του Ηλία Φραγκούλη

Φαίνεται πως βρήκαμε νέο trend αυτή την εβδομάδα: οι Γάλλοι πάνε διακοπές! Σε εντελώς άκυρο timing προγραμματισμού, οι «Διακοπές στη Βενετία» συναντάνε (ή μάλλον θα μπερδευτούν με) τις «Διακοπές στην Ίμπιζα» και ο θεατής θα πρέπει να αποφασίσει… τουριστικό προορισμό στη μεγάλη οθόνη. Ευτυχώς, τούτο το φιλμ δεν αποτελεί μία προσβολή της αισθητικής… για κάθε είδους κοινό, όμως στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που μπορεί να έχει κανείς κατά νου. Γιατί εδώ μιλάμε για εφηβική αισθηματική κομεντί ευγενών προθέσεων, με κοινωνικό σχόλιο στο background.

Στην πραγματικότητα, οι «Διακοπές στη Βενετία» μοιάζουν να ανακυκλώνουν σκόρπιες ιδέες από άλλα γαλλικά φιλμ του πρόσφατου παρελθόντος όπως (κυρίως) το «Η Οικουγένεια» (η παρουσία της συζύγου / μάνας Βαλερί Μποντόν βγάζει μάτι…) ή το «Η Οικογένεια Μπελιέ», εστιάζοντας σε δύο σημεία σεναριακά: το ταξικό και το ρομαντικό. Ο νεαρός Εμίλ νιώθει απίστευτη ντροπή για τους γονείς του, που ποτέ δεν κατάφεραν να μετακομίσουν από το τροχόσπιτό τους σε ένα πραγματικό σπιτικό, ζώντας σχεδόν σαν Ρομά σε μία περιοχή που ο πιτσιρικάς αποκρύπτει με κάθε τρόπο από τον μαθητικό του κύκλο γνωστών. Δεν είναι ακοινώνητος, ουσιαστικά. Απλά, δεν κάνει φιλίες για να μην χρειαστεί να αποκαλύψει πού και πώς ζει. Είναι, όμως, κρυφά ερωτευμένος με συνομήλικη, η οποία τον καλεί στο σπίτι της οικογένειάς της για να τη βοηθήσει στα μαθηματικά. Η επίσκεψη θα προκαλέσει αληθινό σοκ στον Εμίλ, καθώς το κορίτσι είναι γόνος πάμπλουτης οικογένειας φημισμένου μουσικού και διευθυντή ορχήστρας. Όταν εκείνη τον καλέσει στο πρώτο της κοντσέρτο στη Βενετία, ο Εμίλ θα αναζητήσει τον τρόπο να κάνει το ταξίδι όσο πιο οικονομικά γίνεται, φυσικά δίχως τους γονείς του. Εκείνοι, όμως, θα αποφασίσουν να τον συνοδεύσουν, κάνοντας μαζί και το ταξίδι του μέλιτος που χρωστούσαν στον εαυτό τους. Με μέσο μετακίνησης… το τροχόσπιτό τους!

Μικρές υποπλοκές (ο ουρανοκατέβατος μεγάλος αδελφός ζητά ride για να φτάσει σε γκομενάκι που έχει σε άλλη πόλη, ένας Ινδός που θα πληρώσει την κούρσα στριμώχνεται επίσης στο πίσω κάθισμα) συντροφεύουν την οικογένεια στο ταξίδι, το οποίο περιλαμβάνει «αστείες» στάσεις καταστασιακού λουμπεναριού (τα κουπόνια στα διόδια κουράζουν, ενώ το «παρκάρισμα» διανυκτέρευσης σε γήπεδο του golf στην Ιταλία δεν τονώνει πραγματικά την ανύπαρκτη δράση επειδή ο κύριος Μπερνάρ του Μπενουά Πουλβόρντε πατάει για πρώτη φορά το γκάζι σε μία άκυρη σεκάνς «καταδίωξης»). Φτάνοντας στη Βενετία, το νεανικό ρομάντζο συγκρούεται πιο έντονα με τις ταξικές διαφορές των δύο οικογενειών, για να καταλήξουμε σε ένα όχι ακριβώς happy end, το οποίο αφήνει ψήγματα επιθυμίας για ύπαρξη sequel. Την επόμενη φορά (αν υπάρξει), ξεχάστε και διαβατήριο και ταυτότητα…