του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει μια παράξενη αντίθεση στο «Molly’s Game». Ενώ δεν είναι και καμία σπουδαία ταινία που θα θυμάσαι για πάντα, σε γραπώνει γερά στο κάθισμα και σε καθηλώνει για τόση ώρα που σχεδόν δεν το πιστεύεις, χαρίζοντάς σου στην τελική μια απρόσμενα ψυχαγωγική εμπειρία πρώτης τάξης! Το μυστικό της; Αυτό που θέτει τα θεμέλια για αναντίρρητα καλό σινεμά: το σενάριο. Η αχίλλειος πτέρνα της; Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός… σεναριογράφου.

Όχι όποιου κι όποιου σεναριογράφου, όμως. Ο Άαρον Σόρκιν κατεβάζει γενναίες ριπές ατακών στο Χόλιγουντ από το 1992 (και την κινηματογραφική διασκευή στο δικό του θεατρικό έργο «Ζήτημα Τιμής») μέχρι το Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για το «The Social Network» (2010), με πιο πρόσφατα δείγματα δουλειάς το «Moneyball» (2011) και το (αληθινά καταιγιστικό σε διάλογο) «Steve Jobs» (2015). Οι ήρωες του Σόρκιν μπορούν και μιλάνε, κόβοντάς σου την ανάσα. Μπορούν και αφηγούνται, κάνοντας ακόμη και το πλέον συνηθισμένο (και ενίοτε ενοχλητικό) voice-over να μοιάζει με τον μοναδικό ήχο που θα αποζητούσες από ένα φιλμ. Ο άνθρωπος έχει ταλέντο σ’ αυτό, έχει πένα, έχει δύναμη, έχει αυτό το «κάτι» που κάνει τις λέξεις να σε συναρπάζουν. Ίσως όχι τόσο… κινηματογραφικά για τον απλό, μέσο θεατή, ο οποίος έχει ανάγκη κι από μια ανάπτυξη πλοκής, μια ιστορία που θα τον πάει λίγο παραπέρα από το ρεαλιστικό, το αληθοφανές, το σχεδόν βιωματικό. Την «παραμύθα». Σε αντίθεση με αυτήν, τα περισσότερα σενάρια του Σόρκιν πατάνε σε κανονικά συμβάντα, πραγματικούς χαρακτήρες, καταστάσεις που «γέννησε» η ζωή, αλλά με μια υπερβολή που τις κάνει να μοιάζουν πλαστές, σχεδόν υπερβατικές, σίγουρα όχι καθημερινές. Τέτοια είναι και η ιστορία της Μόλι Μπλουμ, που λογικά σου είχε διαφύγει από τα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Ο Σόρκιν ανοίγει εδώ ένα τριπλό tableau (κάπου εκεί δικαιολογείται και η διάρκεια): α) το πώς η Μόλι έγινε η «Poker Princess» των ΗΠΑ, β) το πώς την πάλεψε με τη νομοθεσία και τα αμερικανικά δικαστήρια και γ) το πόση σχέση είχε στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς της ο πατέρας της (ψυχαναλυτής στο επάγγελμα, αλλά ουσιαστικά εκείνος που την ώθησε – σχεδόν καταναγκαστικά – στην καριέρα τής skier). Στα λόγια που μπορεί να διαβάζεις τώρα, όλο αυτό δεν (θα) ακούγεται ελκυστικό. Τα λόγια του Σόρκιν, όμως, σε κάνουν να μοιάζεις με μπαλάκι του tennis που βρίσκει αδιάκοπα τη ρακέτα και σε πάνε πέρα-δώθε χωρίς να μπορείς να φέρεις αντίσταση. Πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν στο φιλμ αποτελούν… σκέψεις, συμπεράσματα και αναμνήσεις της ηρωίδας που αφηγείται το πώς φτάσαμε…να παρακολουθούμε τη ζωή της στη μεγάλη οθόνη. Η επιπλέον μαγκιά του Σόρκιν στο γράψιμο είναι ότι αφήνει τη Μόλι να μας παρασύρει απόλυτα στα λόγια της! Η ταινία δεν προτείνει ηθικούς κώδικες, δεν απαιτεί από εμάς να ταυτιστούμε ή να ελπίσουμε στην τιμωρία της ηρωίδας, δεν ενδιαφέρεται καν να μας πείσει για το αν τα λεγόμενα της Μόλι ήταν η αλήθεια ή μας εκμεταλλεύεται (όπως και τον δικηγόρο ο οποίος ανέλαβε την υπόθεσή της με πολλές αβεβαιότητες) ακόμη και στο σινεμά! Μπορεί να είναι μια κοινή απατεώνισσα, μπορεί να είναι μια φοβερή καταφερτζού που είχε (και) τις λάθος στιγμές της, μπορεί να είναι ένα ανθρωπάκι που είχε το απίστευτο σθένος να φτάσει έως εκεί, μπορεί να είναι… αυτό που ονειρεύεται η πλειοψηφία των θεατών που θα μάθουν την ιστορία της μέσα από τούτο το φιλμ. Είναι ένας χαρακτήρας που μας κερδίζει, με ψυχοσύνθεση που μας αφορά, που κάποτε στραπατσαρίστηκε (παραπάνω από μια φορά, παρακαλώ) αλλά επιβίωσε. Και αυτό θέλουμε να μάθουμε πώς γίνεται.

Πέρα από τα… λεκτικά κάλλη του, το «Molly’s Game» φανερώνει μια κάποια σκηνοθετική ατολμία από τον Σόρκιν, ο οποίος κοπιάρει αρκετά από τα αφηγηματικά (ή μονταζιακά) «κόλπα» των δασκάλων που είχε δίπλα του μέχρι σήμερα. Το στιλ είναι αρκετά φιντσερικό και ενίοτε γίνεται «έμπειρα» θρασύ (τα κομμάτια όπου η ηρωίδα μας εξηγεί το στήσιμο των τραπεζιών του poker είναι τόσο απολαυστικά, που θα κάνουν ακόμη και ανθρώπους που δεν έχουν πιάσει ποτέ τράπουλα στα χέρια τους να θέλουν να παίξουν!), όμως οι σκηνές της Μόλι με τον δικηγόρο της (ειδικά στο γραφείο του) σε κάνουν να καταλάβεις πως ο σκηνοθέτης της ταινίας σε έχει ξεγελάσει σε μεγάλο βαθμό, φανερώνοντας πια μια αμηχανία στον χειρισμό κλειστού χώρου, με δύο ερμηνευτές που νιώθεις ότι έχουν εγκλωβιστεί εκεί (όχι με την – καλή – έννοια του σασπένς) και έχουν αφεθεί να σώσουν το τομάρι… εκείνου, επειδή (τουλάχιστον) τους έχει γράψει τόσο σπινθηροβόλους διαλόγους.

Όπως και να ‘χει, το φιλμ αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη και μας υπόσχεται πως ο Σόρκιν θα συνεχίσει να το παίζει «δίπορτο» από εδώ και μπρος. Από τη στιγμή που ξέρει να μοιράζει τα χαρτιά του τόσο καλά, τα υπόλοιπα είναι μονάχα μια συνήθεια. Και σίγουρα δεν χρωστά την επιτυχία αυτής της ταινίας στην… «τύχη του πρωτάρη».