρακτήρες (χμμμ…).

Το παρών έδωσε και ο Άνταμ Ντράιβερ, ο ομώνυμος πρωταγωνιστής της πιο πρόσφατης δουλειάς του Τζιμ Τζάρμους, «Paterson», που αφηγείται την καθημερινότητα ενός νεαρού οδηγού λεωφορείου και ποιητή, ο οποίος μοιράζεται το ίδιο όνομα με την πόλη όπου ζει. Χαμηλότονη, με τις γνώριμες χιουμοριστικές νότες του δημιουργού της και μια συμπαθέστατη ερμηνεία από τον Ντράιβερ, η ταινία σίγουρα δεν αποτελεί κορωνίδα της καριέρας του Τζάρμους, όμως μας κέρδισε εύκολα με τη σχεδόν μινιμαλιστική της ωδή στην ποίηση της καθημερινότητας.

Στον αντίποδα, μια ταινία που… μισήσαμε! Μέρος του επίσημου διαγωνιστικού και με «ψαρωτικά» επιβλητική ιστορία, η ευρωπαϊκή συμπαραγωγή «Brimstone» του Ολλανδού Μάρτιν Κουλχόφεν με πρωταγωνιστές την Ντακότα Φάνινγκ και τον Γκάι Πίρς εκτυλίσσεται στο Φαρ Ουέστ, όμως… δεν είναι γουέστερν. Αυτό που είναι διαρκεί 148 λεπτά και περιλαμβάνει αδυσώπητη, ανελέητη σαδιστική βία, σωματική και ψυχολογική, καθώς η τρομακτική μορφή ενός ιερέα (Πιρς) καταδιώκει ασταμάτητα τη νεαρή μουγκή Λιζ (Φάνινγκ), εξοντώνοντας στην πορεία ό,τι εκείνη αγαπάει. Η Φάνινγκ, δυστυχώς, δίνει την καλύτερή της ερμηνεία σε αυτό το στυλιστικά άρτιο, αλλά αφόρητα «ψυχανώμαλο» και υπερφιλόδοξο θρίλερ με μηδαμινή εξιλέωση στο φινάλε του, που θα ευχόμασταν να μην είχαμε υποστεί!

Τέλος, υπήρχε και η μοναδική 100% ελληνική παρουσία, το «Park» της Σοφίας Εξάρχου, που ακολουθεί μια παρέα περιθωριακών νέων και εφήβων καθώς περνούν την ώρα τους (ορισμένοι ζουν εκεί κιόλας) στις εγκαταλειμμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, παίζοντας συχνά βίαια παιχνίδια και έχοντας δημιουργήσει τη δική τους «αγέλη». Δυστυχώς, δεν έχουμε και πολλά θετικά να μεταφέρουμε για τούτο το σκηνοθετικό ντεμπούτο, πέραν του ότι η ιδέα και το στήσιμο παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Κάτι από ξαναζεσταμένο ελληνικό «weird wave», κάτι από την προπέρσινη φεστιβαλική αποκάλυψη του «The Tribe» (εντονότατη η «γεύση», θα λέγαμε…), το «Park» όχι μόνο δεν έχει τίποτα καινούργιο να μας πει (που δεν μας τα έχουν ήδη πει άλλοι πολύ καλύτερα), αλλά και όποια «μηνύματα» θέλει να μας περάσει για την οικονομική κρίση, τους «κακούς» εκμεταλλευτές ξένους ή την απελπισία της νέας γενιάς, το κάνει με έναν τραχύ, εξόφθαλμο και σε φάσεις σχεδόν ερασιτεχνικό τρόπο, με αβέβαιη σκηνοθετικά κατεύθυνση και κάνοντας άσκοπους σεναριακούς κύκλους, όσο άσκοπες φαντάζουν και οι ζωές των νεαρών ηρώων του…

Το Φεστιβάλ ολοκληρώνεται την Κυριακή. Περισσότερα στο επίσημο site.