του Νίκου Παλάτου

Τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει από το προ δεκαετίας αποκρουστικό (και εντελώς ξεχασμένο) «Κλείδωσες;». Τούτο εδώ αποτελεί, υποτίθεται, sequel εκείνου (μην σας μπερδεύει η ανακολουθία των ελληνικών τίτλων), ερχόμενο τόσα χρόνια μετά να διεκδικήσει το μερίδιο που του αναλογεί από την εισπρακτική επιτυχία που είχε γνωρίσει το original. Περισσότερο με remake μοιάζει, όμως, πάρα με συνέχεια! Το δράμα δωματίου του αρχικού ημιώρου από τα τότε, το οποίο έφερνε στο επίκεντρο τη δοκιμαζόμενη σχέση ενός ζευγαριού, εδώ έχει αντικατασταθεί από το εξίσου ανούσιο και βαρετό οδικό ταξίδι μιας οικογένειας, οι σχέσεις των μελών (γονιών και τέκνων) της οποίας δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές. Με την άφιξή τους στο τροχόσπιτο του ήσυχου παραλίμνιου μέρους όπου πρόκειται να καταλύσουν, θα ενοχληθούν από νεαρή κοπέλα η οποία χτυπά επανειλημμένως την πόρτα τους γυρεύοντας τη φίλη της Τάμαρα, όπως έκανε και η… προκάτοχός της του 2008. Ο άνδρας του σπιτιού βιδώνει κι εδώ τη λάμπα από το φως της βεράντας μήπως και δει καλύτερα ποια είναι αυτή που τους ενοχλεί μέσα στη νύχτα, και μισή περίπου ώρα έπειτα από την έναρξη του φιλμ τα μαχαίρια βγαίνουν από τις θήκες τους (για να γίνει κάτι, επιτέλους…).

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, το άνωθεν «επιτέλους» δεν είναι παρά σχήμα λόγου, καθώς η έκρηξη αναίτιας σαδιστικής βίας που ακολουθεί είναι μάλλον εξοργιστική. Ουδεμία διάθεση εξήγησης του μένους των τριών μασκοφόρων δεν υπάρχει, κατά τις διδαχές του πρώτου μέρους του franchise, φυσικά, με την ξεδιάντροπη – προσπάθεια – αντιγραφής των «Εκείνοι» (2006) και «Παράξενα Παιχνίδια» (1997) καλά να κρατεί, εμπλουτισμένη εδώ με μια λανθάνουσα α λα «Νύχτα με τις Μάσκες» (1978) προσέγγιση, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το original score που έχει μια αύρα από Τζον Κάρπεντερ, αλλά και τα ατελείωτα βραδινά μαχαιρώματα. Όλα τα κλισέ που ταλαιπωρούν το genre εσχάτως κάνουν τη θριαμβευτική επανεμφάνισή τους, καθώς τα μελλοντικά θύματα επιδίδονται σε ρεσιτάλ ηλίθιων κινήσεων (τα κωλόπαιδα από το «Scream» θα έστηναν αληθινό γλέντι σχολιάζοντας τις… επίμαχες φάσεις), τα κινητά τηλέφωνα δεν πιάνουν και τα σταθερά δεν λειτουργούν, ενώ το ερημικό trailer park και το παρακείμενο δάσος προσφέρουν (θεωρητικά) απλόχερα το περιβάλλον τους για μερικά jump scares, τα οποία (πλην μιας περίπτωσης μοναχά) ουδέποτε έρχονται.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια διαφοροποίησης από τα γνωστά, ο ειδικευόμενος σε δευτεροκλασάτα θρίλερ σκηνοθέτης Τζοχάνες Ρόμπερτς βουτάει στα βαθιά της μοδάτης eighties νοσταλγίας, επιλέγοντας ένα soundtrack που βρίθει ένοχων απολαύσεων από την εποχή εκείνη. Ντύνει σκηνή κυνηγητού μετά τσεκουριών με τη φωνή της Μπόνι Τάιλερ σε ένα νυχτερινό σκηνικό πλημμυρισμένο από neon φώτα, άλλος όμως ο χαβαλές του «The Guest» (2014) κι άλλο το αιματοβαμμένο, δήθεν σοβαρό horror. Κλιμακώνει την… απέθαντη τελική σεκάνς υπό τους ήχους των Air Supply, καταφέρνοντας να φτιάξει κάτι που μπορεί να προσφέρει έστω «κανιβαλισμό γαλαρίας», όμως όλα αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους εδώ, μιας και το απάνθρωπο πρόσωπο της εν πλήρους συνειδήσεως σφαγής που έχει κατακλύσει την οθόνη, δεν αιτιολογείται με τίποτα. Εκτός εάν δεχθούμε εν είδει κριτικής και παραδοχής(;) πως οι τρεις μασκοφόροι δεν είναι παρά «Kids in America» όπως τραγουδά η Κιμ Γουάιλντ στο ξεκίνημα του φιλμ – πλην όμως ένα τέτοιο «παιδί» είναι και η προβληματική έφηβη κόρη της στοχευμένης οικογένειας, που – προκειμένου να πειστούμε για το ατίθασο του χαρακτήρα της – φοράει μπλουζάκι Ramones, έχοντας επιπλέον περασμένο στη μέση της κόκκινο καρό πουκάμισο. Τέτοια σχηματοποίηση θα τη ζήλευε και… «η αλήθεια των Sex Pistols» από τους «Χούλιγκανς» (1983) του Κώστα Καραγιάννη!