της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο Στιβ Καρ ξεκίνησε τη filmer πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του από τα sequel («Next Friday») και έκανε όνομα στα προβληματικά παιδιαρίζοντα crowdpleaser, οχήματα για VIP funny men: τον Άις Κιουμπ, τον Έντι Μέρφι, τον Μάρτιν Λώρενς, τον Κέβιν Τζέιμς. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, όμως, αν και σπασίκλας στη βαρετή επιμέλεια της οπτικής γραφής του, δεν ευθύνεται κύρια αυτός για το σκασιαρχείο (από την ούτως ή άλλως εξαιρετικά ολιγομελή τάξη των αρίστων διασκευών εικονογραφημένων μυθιστορημάτων) τού παγκόσμιου εφηβικού bestseller των Τζέιμς Πάτερσον και Κρις Τέμπετς «Γυμνάσιο – Χειρότερα Δε Γίνεται!» από το πανί, όπου μετεγγράφεται επί το κωμικότερο.

Προαπαιτούμενο για να ανεβάσει τους βαθμούς της μια τέτοια ταινία, που φιλοδοξεί μάλιστα να καταστεί κάτι σαν το sketchbook βλαστάρι τού «Η Πιο Κουφή Μέρα του Φέρι Μπούλερ» στα χρόνια του iPhone και του bullying, είναι ο αγορίνας που θα υποδυθεί τον ήρωά της να χτυπάει 10άρια. Ο Γκρίφιν Γκλακ, αν και βετεράνος του τηλεοπτικού κυρίως κυκλώματος, α) υπολείπεται σε εκτόπισμα, φυσικό ή υποκριτικό, που ο Καρ ως περιορισμένων γνώσεων δάσκαλός του ή λόγω shooting schedule δεν μπορεί να μεγεθύνει, β) κουβαλάει στη σάκα του ως ποιότητα μια ευπρεπή ηπιότητα αντί για το knack τού αμφισβητία με την καλλιτεχνική φλέβα, που outside the box θα πρέπει να τα βγάλει πέρα στις ατομικές, οικογενειακές και σχολικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει.

Οι έτεροι τσόγλανοι που σε πετάνε έξω είναι είτε οι τρεις σεναριογράφοι είτε το καθηγητικό συμβούλιο των παραγωγών (πιο συχνά οι δεύτεροι, αν κρίνω από εμφανείς μονοκοντυλιές ή χάσματα σκέψης στον ειρμό της μυθοπλασίας, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν κρύβουν το σβήσιμο από τη γομολάστιχα του μοντάζ). Εκτός του ότι σηκώνουν συνεχώς στον πίνακα τον κεντροχαρακτήρα τους ως ανυπάκουο (μόνο στα λόγια), και μάλιστα πολύ συχνά τη στιγμή που τον βλέπουμε να συμπεριφέρεται ως τύπος και υπογραμμός, η έδρα τους τρίζει: στη «χωμένη» σκηνή τού μοιράσματος με τον ανοιχτόμυαλο κι ενθαρρυντικό επαναστάτη teacher μιας κομβικής για τη δραματουργία family απώλειας· στην αποχή έστω από το φόντο της ταινίας άλλων περιπτώσεων διδακτικού προσωπικού (ούτε πέρασμα στο πίσω μέρος του πλάνου δεν κάνουν, μιλάμε…)· στην ξαφνική μελό (τύπου «τώρα τα μπήζεις») αντίδραση της αδελφούλας στην όψιμη ανέλιξη επαπειλούμενου αποχωρισμού μετά τιμωρίας· στην όταν βολεύει, στο μη παρέκει, με συνοπτικές διαδικασίες καθυστερημένη συνειδητοποίηση από τη mom τού τι κόπανος είναι ο αρραβωνιάρης της.

