του Νίκου Παλάτου

Το στοιχείο της σεξουαλικότητας σχεδόν πάντα υπάρχει στις κατασκοπευτικές ιστορίες. Ακριβά ξενοδοχεία, προκλητικά ντυσίματα, άφθονο αλκοόλ, οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να παγιδεύσει τον στόχο, με απώτερο σκοπό να γίνει η δουλειά. Από τον καιρό της πανίσχυρης KGB, υπήρχε η φήμη πως η Ρωσική Αντικατασκοπεία χρησιμοποιούσε συχνά όμορφες νεαρές γυναίκες, που με «όπλο» τους το σεξ προσπαθούσαν να πετύχουν αυτό που όλα τα πυρομαχικά του κόσμου ίσως να μην κατάφερναν, ρίχνοντας στο κρεβάτι τα ευκολόπιστα αθώα θύματά τους.

Σε αυτό το πλαίσιο περίπου κινείται η νέα συνεργασία της Τζένιφερ Λόρενς με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς (του franchise «Hunger Games»), που μοιάζει με μια προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να κάνει ρελάνς στο κοινό της, η πλειονότητα του οποίου ακόμη δεν πρέπει να έχει συνέλθει από το σοκ του… παραπλανητικού marketing του «Μητέρα!», αφετέρου (στα χαρτιά, τουλάχιστον) δείχνει να ακολουθεί τη φεμινιστικής τάσης κατασκοπεία του περυσινού «Atomic Blonde». Η σημαντικότατη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο τελευταία δείγματα του genre, όμως, είναι ότι ενώ η Σαρλίζ Θέρον ως ξανθιά κατάσκοπος γαμούσε κι έδερνε στην κυριολεξία, η Τζένιφερ Λόρενς περιορίζεται μόνο στο πρώτο εκ των δύο, με το ξύλο να έχει ατυχώς αντικατασταθεί εδώ από… το μυαλό της. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό από μόνο του ως διαπίστωση, δεν λειτουργεί όμως με τον πλέον διασκεδαστικό τρόπο σε τούτη την περίπτωση, μιας και η αυθεντική κατασκοπευτική πλοκή τού σεναρίου ολισθαίνει σημαντικά.

Το «Σπουργίτι» του τίτλου είναι η μπαλαρίνα Ντομινίκα Εγκόροβα, η οποία βλέποντας το μέλλον της στον χορό να καθίσταται ανύπαρκτο, εξαιτίας μιας άτυχης στιγμής αλλά και δίχως ρούβλι στην τσέπη, μιας και τα Μπολσόι τη συντηρούσαν ουσιαστικά, δέχεται τη «φιλότιμη» πρόταση ενός θείου της, υψηλόβαθμου στελέχους της ρωσικής υπηρεσίας πληροφοριών, για μια δύσκολη, μια κι έξω δουλειά που υπόσχεται μεγάλο κέρδος. Η φαινομενική της επιτυχία τη στέλνει σε περίφημη σχολή εκμάθησης των μυστικών τής κατασκοπείας, οι σπουδαστές της οποίας αποκαλούνται Σπουργίτια. Εκεί, υπό τις ενίοτε σαδιστικές μεθόδους της υπεύθυνης διδασκαλίας, εκπαιδεύεται να γίνει κάτι μεταξύ κατασκόπου και πόρνης. Όταν αποφοιτά με άριστα, στέλνεται κατευθείαν στο πεδίο της δράσης, έχοντας βάλει σαν στόχο έναν Αμερικάνο πράκτορα της CIA, ο οποίος μετά την αποτυχία μιας αποστολής του στη Μόσχα προσπαθεί να διορθώσει τα πράγματα για την υπηρεσία του από τη Βουδαπέστη, όπου έχει πια μετεγκατασταθεί. Η Ντομινίκα τον τυλίγει στο λεπτό χρησιμοποιώντας όλα τα κόλπα που έμαθε στη σχολή, και είναι τόσο πειστική σε ό,τι κάνει, ώστε καταλήγει να κινεί υποψίες πίσω στην πατρίδα, πως πούλησε τη μαμά Ρωσία για τα μάτια της άτιμης Δύσης.

