ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ (2016)
(MONEY MONSTER)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζόντι Φόστερ
- ΚΑΣΤ: Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζούλια Ρόμπερτς, Τζακ Ο’Κόνελ, Κατρίνα Μπαλφ, Ντόμινικ Γουέστ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 98'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Ξιπασμένος παρουσιαστής εκπομπής οικονομικού ρεπορτάζ, ο Λι, μαζί με την προσγειωμένη, ψύχραιμη αλλά δαιμόνια παραγωγό του, Πάτι, προσπαθούν και να επιβιώσουν, και να βγάλουν επιτυχημένη εκπομπή, και να αποκαλύψουν την αλήθεια, όταν ο Κάιλ, απελπισμένος μικροεπενδυτής που έχει χάσει τα πάντα, καταλαμβάνει οπλισμένος το studio τους.
Το γνωρίζεις εκ των προτέρων: αυτή είναι μια ταινία που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή της Τζόντι Φόστερ. Ωστόσο, αυτό είναι ένα γεγονός που καθόλου δεν σου περνά από το μυαλό βλέποντάς την. Αντίθετα, εστιάζεις στη σταδιακή, γοητευτική απογύμνωση των – μόνο αρχικά κλισέ – χαρακτήρων που παρακολουθεί. Στην ευστοχία της στις κωμικές, σατιρικές εκφάνσεις της και στον τρόπο που τις παλαντζάρει με στοιχεία θρίλερ, χτίζοντας ακαταμάχητο σασπένς. Και σε όλα τα συναισθήματα, καταρχήν, και τις σκέψεις, εν συνεχεία, που σου προκαλεί για τους ταραγμένους μετακαπιταλιστικούς καιρούς στους οποίους ζούμε: όπου τα φρέσκα, διχαστικά χάσματα στις απροετοίμαστες, σαστισμένες κοινωνίες της Δύσης βαθαίνουν διαρκώς και βιαίως.
Η ακόμα στιβαρή ικανότητα της Φόστερ να διευθύνει τους ηθοποιούς της (που εδώ ωφελείται τα μάλα από μια υποβλητικού συγχρονισμού και ενστίκτου πρωταγωνιστική τριάδα), η πρωτόγνωρη ευελιξία και δεξιότητά της σε ένα πιο «αρσενικό», διαφορετικό των έως τώρα οικογενειακών επιλογών της («Ο Μικρός κύριος Τέιτ», «Πίσω στο Σπίτι για τις Διακοπές», «Ο Άλλος μου Εαυτός») κινηματογραφικό είδος, καθώς και η νεοαποκτηθείσα δεξιότητά της στην κωμωδία θα σου περάσουν (αν σου περάσουν) από το μυαλό πολύ μετά το τέλος αυτού του «Παιχνιδιού».
Αναπάντεχο crowd-pleaser σε μεγάλο βαθμό, φέρνει γόνιμα στο μυαλό φιλμ κλασικά για το σινεμά καταγγελίας, όπως «Το Σύνδρομο της Κίνας», αλλά και πιο μεταμοντέρνα, αυθάδη τολμήματα όπως «Το Μεγάλο Σορτάρισμα». Ταυτόχρονα, ευπρόσδεκτα στοιχεία από το κωμικοτραγικό αριστούργημα του Πίτερ Γουίαρ, το «The Truman Show», είναι εμφανή στο DNA του (ιδιαίτερα στο τέλος του), καθώς πέρα από την ανάλογα υβριδική του φύση (κωμωδία / δράμα / θρίλερ) καταφέρνει και αυτό να θίξει την περίπλοκη, διεστραμμένη σχέση ΜΜΕ και κοινού. Συγκρινόμενο με όλα τα παραπάνω, βέβαια, αυτό το «Παιχνίδι» ηττάται στα σημεία. Κυρίως εξαιτίας της (σεναριακής βασικά) αδυναμίας του να χειριστεί, το ίδιο εύστοχα με τα κωμικά και, τα δραματικά χαρακτηριστικά του: το live ξέσπασμα της συζύγου τού Κάιλ, π.χ., μπορεί ως απρόβλεπτο να συνεισφέρει στο σασπένς, φαντάζει όμως υπερβολικό και επιτηδευμένο. Και όσο κι αν στο σύνολό της αυτή η ταινία σε αφήνει δεόντως μετέωρο, με μια ταιριαστά πικρή επίγευση, καθώς θα ωριμάζει στη συνείδησή σου, δύσκολα θα αποφύγεις την εντύπωση ότι, τελικά, το φινάλε της ούτε κερδήθηκε, ούτε στάθηκε αντάξιο των χαρακτήρων της. Γεγονός που μπορεί να μειώσει ελάχιστα την απόλαυσή της, αλλά πολύ τη διάρκεια επιρροής της στο θυμικό.