της Κατερίνας Ανδρεάκου

Ο τηλεοπτικός και κινηματογραφικός παραγωγός κι ενίοτε σεναριογράφος Μαρκ Γουίλιαμς αποφάσισε για κάποιον λόγο να σκηνοθετήσει κιόλας, και το ντεμπούτο του είναι αυτό το καναδο-αμερικάνικο δράμα γυρισμένο στο Σικάγο. Κι ενώ είναι από εκείνες τις ταινίες που τις παλιές καλές εποχές θα τη νοίκιαζες από βαρεμάρα στο γειτονικό σου video club (επειδή τις super νέες κυκλοφορίες τις είχαν αρπάξει ήδη άλλοι…), φέτος βρίσκει κανονική διανομή στα θερινά σινεμά (γιατί όχι, άλλωστε, μια ματιά στο γενικότερο επίπεδο κινηματογραφικών κυκλοφοριών το κάνει απόλυτα λογικό).

Συνοπτικά, λοιπόν, ο Τζέραρντ Μπάτλερ προσπαθεί (μάλλον μάταια πια) να διασώσει τη φθίνουσα πορεία της καριέρας του, ερμηνεύοντας εδώ έναν χαρακτήρα που στη δεκαετία του ‘30 ή και του ’40 ίσως και να απασχολούσε την καλλιτεχνική πένα του Φρανκ Κάπρα. Μόνο που το αποτέλεσμα αυτής εδώ της ταινίας κάνει προσβλητική ακόμα και τη μακρινή αναφορά στο όνομα του θρυλικού παραμυθά του – χρεοκοπημένου πλέον – «αμερικανικού ονείρου». Αντ’ αυτού, έχουμε ένα φιλμ δύο άκρων, το ένα ξεκινώντας ως «ξεφούσκωτη» και πολιτικά ορθή μίξη του «Λύκου της Wall Street» και του «Το Μεγάλο Σορτάρισμα», με τον Μπάτλερ να γκαρίζει εντολές και να κλείνει ανήθικες, έως και παράνομες συμφωνίες στο όνομα της φιλοδοξίας και του ανταγωνισμού, καθώς το αδηφάγο αφεντικό του (ο Νταφόου σε ρόλο «παίρνω τα λεφτά και τρέχω»!) ανακοινώνει πως, όταν αποσυρθεί συντόμως, θα παραδώσει την εταιρεία ή στον Μπάτλερ ή στην πιο «ηθική» ανταγωνίστριά του στο γραφείο. Από την άλλη, όταν γυρίζει σπίτι του, η ταινία τουμπάρει σε οικογενειακό δράμα τόσο κλισεδιάρικο που ανταγωνίζεται φτηνές αμερικανικές τηλεταινίες των αρχών του ‘90 ή ακόμα και εκείνες τις γλυκερές-μέχρι-θανάτου αμερικάνικες διαφημίσεις για ασφάλειες ζωής! Ο πατέρας που χάνει τις οικογενειακές γιορτές και δεν δείχνει να εκτιμά αυτό που έχει (μια υπέροχη οικογένεια) μέχρι να το δει να κλονίζεται με τον πιο δραματικό τρόπο, η αγάπη του ζευγαριού που κινδυνεύει από τη φιλοδοξία τού ήρωα, μπλα μπλα μπλα… Η Γκρέτσεν Μολ, στον ρόλο της πολύπαθης συζύγου και μετέπειτα τραγικής μητέρας, είναι η μόνη που κάπως διασώζεται, αν και δεν τη βοηθούν οι εξεζητημένοι και αβάσταχτα μελοδραματικοί διάλογοι που υπονομεύουν ακόμα και τις ελάχιστες συμπαθείς σκηνές της ταινίας, ενώ, δυστυχώς, στην ίδια συνομοταξία μπαίνει αναπόφευκτα και η μικρή υποπλοκή του χαρακτήρα του Άλφρεντ Μολίνα, ο οποίος απλά χαραμίζεται και που υπάρχει εδώ.

To κακό είναι πως ο Γουίλιαμς προσπαθεί μάταια να κάνει τον κεντρικό του ήρωα συμπαθή, προσπερνώντας τις ανήθικες τακτικές του, την αργοπορία του και την αποξένωσή του από την οικογένειά του (κι έναν περιστασιακό, σχεδόν ανεπαίσθητο ρατσισμό), δείχνοντας εντελώς παράδοξα τις δύο αντιφατικές πλευρές τού χαρακτήρα του, έτσι ώστε να δικαιολογήσει την τελική αλλαγή πορείας της ζωής του. Και αποτυγχάνει.

Είναι μάλλον εγγυημένο πως δεν πρόκειται να δείτε πιο συναισθηματικά και (το χειρότερο) κακογραμμένα εκβιαστική ταινία φέτος. Όταν ο Μπάτλερ με τον άρρωστο γιο του έχουν διαλόγους του στυλ «μπαμπά, πιστεύεις στον Θεό;» ή όταν ο μικρός τον ρωτά τι συνέβη με τους Δίδυμους Πύργους για να συμπληρώσει την ερώτηση με το «στενοχωρήθηκες τότε;», ξέρεις πως ο δημιουργός της σε δουλεύει ως θεατή κανονικά και… φτηνά. Οι σκηνές όπου χαρακτήρες κρυφακούν εξομολογήσεις άλλων, η κρίση ανθρώπινης αξιοπρέπειας που καταλαμβάνει σταδιακά τον πρωταγωνιστή καθώς και το εξοργιστικά χαρούμενο φινάλε μάλλον θα κάνουν τα κόκκαλα του μακαρίτη του Κάπρα να στριφογυρίζουν, όπως πιθανώς και τα οπίσθια της πλειοψηφίας των θεατών που θα την επιλέξουν για την κινηματογραφική τους έξοδο.