Η πονηριά στους δύσβατους δρόμους του κατασκοπευτικού επαγγέλματος είναι ασφαλώς απαραίτητη, πλην όμως δεν είναι όλες οι ανάλογες ιστορίες επιπέδου Τζον λε Καρέ, με αποτέλεσμα η διασκευή του ομότιτλου της ταινίας μυθιστορήματος του πρώην πράκτορα της CIA και νυν συγγραφέα Τζον Μάθιους, να στέκει ως το μεγαλύτερό της πρόβλημα, αφού το ατέλειωτο μπέρδεμα που προκύπτει από την ανατροπή της… ανατροπής που συμβαίνει εδώ χαλάει κατά πολύ τις προοπτικές που υπήρχαν. Αναλογιζόμενοι δε πως ο Μάθιους ήταν ένας αληθινός κατάσκοπος, τα όσα διαδραματίζονται στο φιλμ, παραδόξως, δεν είναι και τόσο πειστικά! Τόσο οι αμερικάνικες όσο και οι ρώσικες υπηρεσίες είναι αρκούντως ανόητες ώστε να γίνονται παιχνιδάκι στα χέρια μιας πρωτάρας του χώρου και δη πρώην μπαλαρίνας, ενώ μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι φαίνεται να χρησιμοποιούν (εν έτει 2018) τα αγνώστου ταυτότητος (για τους σημερινούς εικοσάρηδες) αντικείμενα των… floppy discs 3½ (!) για την αποθήκευση απόρρητων σημαντικών εγγράφων (τα USB flash drives δεν έχουν φτάσει ακόμη στα αυτιά των δύο υπερδυνάμεων). Όλα αυτά, μάλιστα, σε μια καθοριστικότατη για την εξέλιξη της υπόθεσης σεκάνς, με τα εν λόγω δισκάκια να δίνουν μια σχεδόν σουρεάλ διάσταση στο προσδοκώμενο σασπένς.

Στα αρχικά τρία τέταρτα της ώρας, πάντως, το «Κόκκινο Σπουργίτι» δείχνει πως θα κελαηδήσει τουλάχιστον ευχάριστα. Είναι σε αυτό του το κομμάτι που βγάζει μια trash αύρα ένοχης απόλαυσης, έστω, με αίμα, γυμνό και σκέτες καρικατούρες κακών, σε μια α λα Πολ Φερχούφεν προσέγγιση του θέματος. Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ έχει μπει στο πετσί του ρόλου του σαδιστικά κακού δεσμοφύλακα, διοικώντας με πολύ μαστίγιο και… λίγο καρότο τη σχολή των εκκολαπτόμενων κατασκόπων, ερχόμενη σε άμεση αντίθεση με τον Τζόελ Έτζερτον, ο οποίος όχι μόνο δεν πείθει καθόλου σαν Αμερικανός πράκτορας, αλλά επιπλέον βγάζει ελάχιστη χημεία με τη Λόρενς στις πολλές σκηνές που μοιράζεται μαζί της, κάτι που αποτελεί και τεράστιο μείον για το φιλμ. Όταν, δε, λίγο πριν συμπληρωθεί η πρώτη ώρα, αρχίζουν τα απανωτά σοβαρά twists (γέλια από το βάθος), που περισσότερο προσπαθούν να εντυπωσιάσουν εν είδει βεγγαλικών καταστρέφοντας εν πολλοίς τη χαλαρή fun ατμόσφαιρα της αρχής, γίνεται κατανοητό πως ο μεγαλύτερος ορατός κίνδυνος που αντιμετωπίζει η γλυκιά Ντομινίκα είναι… να χαθεί σε κάποιον από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της πλοκής του φιλμ.