του Νίκου Παλάτου

Μπορεί μια ταινία να είναι χαρακτηριστικά ανεγκέφαλη, αλλά και εξόχως διασκεδαστική ταυτόχρονα; Φυσικά και γίνεται. Ας δούμε το παράδειγμα του «Snakes on a Plane» (2006). Μιλάμε για ένα φιλμ στο οποίο κάποιοι κακοί, για να αποτρέψουν έναν μάρτυρα από το να τους καρφώσει στο FBI, έχουν τη φαεινή ιδέα να αμολήσουν… φίδια στο αεροπλάνο που τον μεταφέρει, μπας και το ρίξουν ώστε να γλιτώσουν έτσι μια και καλή από τον μπελά που πάει να τους βρει. Χάρη σε αυτό το «εύρημα», στήθηκε ένα εναέριο τρικούβερτο γλέντι, με καλεσμένους όλους τους επιβάτες και το προσωπικό της εν λόγω πτήσης, καθώς τα συμπαθή ερπετά έκοβαν τις βόλτες τους στους διαδρόμους του αεροσκάφους, παρενοχλώντας (για να το πούμε κομψά) τα… ενοχλητικά δίποδα.

Τούτη η νέα περιπέτεια του Ντουέιν Τζόνσον (που έρχεται λίγους μόλις μήνες μετά το τεράστιο – στις ΗΠΑ – σουξέ του «Jumanji: Καλωσήρθατε στη Ζούγκλα») αποτελεί το αντίθετο του προαναφερθέντος παραδείγματος. Πρόκειται για μια ανεγκέφαλη (όσο δεν πάει) ταινία, που αποτελεί προσβολή για το σινεμά της μπλοκμπαστερικής διασκέδασης και του (θρυλικού στα 70’s) genre των disaster movies, αδυνατώντας να προσφέρει έστω και μια υποψία fun. Δεν ξέρω, βέβαια, κατά πόσο ένα σενάριο που θέλει έναν δεκάμετρο λευκό γορίλα (κάτι σαν άσπρη εκδοχή του Κινγκ Κονγκ), έναν κροκόδειλο που μοιάζει με διασταύρωση ερπετού με τον Γκοτζίλα κι έναν ιπτάμενο λύκο (αδυνατώ να βρω παρομοίωση εδώ!) να διαλύουν τα πάντα στο διάβα τους θα μπορούσε να πετύχει πολλά. Στην προκειμένη, πετυχαίνει μονάχα τα πιο… καταστροφικά.

Βασισμένο σε ένα μάλλον ξεχασμένο arcade game της δεκαετίας του ’80, γεγονός που δεν αποτελεί κάποιου είδους μομφή στην καταστροφή (#diplhs) που συντελείται, μιας και όπου και να στηριζόταν αυτό το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ίδια θα ήταν η ετυμηγορία, ξεκινά τη δράση του για κάποιον μυστήριο λόγο στο… διάστημα. Εκεί διενεργεί τα παράνομα γενετικά πειράματά της μια κάποια εταιρεία κολοσσός, ο σταθμός της οποίας (μάντεψε) καταστρέφεται, ενώ οι κάψουλες με όλο το σχετικό υλικό προσγειώνονται ατάκτως σε διάφορα μέρη της Αμερικής. Τρία άγρια ζώα θα έρθουν σε επαφή με το περιεχόμενό τους, κάτι που θα έχει ολοφάνερες συνέπειες στο μέγεθός τους, ο δε στρατός με τις βόμβες του είναι ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε μπροστά στην άγρια επέλασή τους. Όπου τα όπλα σιγούν, όμως, συχνά μιλά η επιστήμη (ή κάτι τέτοιο).

