του Άγγελου Μαύρου

Είναι το αυτοειρωνικό νούμερο – ουβερτούρα, για την αγάπη του Χόλιγουντ στα sequels και την αναπόφευκτη δεύτερης διαλογής «πάστα» τους, που ξεπλένει τα πλημμελήματα αυτού του πολυαναμενόμενου νέου χτυπήματος; Επουδενί όχι, από τη στιγμή που στην πορεία οι μαριονετίστες στη γραφίδα σουφρώνουν ως και έναν επιθεωρητή α λα Κλουζό (του «Ροζ Πάνθηρα»), την brit εθνική παρακαταθήκη πολύτιμων λίθων ως στόχο – λείας μέσα στον Πύργο του Λονδίνου (όπως στο «Johnny English») και το κλου τού βαλτού doppelganger – ζημιά στην υπηρεσία ενός υπερσχεδίου παρανομίας (του «Τρελές Σφαίρες 2 ½»).

Ευτυχώς όταν θυμάται τι την έφτιαξε (το ξέσαλο sitcom, το βαριετέ και το Broadway) και τι αγαπησιάρα παρέα ήταν, η διασημότερη λούτρινη σπείρα της showbiz παίρνει πάνω της (σ)το επεισόδιο νούμερο 2 των περιπετειών τού καινούργιου, 00’s κύκλου της – και όγδοο της ζωής της στο πανί. Για να αθωωθεί μετ’ αμφιβολιών, τελικά, σ’ αυτό το – trademark συμπούρμπουλου τσόχινου συρφετού και live action – πεντάγραμμου και όρχησης γούτσου γούτσου σούργελο τρόικας crime υποθέσεων (πανούργου σχεδίου σωσία εγκλημαεγκεφάλου περί εν κινήσει γκράντε ευρωληστειών με καλλιτεχνικό live άλλοθι, ενώ το «δικό μας» αμφίβιο τραβάει στη στενή «άλλο» πατιρντί και το «κουλό» χέρι τού νόμου απορεί αλλά προχωρεί) από καταθέσεις, που μαρτυρούν… τρελή φροντίδα στη διατήρηση του καθαρού κούτελου της ομήγυρης.

Τω όντι το production design κλέβει την παράσταση ενοποιώντας couleur locale και υφοποιημένο chic (σε συνεχώς διαβαθμιζόμενες κλίμακες συνύπαρξης άψυχων – έμψυχων) σε Δουβλίνο / Βερολίνο / Μαδρίτη (το αποκορύφωμα) / Λονδίνο, η σύλληψη κι εκτέλεση ασμάτων τιμάει παιχνιδιάρικα το μεγάλο αμερικανικό songbook (ιδίως οι ρίμες, αν και το «Big House» είναι το meta-single για το οποίο θα σκοτώνονταν παλιά Ολίβια Νιούτον Τζον και Σίνα Ίστον), σταμπάρεις… κούκλα φόρους τιμής (στον Μπάζμπι Μπέρκλι, στο «Dragnet», στις «Επικίνδυνες Αποστολές» και στην «Έβδομη Σφραγίδα»!), ενώ δεν πιάνεται η μις Πίγκι στο «Macarena» και – λατρεμένο απρόοπτο – αποδέκτης μιας πολυπόθητης πρότασης, διαρκούντος γκαγκ τού θεσμού.

Όλα αυτά ενώ περνάνε για ένα «γεια» ή ένα «λα(λά)» Κρίστοφ Βαλτς, Σίρσα Ρόναν, Σελίν Ντιόν, Ζακ Γκαλιφιανάκις, Άσερ, Κλόι Γκρέις Μορέτς, Lady Gaga, Τόνι Μπένετ, Φρανκ Λαντζέλα, Τομ Χίντλστον, Ρέι Λιότα, Ντάνι Τρέχο, Σάλμα Χάγεκ, P. Diddy. Και ιδού το έτερο λέρωμα του μητρώου: το γούτσου γούτσου cameo τσαλάκωμα της εικόνας των επισκεπτών stars που χαρακτήρισε ως gimmick το franchise, εδώ στη νιοστή, «χτυπάει» στη διακοσμητικότητα ή τον μη εγκλιματισμό των περισσότερων. Και αυτό δε γίνεται πουθενά πιο αισθητό απ’ ό,τι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους: ο Τζερβέις είναι κυριολεκτικά κακός οιονεί κόντρα (Ύπουλος; Δεκτό. Τσιράκι και αχρείος Ίθαν Χαντ; Όχι, ούτε για… πλάκα!) και η απολαυστικού ρωσικού αξάν Φέι άβγαλτο ρίσκο τής διανομής, ενώ το σελερσικό déjà vu τού Μπερέλ εκπυρσοκροτεί εύστοχα μόνο δοθείσης της γόμωσης, όπως στο συστατικό σκετσάκι των badges.

Για τους δεμένους με το πιο καρδιακό, νοσταλγικό προ τριετίας reboot κάποιες στιγμές slapstick είναι ναδίρ ακόμα και για τo IQ τού Φόζι του Αρκούδου (το «στον οδηγό του τρένου οι πινακίδες θα τη σφυρίξουν τρεις φορές», θα έπρεπε να ήταν outtake), στα wow πλαναρισμένα μουσικοχορευτικά τραβάει ανοίκεια ένα ζόρι ο ανθρώπινος θίασος και το product placement Netflix και Subway τρώγεται μόνο απ’ τον Σουηδό Σεφ. Η πιο «Γκόνζο» παράμετρος, πάντως, είναι η σα-Foreign-Office-δάχτυλου «σκίαση» του νεο-Σοβιέτ σωφρονιστικού συστήματος, που θα κάνει τον Πούτιν… Άνιμαλ.

Ακόμα κι έτσι, η συντροφιά τη σκαπουλάρει. Με ατάκες, μέλος, ρίμες, πιλάλα, καλαμπούρια, φατσούλες και φασαριόζα αδρεναλίνη, κάπως όπως ο πράσινος αρτίστας & chief της «την κάνει» α λα «Η Μελωδία της Ευτυχίας» απ’ την ψειρού των ταβάριτς για τη συγγνώμη και το αγγλικό «η ισχύς εν τη ενώσει» των πλανημένων καρντασιών του εναντίον των ριφιφήδων στο γάμο του… Καραγκιόζη. Έτσι και «Τα Μάππετς Καταζητούνται» για αρκετά πλημμελήματα – αλλά τους απονέμεις χάρη, μωρέ. Αν, μάλιστα, σ’ έχουν από τόοοσο δα του χεριού τους…