του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Έχουν περάσει 35 χρόνια από το ντεμπούτο των Muppets στην τηλεόραση, και όποιος έχει μεγαλώσει βλέποντας τα shows τους (ή τις αμέτρητες επαναλήψεις τους), δεν μπορεί παρά να νιώθει ένα κύμα χαράς να τον διαπερνά όταν ακούγεται το «It’s time to play the music/ it’s time to light the lights…». Το «Muppet Show» και οι ταινίες που το ακολούθησαν, με τη μεταδοτική τους ευφορία και το έξυπνο χιούμορ τους, δημιούργησαν ένα δεμένο πυρήνα πιστών fans. Η ταινία που έγραψε ο πρωταγωνιστής της, Τζέισον Σίγκελ, προβάλλει ιδιαίτερα το στοιχείο του fun. Άλλωστε, και ο ίδιος το διαθέτει, όπως είχε δείξει και στη σκηνή του κουκλοθέατρου, στο φινάλε του «Όταν με Παράτησε η Σάρα». Πολύ σωστά – και έξυπνα – ο Σίγκελ χρησιμοποίησε αυτό το στοιχείο για να συνδέσει την παλαιότερη γενιά θεατών με τη νέα. Πολλοί, εξάλλου, από όσους μεγάλωσαν με τα Muppets, είναι πλέον γονείς και θα ήθελαν να δείξουν στα παιδιά τους την παρέα που τους διασκέδασε στην παιδική τους ηλικία. Το «Muppet Show» ήταν πάντοτε το show για όλη την οικογένεια, που δεν απέκλειε τους ενήλικες.

Σε αντίθεση με την «ασφάλεια» που χαρακτηρίζει την κατεύθυνση που παίρνουν οι περισσότερες οικογενειακές ταινίες, το «The Muppets» παίρνει ένα ρίσκο. Παρουσιάζει το θίασο σαν ένα ξεχασμένο, παρωχημένο θέαμα, αταίριαστο με ό,τι θεωρείται ότι «πουλάει» σήμερα. Ταυτόχρονα, στηρίζεται στον παράγοντα της νοσταλγίας, χωρίς, όμως, να γίνεται ρετρό. Είναι μια ισορροπία αρκετά δύσκολη, που, όμως, η ταινία καταφέρνει να κρατήσει με απόλυτη επιτυχία.

Πέρα από το ελαφρύ μελό της νοσταλγίας, το «The Muppets» έχει χορό, ωραία τραγούδια, αμέτρητα cameo (ανάμεσά τους o Μίκι Ρούνεϊ, η Γούπι Γκόλντμπεργκ, ο Ζακ Γκαλιφιανάκις) και φυσικά τον Κέρμιτ, τη Μις Πίγκι και όλα τα άλλα Muppets. Στο «ανθρώπινο» μέρος του καστ, ο Τζέισον Σίγκελ και η Εϊμι Άνταμς πατάνε άψογα ανάμεσα στην goofy κωμωδία και τις νότες συναισθήματος.