του Ηλία Φραγκούλη

Το να παρακολουθείς μια ταινία με αληθινούς θεατές μπορεί να μην σου αλλάζει τα γούστα επί των καλλιτεχνικών κριτηρίων, σίγουρα. Μπορεί, όμως, να σου δίνει μια πιο «χειροπιαστή» απόδειξη του κατά πόσο κάνει «επαφή» ένα φιλμ με το κοινό του. Έτσι, λοιπόν, είδα το «Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς». Για να πω την αλήθεια, περίμενα να νιώσω… ναυτία εγκύου γυναίκας! Το πρώτο sequel της ονομαστής σειράς δεν άντεξα καν να το παρακολουθήσω ολόκληρο. Και δεν το κρύβω. Ξερνάω με τη μούρη (και τη φωνή και ό,τι άλλο θες!) της Ρενέ Ζελβέγκερ, συνέβαινε πάντοτε, και πριν και μετά τις χειρουργικές της επεμβάσεις. Ανέκαθεν ανέβαζα πίεση με τον χαρακτήρα τής Μπρίτζετ Τζόουνς, επίσης. Λαμπάκια, καπνοί από τ’ αυτιά και τέτοια… Αλλά πήγα. Ως σωστός επαγγελματίας. Και κάθισα με ψυχραιμία, εντός κατάμεστης κινηματογραφικής αιθούσης. Μπορεί να μην γέλασα (όπως έκαναν οι πάντες γύρω μου, μεγαλοφώνως!), αλλά το δίωρο το άντεξα. Και αυτό κάτι μπορεί να σημαίνει.

Τούτο το δεύτερο sequel της «Μπρίτζετ Τζόουνς» μπορεί να άργησε να έρθει (12 ολόκληρα έτη, διάβολε!), υποχρεώνοντάς μας σήμερα να βλέπουμε πώς πέρασε ο χρόνος (και το νυστέρι) πάνω από το πρόσωπο μιας… αγνώριστης πλέον Ζελβέγκερ, όμως, πέραν αυτού, δεν υπάρχει κάτι άλλο εδώ που να δυσαρεστεί τους θεατές οι οποίοι ζητούν κάτι το feelgood και σαφώς ανάλαφρο. Η πλοκή, ειδικά στο κομμάτι των τηλεοπτικών παρασκηνίων στα οποία εργάζεται η ομώνυμη ηρωίδα, είναι αρκούντως εκσυγχρονισμένη (μειδιάς με τους hipster παρατρεχάμενους της νέας executive), το slapstick κάνει δουλειά σε αρκετές περιπτώσεις (η μεταφορά της εγκύου… στα χέρια μέχρι την κλινική θα ακουστεί δυνατά στα σινεμά) και η φόρμουλα της ρομαντικής κωμωδίας αντέχει, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι το καστ έχει γεράσει εμφανώς (τουλάχιστον, ο Κόλιν Φερθ δεν έχει «πειραχτεί»…).

Σε τούτο το κομμάτι, το δίπολο των διεκδικητών της καρδιάς αλλά και της πατρότητας του παιδιού της Μπρίτζετ Τζόουνς δίνει ώθηση στο φιλμ και διασκεδάζει, ειδικά όταν έχει να κάνει με τα προ γέννας στερεότυπα: επισκέψεις σε γυναικολόγο (αβίαστα αστεία η Έμμα Τόμσον) ή σεμινάρια και ασκήσεις για τη μέλλουσα μητέρα (με τους δύο άνδρες να περνιούνται για ζευγάρι που της «δάνεισε» σπέρμα για να αποκτήσει παιδί!). Βέβαια, το σενάριο χάνει κάπου-κάπου την ισορροπία του ανάμεσα στο τι ζητά η ηρωίδα: τον πραγματικό πατέρα ή την πραγματική αγάπη; Κι αν αυτά τα δύο… δεν ταιριάξουν σωστά, χάνει και τον πατέρα και τον μέλλοντα σύντροφο / σύζυγο; Μπλέκει τα μπούτια της η προτεραιότητα αυτή, αλλά η ρομαντική ιστορία της κόντρας λειτουργεί ευχάριστα και ο απλός θεατής δεν θα το πολυσκεφτεί.

Όπως και να ‘χει, η τρίτη «Μπρίτζετ Τζόουνς» αποδεικνύει ότι βρίσκεται σε καλύτερη φόρμα από αυτό που περίμενες, πόσω μάλλον όταν δεν περιμένεις απολύτως τίποτα (όπως εγώ). Ο Χιου Γκραντ μπορεί να απουσιάζει (εν τόπω χλοερώ!), αλλά επιφυλάσσει μερικά ευρηματικά αστεία, η χημεία του καστ υπάρχει, τα λονδρέζικα locations κάνουν τα πάντα πιο φιλόξενα και αναγνωρίσιμα, απλώς μια πικρία σου βγαίνει όταν αναλογίζεσαι ότι τούτο το franchise ξεκίνησε το 2001. Και οι ρυτίδες του δεν κρύβονται ακριβώς. Αλλά το γνωρίζει. Και τολμά να διαπράξει μέχρι και αυτό που φοβάσαι περισσότερο: το montage ενός flashback από τα προηγούμενα φιλμ. Γενναία κίνηση. Και τίμια.