Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (2011)
(PERFECT SENSE)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Μακένζι
- ΚΑΣΤ: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Εύα Γκριν, Κόνι Νίλσεν, Γιούεν Μπρέμνερ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS
Μια επιδημιολόγος κι ένας σεφ ερωτεύονται και αναπτύσσουν ουσιαστική σχέση, ενώ ένας άγνωστος, ακατανίκητος ιός εξαπλώνεται στον πλανήτη, στερώντας σταδιακά από τους ανθρώπους τις τέσσερις (κατά σειρά, οσμή, γεύση, ακοή, όραση) από τις πέντε αισθήσεις τους.
Καλλιτεχνικών προσδοκιών, πολυταξιδεμένο στα ανά τον κόσμο φεστιβάλ, αλλά εντελώς άστοχο φιλμ ενός κάποτε πολλά υποσχόμενου («Ο Νεαρός Αδάμ», «Ημερολόγιο Ενός Ρομαντικού Ηδονοβλεψία»), Βρετανού σκηνοθέτη, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει θαυμάσια μόνο είτε ως ποίημα (αφαιρώντας τις εικόνες από την αφήγηση της Γκριν και περνώντας την αυτόνομη σε χαρτί), είτε ως ταινία μικρού μήκους (αποδεσμεύοντας το ρομάντζο μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού από την επεξηγηματική αφήγηση και ένθετα στιγμιότυπα από ειδήσεις και ντοκιμαντέρ).
Ανοικονόμητο, αναίτιο και αποπροσανατολισμένο (αμπελο)φιλοσοφικό δοκίμιο, φέρνει άμεσα στο μυαλό – αλλά και χάνει στα σημεία από – την έτσι κι αλλιώς μέτρια κινηματογραφική μεταφορά του εξαιρετικού μυθιστορήματος του Ζοζέ Σαραμάγκου, «Περί Τυφλότητας», και παραμένει μέχρι τέλους παγερά αδιάφορο και άσκοπο για το θεατή, αφού τίποτε από όσα θέλει να κοινωνήσει δε βρίσκει το στόχο του. Ούτε η όποια αλληγορία (που όφειλε να προκύπτει από την απώλεια των αισθήσεων, ούτε η ερωτική ιστορία, ούτε οι λοιπές, πλατωνικές, επαγγελματικές, φιλικές και οικογενειακές σχέσεις καθενός από τα μέλη του ζευγαριού, ούτε ο συσχετισμός των προσωπικών – συλλογικών αντιδράσεων στην αιφνίδια και ανεξήγητη επιδημία.
Ως έχει, μόνο λιγοστά placebo παρηγοριάς προσφέρει στον (άμοιρο) θεατή: τον άμεσο και περιστασιακά παιχνιδιάρικο τρόπο κινηματογράφησης (που δε διστάζει να βάλει την κάμερα ακόμη και πάνω στο ποδήλατο του ΜακΓκρέγκορ), τις κάθε άλλο παρά επιτηδευμένες ή στιλιζαρισμένες ερωτικές σκηνές και τη γοητευτική ίντριγκα που ξεκινά αλλά ελάχιστα αναπτύσσει, συνταιριάζοντας τη θλίψη με την απώλεια της οσμής, την οργή με την απώλεια της ακοής και την εκδήλωση περιχαρούς αγάπης και τρυφερότητας με την απώλεια της όρασης.