Άλλες απαντήσεις τους στο διαγώνισμα της πλοκής είναι εξίσου μη πειστικές, αλλά ας πούμε ότι υφίστανται κάποιες δικαιολογίες για την εκάστοτε απουσία που παίρνει εν τοιαύτη περιπτώσει ο κοινός νους. Η κορασίδα – αντικείμενο του πόθου (που και καλά χειρίζεται μόνη της το mini, πλήρως εξοπλισμένο τηλεοπτικό studio του ιδρύματος) επιστρατεύει στα δύσκολα ως μηχανισμό καταγραφής των ανομιών τού principal μια VHS κάμερα; Συμβαίνει, ώστε να μπει στο παιχνίδι το εξωσχολικό στοιχείο του μοδάτου vintage (το video ως gadget – αρχαιολογία για τους σημερινούς μικρούς), δείκτης του τεχνολογικού χάσματος των γενεών. Δύο μπόμπιρες απεργάζονται κι εκτελούν περίτεχνες μηχανολογικές δολιοφθορές αφού έχουν βανδαλίσει εν μια νυκτί, με μια εικαστική εγκατάσταση από post-it για την οποία κι η Mademoiselle Maurice θα δούλευε εβδομάδες, τους διαδρόμους και τα ιδιαίτερα του εχθρού; Πρόκειται για κατάληψη της αίθουσας ψυχαγωγίας τού φιλμ, που με έδρα την artistique κλίση του νεανία επιτρέπει στο design να ατακτήσει ευπρόσδεκτα.

Ούτως πως, μια τροπαιοθήκη που γίνεται ενυδρείο και οι ενεργοποιημένοι από ψευδοφωτιά ψεκαστήρες που μετατρέπουν το ενδιαίτημα σε mini κλειστό ΟΑΚΑ την Color Day (ουράνια τόξα and all) γίνονται οι ατραξιόν τού artwork study group της ταινίας, που συναντάει το πενάκι α λα Τζέιμι Χιούλετ στα επανερχόμενα ιντερλούδια κινούμενων, τα οποία ζωντανεύουν τις σκέψεις του δοκιμαζόμενου μπαγασάκου. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτά μοιάζουν να είναι τιμωρία στη γωνία, παίζοντας μόνα τους στο προαύλιο του live action. Στην κασετίνα του χωράνε κάποια έξυπνα ευρήματα (τα mixtape του Ντρέικ ως παράδειγμα για τη λειτουργία του ελεύθερου εμπορίου… Anyone? Anyone?) κι ευφυολογήματα που πιάνουν τη γλώσσα και το πνεύμα της μαρίδας του σήμερα (top αυτό της Βικιπαίδειας). Συνωθούνται και αβόλως, όμως, μηνύματα (προς τον Φίλη των ΗΠΑ εναντίον των τυποποιημένων test, προς το κάθε κούτσικο υπέρ του ξεχωριστού ταλέντου μέσα του, προς τον σχολικό εκφοβισμό ότι δεν θα περάσει), ένα pug που τραβολογιέται εν μέσω των για καζούρα περισσότερων οπτικών γκαγκ, μια ανατροπή μέσα από την επετηρίδα της «Έκτης Αίσθησης», σ’ ένα χαριτωμένο clin d’ oeil στο «Napoleon Dynamite» αλλά ριγμένος ο Εφρέν «Vote for Pedro» Ραμίρες, η σταρλετίτσα του Nickelodeon Ιζαμπέλα Μονέρ σε σινεπλασάρισμα προ του επόμενου «Transformers», και οι τυπίστικες μούρες των αστεϊστών Ρομπ Ριγκλ & Άντριου «Modern Family» Ντέιλι – ο οποίος κι αποφοιτά ως ο valedictorian από αυτή την Class of 2016 χαμηλών επιδόσεων. We don’t need no education, we don’t need no thought control από το Χόλιγουντ. Μιας και το κουδούνι χτυπάει για sequel, καλύτερο έλεγχο την επόμενη φορά…