του Ηλία Φραγκούλη

Στο FREE CINEMA συνηθίζουμε να κάνουμε αναφορές στη λεγόμενη «pop culture». Είναι κάτι που ακόμη κι αν δεν το γνωρίζεις ή το μισείς, δεν μπορείς να μην το σεβαστείς. Με περισσότερη ή λιγότερη κριτική. Το παράδειγμα αυτής εδώ της ταινίας, μπορεί να εξηγήσει τη δύναμη της pop κουλτούρας. Όπως και σε αρκετά animated φιλμ των τελευταίων δεκαετιών, κάποιοι «δευτεραγωνιστές» ήταν εκείνοι που, τελικά, έκλεβαν την παράσταση, όχι μόνο για τα μάτια των μικρών παιδιών αλλά κυρίως των ενήλικων συνοδών τους. Από τα πράσινα αρειανά πλασματάκια του «Toy Story» (1995) και τους γλάρους τού «Ψάχνοντας τον Νέμο» (2003) μέχρι τους πιγκουίνους της «Μαδαγασκάρης» (2005), το κοινό συνήθισε να αναζητά αυτούς τους χαρακτήρες – «κομπάρσους», που συνήθως πρόσφεραν το πιο δυνατό γέλιο και το πιο τρελό κέφι. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το «Εγώ ο Απαισιότατος», το 2010…

Εκεί μάθαμε τη μικροσκοπική φυλή των Minions, που σχεδόν εξαφάνισαν οτιδήποτε άλλο από το φιλμ, με τις αστείες αντιδράσεις τους και το «δεν υπάρχει» multilingual συνονθύλευμα γλωσσών το οποίο χρησιμοποιούν ως διάλεκτο. Η αποθέωση της δημοτικότητάς τους, όμως, ήρθε με ένα μικρού μήκους φιλμ, το περίφημο «Banana», το οποίο συμπεριλήφθηκε στα extras της home entertainment έκδοσης του «Απαισιότατου» και έμελλε να αποκτήσει τρομακτικές διαστάσεις ως viral στο διαδίκτυο. Όπως αναμενόταν, βρεθήκαμε μπροστά στη γέννηση ενός νέου franchise, με sequel της ταινίας προ διετίας και το τωρινό spin-off, στο οποίο ουσιαστικοί πρωταγωνιστές, πια, είναι τα Minions. Μέσα σε μια πενταετία, μόλις, αυτά τα κιτρινιάρικα όντα κατάφεραν να ταρακουνήσουν τόσο πολύ την pop κουλτούρα, την καθημερινότητά μας και τις καταναλωτικές μας συνήθειες, ώστε σήμερα δύσκολα μπαίνεις σε σπίτι και δεν βρίσκεις κάτι που να αναφέρεται ή να απεικονίζει τα Minions. Ακόμη και ο ήχος της λέξης «μπανάνα» συνδέει το υποσυνείδητο με τα Minions! Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αντίστοιχο σε υστερία και χρόνο εξάπλωσης, εδώ και πολλές δεκαετίες.

H ίδια η ταινία έχει ήδη φτάσει το 1.118.805.236 δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως και αυτό το νούμερο αποδυναμώνει την όποια έννοια της κριτικής για τούτο το… προϊόν. Ειδικά εάν έχεις πέσει και εσύ θύμα της… «κουλαμάρας» που χαρακτηρίζει τα Minions και αδυνατείς να μην πατήσεις play σε οποιοδήποτε βιντεάκι σχετίζεται με αυτά στα social, ο λόγος να συνεχίσεις την ανάγνωση εδώ είναι μάλλον περιττός.

Το «Minions» επιχειρεί να μας εξηγήσει την προϊστορία της φυλής των πρωταγωνιστών του, που ανέκαθεν αναζητούσαν έναν κακιασμένο master για να υπηρετήσουν πιστά. Η εισαγωγή, με τις… ατυχείς εξολοθρεύσεις των αφεντικών που επιλέγουν (με αποκορύφωμα την έκπληξη στα γενέθλια του Κόμη Δράκουλα), αρκεί σχεδόν για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της ταινίας! Δεν σταματάς να… ουρλιάζεις από χαρά. Απλά. Και, ναι, είναι δύσκολο το υπόλοιπο φιλμ να ανταγωνιστεί τούτο το σερί γέλιου ή να μη σου φέρει στο νου την επιθυμία έτσι ακριβώς να συνεχιζόταν και ολόκληρο το φιλμ, με ιστορικά παραδείγματα… συμφορών και απύθμενης ηλιθιότητας. Είναι μια τρικλοποδιά που βάζει στον εαυτό του ο δημιουργός τους, Πιέρ Κοφέν, ο οποίος αγωνίζεται για να στήσει μια πλοκή κατόπιν, φρενάροντας πολιτισμικά στις ΗΠΑ των τελών του ’60 και σε μια μεγάλη σεκάνς – παρωδία των σύγχρονων Comic-Con, με τη διαφορά ότι στα panels του… Villain-Com φιγουράρουν οι μεγαλύτερες φίρμες κακίας που κυκλοφορούν στην ανθρωπότητα, με κορυφαία όλων τη Scarlet Overkill (με τη φωνή της Σάντρα Μπούλοκ). Φυσικά, εκείνη θα είναι που θα συμμαζέψει και θα εκμεταλλευτεί το τρίο των Στούαρτ, Κέβιν και Μπομπ, που πρέπει να κλέψουν το στέμμα της Βασίλισσας της Αγγλίας ως «εξεταστική», για να παραμείνουν υπό τις προσταγές της νέας τους αφεντικίνας.

Το σενάριο, λοιπόν, μπορεί να προδίδει τις προθέσεις, όμως αν αγαπάς τα Minions δεν γίνεται να αντισταθείς ακόμη και σε μικρές «πινελιές» όπως το αναρχικό solo κιθάρας του Στούαρτ ή το montage του ταξιδιού των υπόλοιπων Minions προς την Αγγλία (με κιουμπρικό αστειάκι εντός, παρακαλώ!). Στην ουσία, οι ανθρώπινοι χαρακτήρες που προσπαθούν να αφηγηθούν μια ιστορία εδώ είναι η αιτία που το φιλμ χάνει πόντους σταδιακά, καθώς απομακρύνεται από τη σουρεαλιστική «λογική» των Minions. Και, εδώ που τα λέμε, πρόκειται περισσότερο για «συρραφή» ιστοριών, στις οποίες κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τα Minions. Στην τελική, τα χρειαζόμαστε κιόλας! Γιατί το γέλιο που προσφέρουν είναι ένα από αυτά τα μικρά και ομορφότερα δώρα που μας έχει κάνει το σινεμά και η ζωή ακόμη. (Αργεί το sequel;)