του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν φορές που απορώ με τον εαυτό μου και τους υπόλοιπους συναδέλφους. Αφορά στον τρόπο αξιολόγησης. Γιατί μία ταινία που σε κάνει να θες να ξηλώσεις καθίσματα από το χαβαλέ ή κοντεύει να σε στείλει στην εντατική από τα γέλια πρέπει να κριθεί και ως «έργο Τέχνης»; Και γιατί, στον αντίποδα, ο μέσος ταλαίπωρος θεατής πρέπει να υποστεί έναν Μιζογκούτσι «πέντε αστέρων» (για παράδειγμα), από τη στιγμή που το ζητούμενο είναι μονάχα μια απλή βραδινή έξοδος και ένα μέσο διασκέδασης; Ποια είναι η προτεραιότητα ενός κριτικού κινηματογράφου; Να δημιουργήσει μια σκληροπυρηνική «ράτσα»… κουλτουριάρηδων κλώνων του ή να προσπαθήσει να ενημερώσει και ν’ ανοίξει τα μάτια του θεατή ανάλογα με το είδος και το περιεχόμενο της κάθε ταινίας; Πόσες φορές μπορώ να το «παίζω» élite και ν’ απευθύνομαι στους – με το ζόρι – 10.000 εναπομείναντες «εκπαιδευμένους» κινηματογραφόφιλους της Αθήνας, τη στιγμή που το έντυπο στο οποίο δημοσιεύεται η κριτική μου τυπώνεται σε 80.000 φύλλα;

Αυτή τη μεγάλη συζήτηση ανοίγει το «Snakes on a Plane», ένα φιλμ – υπόδειγμα marketing και εξυπνάδας που μετατρέπει έναν πανηλίθιο κινηματογραφικό τίτλο σε… ολόκληρο σενάριο! Η ιδέα είναι ειπωμένη αμέτρητες φορές: πράκτωρ του FBI συνοδεύει μάρτυρα που πρόκειται να καταθέσει σε σοβαρή δίκη και στη διαδρομή προσπαθεί να τον προστατεύσει από τις μύριες όσες παγίδες θανάτου που έχουν στήσει εναντίον τους οι κακοί. Τι κάνει τη διαφορά; Το αεροπλάνο με το οποίο μεταφέρεται ο μάρτυρας είναι τίγκα στο δηλητηριώδες φίδι, και το δημιουργικό team πίσω από τις κάμερες είχε διάθεση να το κανιβαλίσει!

Με το που ανακοινώθηκε το project, οι υποψήφιοι καταναλωτές του φιλμ έγιναν και διαφημιστές του, κατακλύζοντας το διαδίκτυο με ιδέες και σενάρια παρωδίας, τα οποία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η παραγωγή πριν την τελική παράδοση του προϊόντος. Το αποτέλεσμα είναι ένα κατά τα άλλα επαγγελματικότατα εκτελεσμένο b-movie, ικανό να μετατρέψει μια κινηματογραφική αίθουσα σε τεράστιο party από τη στιγμή που σου αμολάει τα φίδια! Ερμηνείες δραματικές (όπως θέλετε το μεταφράζετε αυτό…), σασπένς και μερική σιχασιά (ειδικά αν τα ερπετά δεν είναι οι καλύτεροί σας φίλοι) και εμβόλιμες ατάκες που δυναμιτίζουν εύστοχα τη φαινομενική σοβαρότητα της δράσης, είναι τα επιπλέον ατού.

Ναι, αντικειμενικά το «Snakes on a Plane» είναι η ντροπή της 7^ης Τέχνης, ένα σημείο των καιρών που μπορεί να γίνει ιδανικό αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης ή να δώσει ανατριχιαστικά συμπεράσματα για την παρακμή της γενιάς των multiplex. Από μία άλλη οπτική, όμως, είναι μια ταινία με αυτοσαρκαστικό τσαμπουκά, που δε σου πουλάει τίποτε περισσότερο από… τον εαυτό της. Με ειλικρίνεια. Μνημείο φιλμικού trash μεν, αλλά και εξοργιστικά διασκεδαστικό δε! Θα μπορούσε και καλύτερα, ίσως, αν και μετά η σύγχυση θα ήταν τόσο μεγάλη που θα αδυνατούσαμε να καταχωρίσουμε το φιλμ: θρίλερ με στοιχεία τρόμου ή σάτιρα είδους αλά «Απίθανη Πτήση»; Μιλώντας δίκαια (και έχοντας πονέσει από τα γέλια στη δημοσιογραφική προβολή), μπορώ να πω ότι ζηλεύω όσους θα το δουν με ένα κοινό πιο κατάλληλο από εκείνο του δυσκοίλιου «θεωρητικού» που παρακολουθεί ψυχρά αμέτοχος. Και τους είχα πει, να φέρουν κανένα πλαστικό φιδάκι μπας και τρομάξουμε τα κορίτσια στην αίθουσα, αλλά δε με άκουσαν!