του Νίκου Παλάτου

Τόσο από τον αυθεντικό τίτλο του όσο και από την περίληψη της υπόθεσης, γίνεται ευκόλως κατανοητό πως το δεύτερο φιλμ της καριέρας του Αντρέα Ντι Στέφανο (ο «Χαμένος Παράδεισος» ήταν το ντεμπούτο του) δεν διεκδικεί σοβαρές δάφνες πρωτοτυπίας. Δεν συνιστά κάποιου είδους έγκλημα αυτό από μόνο του, ούτε ασφαλώς η επιστροφή σε ένα στυλ ταινιών που θυμίζει έντονα τις δεκαετίες του ‘90 και του ‘80 είναι κατακριτέα. Ο σεναριακός αχταρμάς, όμως, με μια υπόθεση που προσπαθεί να παίξει σε καμία δεκαριά tableau και παράλληλα να έχει ψαγμένα plot twist, τρώγοντας στο τέλος τα μούτρα της, είναι που κατατάσσει τούτα τα «3 Δευτερόλεπτα» στην κατηγορία της… αστοχίας υλικού.

Ο Πιτ Κόσλοου είναι ο ψυχολογικά τραυματισμένος βετεράνος του αμερικανικού στρατού, που θα έκανε τα πάντα για να προστατεύσει τη σύζυγο και το παιδί του. Αυτό περιλαμβάνει τον εγκλεισμό του σε σωφρονιστικό ίδρυμα της Νέας Υόρκης, από τη στιγμή που η προσπάθειά του να προστατεύσει το στεφάνι του από καυγά σε bar καταλήγει στη δολοφονία ενός ανθρώπου, με τον ίδιο να μετρά πια πολλά χρόνια ποινής στην πλάτη. Έχοντας βγει με αναστολή λόγω καλής διαγωγής αλλά και συνεργασίας με τις Αρχές, έχει αναλάβει το ξεσκέπασμα του αρχηγού της πολωνικής Μαφίας σύμφωνα με τις εντολές της υπεύθυνης του FBI, με την οποία έχει αγαστή συνεργασία.

Έπειτα από επιχείρηση αγοραπωλησίας ναρκωτικών, που όχι μόνο πάει στραβά αλλά αφήνει μυστικό αστυνομικό του τοπικού Τμήματος του Νιου Γιορκ νεκρό και τους ομοσπονδιακούς πράκτορες έκθετους, ο Κόσλοου αναγκάζεται να πράξει το αδιανόητο, καθώς άλλη επιλογή δεν έχει (βλέπε γυναίκα και κόρη σε κίνδυνο). Επιστρέφει πίσω στην μπουζού για να εξαλείψει το πολωνικό κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών εκ των έσω, κατά τις οδηγίες του FBI. Σαν να μην του έφταναν όλα αυτά, ντετέκτιβ του Τμήματος στο οποίο ο μακαρίτης undercover cop υπηρετούσε, ξετυλίγει μεθοδικά και με πείσμα το κουβάρι της υπόθεσης δολοφονίας του συναδέλφου του, με τα ίχνη να οδηγούν (φυσικά) στον Κόσλοου! Μιλάμε, δηλαδή, για τρελό jackpot για τον δύστυχο πλην σκληροτράχηλο πρώην βετεράνο και νυν οικογενειάρχη, που για να βγει ατσαλάκωτος από όλο αυτό θα πρέπει να βγάλει πολλούς λαγούς από το καπέλο.

Βασισμένο στο αστυνομικό μυθιστόρημα του σουηδικού συγγραφικού δίδυμου Ρόσλουντ και Χέλστρεμ «Tre Sekunder» (εξ ου και ο ελληνικός τίτλος «3 Δευτερόλεπτα»), η δράση του οποίου έχει μεταφερθεί από τη Στοκχόλμη στη Νέα Υόρκη, το φιλμ του Ντι Στέφανο κάνει μια ελπιδοφόρα εισαγωγή χάρη στην καλοκουρδισμένη σεκάνς της επιχείρησης του FBI που πάει κατά διαόλου. Καθώς, όμως, οι τρεις σεναριογράφοι που ανέλαβαν τη διασκευή του βιβλίου αρχίζουν να βομβαρδίζουν με ένα σωρό υπολοκές το απλό αρχικά στόρι του «καρφιού» που πρέπει να παραδώσει μια τελευταία δουλειά για να ξελασπώσει, το όλο πράγμα αρχίζει να χωλαίνει, χάνοντας σταδιακά κάθε ίχνος σοβαροφάνειας. Οι μεταστροφές των χαρακτήρων μπαίνουν με χαρακτηριστική ευκολία στην ημερήσια διάταξη άνευ στοιχειωδών εξηγήσεων, ενώ τα μέτωπα που ανοίγουν, από την εμπλοκή της πολωνικής Πρεσβείας που όσο εύκολα αναφέρεται άλλο τόσο όμορφα… ξεχνιέται, μέχρι τη φάση με τους σκληρούς μαύρους των φυλακών (που σαν subplot μένει στον αέρα), το σενάριο αρχίζει να φορτώνει τόσο, σε σημείο που να μοιάζει με potpourri από επεισόδια ολόκληρης σεζόν τηλεοπτικής σειράς!

Αυτό που αποτελειώνει ό,τι καλό (ή έστω αποδεκτό στο πλαίσιο μιας κάπως εύπεπτης crime movie) πάει να δημιουργηθεί, είναι το εξωπραγματικό φινάλε (αναφέρομαι στο… πιο βασικό, καθώς ακολουθούν μερικά ακόμη που κάνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα) που ούτε σαν φάρσα της… «Σιωπής των Αμνών» δε μπορεί να σταθεί. Όπως, πλέον, δεν μπορεί να σταθεί με τίποτα η καριέρα του Κλάιβ Όουεν (μετά το «Gemini Man» έρχεται καπάκι αυτό…), έτσι κι εκείνη της Ρόζαμουντ Πάικ (μετά την υποψηφιότητά της για Όσκαρ για «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε») έχει βαλτώσει για τα καλά σε χρυσές μετριότητες, με τις πιθανότητες να σηκώσει κεφάλι να μην είναι πια με το μέρος της.