Ο Ντέιβις Οκόγιε, θαρραλέος πρωτοζωολόγος, βλέπει τον αξιαγάπητο γορίλα Τζορτζ, που κάποτε είχε σώσει από τα νύχια λαθροκυνηγών, να γίνεται αγνώριστος από κάθε άποψη, διατρέχοντας σοβαρότατο κίνδυνο να τον χάσει για πάντα. Ενώνει τις δυνάμεις του με πρώην βιολόγο της μοχθηρής Energyn, της εταιρείας που πειραματιζόταν με τις μεταλλάξεις, η οποία τον βρίσκει στο λεπτό, του εξηγεί τα πάντα στο δευτερόλεπτο και μαζί εκπονούν σχέδιο δράσης στο… nanosecond. Μπλέκουν και με έναν αδιευκρίνιστης σκοπιμότητας κυβερνητικό πράκτορα, το μεγαλύτερο προσόν τού οποίου φαίνεται να είναι η αλαζονεία του και το στραβό του ειρωνικό χαμόγελο που σε κάνει να πιστεύεις πως όπου να ‘ναι παθαίνει εγκεφαλικό (ο Τζέφρι Ντιν Μόργκαν με το ίδιο εκνευριστικό υφάκι που έχει λανσάρει στο τηλεοπτικό «The Walking Dead»), και μαζί ξεκινούν για το ακατόρθωτο.

Ο λόγος, βέβαια, που τα τρία μεταλλαγμένα ζώα οδεύουν προς Σικάγο ισοπεδώνοντας ό,τι βρουν μπροστά τους, είναι… πιο σουρεάλ κι από σουρεάλ. Τα έχει καλέσει εκεί μέσω υπερηχητκού σήματος(!) η ασυνείδητη bitch που διοικεί την Energyn, για να πάρει δείγμα από το DNA τους, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να μη χάσει τη δουλειά ετών, συνεχίζοντας έτσι τα σχετικά πειράματα. Γνωρίζει πως έχει να κάνει με κάτι δεκάμετρα αφηνιασμένα θηρία που γκρεμίζουν ουρανοξύστες για πλάκα, αλλά η δουλειά είναι πάνω απ’ όλα, λογική από την οποία δεν μπορεί να τη σταματήσει ούτε ο τουλάχιστον αφελής συν-ιδιοκτήτης αδελφός της, που υποτίθεται πως αποτελεί ένα από τα comic relief της υπόθεσης, κουβαλά όμως τόση πηχτή βλακεία στο βλέμμα και στις κινήσεις του γενικά, που μπροστά του ο Λόιντ και ο Χάρι από τον «Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο» (1995) μοιάζουν με γίγαντες της διανόησης!

Το επικό κρεσέντο της τελικής κλιμάκωσης είναι μια original ταινία καταστροφής, με το Σικάγο (που οι υπεύθυνοι έχουν καταφέρει να εκκενώσουν για πλάκα μέσα σε μισή ωρίτσα…) να περνά ιδιαιτέρως δύσκολες ώρες από την επίθεση των υπερφυσικών ζώων. Κτήρια πέφτουν, αυτοκίνητα γίνονται ιπτάμενα, ο δε στρατός νιώθει στο πετσί του τι εστί άγρια μάχη στην κυριολεξία. Όλα αυτά, όμως, υποστηρίζονται από κάτι εφέ που δεν τα λες ακριβώς επιτυχημένα, το χιούμορ απουσιάζει παντελώς (το ηθελημένο, καθώς μπορεί κανείς να γελάσει για… τους λάθους λόγους) και με τον Ντουέιν Τζόνσον να στέκει ατσαλάκωτος μέσα στον χαμό, πιθανότατα διότι την «ίδια» ταινία την έχει γυρίσει καμία εικοσαριά φορές στο παρελθόν. Ας ελπίσουμε πως ο άμεσα επερχόμενος «Skyscraper» του (συμπαθούς κατά τα άλλα πρωταγωνιστή) θα βλέπεται (εκτός κι αν το να γυρίζει κανείς δέκα-δέκα τις ταινίες του επιφέρει μονίμως… καταστροφικά αποτελέσματα).