«A PLACE TO CALL HOME»: «DOWNTON ABBEY», TΑ ΚΟΥΒΑΔΑΚΙΑ ΣΟΥ ΚΙ ΑΛΛΟΥ!
Πολλοί είναι οι φανατικοί του «Downton Abbey», που φόρεσαν μαύρη πλερέζα με την επίσημη ανακοίνωση της ολοκλήρωσης της σειράς μετά τον επερχόμενο έκτο κύκλο. Φίλοι μου, μη σκάτε! Υπάρχει μια πρόταση που θα ικανοποιήσει απόλυτα τα γούστα σας, ορμώμενη εκ Αυστραλίας. Είναι το «A Place to Call Home», που μας πάει στη Νέα Νότιο Ουαλία των 50’s, και που περιέχει ολόκληρη τη μαγιά τού είδους και έχετε πολλούς λόγους να το παρακολουθήσετε.
Για την ιστορία, το «A Place to Call Home» δεν είναι νέα υπόθεση. Ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, έχει παίξει δύο κύκλους, παραγωγή από ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα της χώρας του, το Channel Seven, κριτικές καταπληκτικές και περιττό να πούμε ότι τα ratings έγιναν εθνικό φαινόμενο. Το δίκτυο, παραδόξως πώς, αποφάσισε να το ολοκληρώσει με το πέρας της δεύτερης σεζόν, οπότε και ξέσπασε tsunami αντίδρασης από τους οπαδούς του, που έμειναν ανικανοποίητοι από το απότομο κλείσιμο. Διοργανώθηκαν forum και δείπνα (#wtf) διαμαρτυρίας και πριν από λίγες εβδομάδες πέτυχαν (!) την επίσημη ανάληψη της παραγωγής από το Foxtel, που άρχισε να εργάζεται πυρετωδώς για την ετοιμασία της τρίτης σεζόν μέσα στο έτος, με το ίδιο καστ και τους αυτούς συντελεστές. Η επωδός τού Channel Seven, που ποτέ δεν έγινε με επίσημη ανακοίνωση, ήταν το πιο ενήλικο target group της σειράς (που ασφαλώς σε τέτοιου genre προϊόντα είναι φυσικό να υπάρχει) και εκτίμησε ότι χάνει σε διαφημιστικό χρόνο από το κάτω των 45 κοινό του. Είναι δύσκολο να κάνουμε αποτίμηση των συμφερόντων των δικτύων, πάντως το εν λόγω μοσχοπουλήθηκε σε πολλές χώρες, που αναμένουν και τη συνέχειά του.
Όλες αυτές οι σειρές των 30’s, 40’s και 50’s, αλλά και άλλων προηγούμενων δεκαετιών, διέπονται από τις συμβάσεις και τον ηθικό κώδικα εποχών, αφενός μεν περασμένων ανεπιστρεπτί, αφετέρου δε με διαχρονικούς ανθρωπιστικούς παρονομαστές που γοητεύουν το κοινό και στη βάση τους είναι οικείοι και συνεπώς αγαπημένοι σε όλους μας. Το «A Place to Call Home» μας πάει στα 1953, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ν.Ν.Ουαλίας στην Αυστραλία, όπου επιστρέφει μετά από 20 χρόνια απουσίας στην Ευρώπη του πολέμου η νοσοκόμα Σάρα Άνταμς. Εβραία, με μνήμες οδυνηρές και μυστικό παρελθόν, πιάνει δουλειά στο τοπικό νοσοκομείο, γίνεται φίλη με τον γιατρό της κλινικής, Τζακ Ντάνκαν, και συνάπτει ερωτική σχέση με τον πλούσιο ιδιοκτήτη της, Τζορτζ Μπλάι, για την οποία ορκισμένος εχθρός είναι η σκύλα μάνα του, η αρχόντισσα Ελίζαμπεθ Μπλάι. Τα πρόσωπα είναι πολλά και, το κυριότερο, στα υλικά τής υπόθεσης που πολιτικοποιείται και θρησκευτικοποιείται υπάρχουν άπειρα ταξικά και ερωτικά εμπόδια στους βασικούς πρωταγωνιστές αλλά και στα πέριξ πρόσωπα. Γιατί κακά τα ψέματα: σχεδόν αέναα, η τάξη και η προέλευση υπήρξαν τα εμπόδια μεγάλων ερώτων τέτοιων περασμένων εποχών (θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν σήμερα). Εμπόδιο, η μαγική λέξη για κάθε χορταστική ανθρώπινη περιπέτεια (σαπουνοειδής, φίλοι μου, καμιά αντίρρηση – ίσα που χειροκροτούμε!) είτε στη μυθοπλασία, είτε στην αληθινή ζωή. Και από δαύτη, τούτη η σειρά διαθέτει παντός τύπου.
Κατ’ αρχάς, κάθε σειρά που σέβεται τον εαυτό της έχει μια bitch-άρα περιωπής. Ξέρετε τις αδυναμίες μας για τις σκύλες! Εδώ έχουμε την αρχόντισσα (πεθερά to be) που μισεί τον αέρα που αναπνέει η Σάρα Άνταμς, που τα έφτιαξε με τον γιο της. Και τι δεν σκαρφίζεται για να της κάνει τη ζωή δύσκολη και να αποτρέψει αυτή τη σχέση. Μέχρι τον γιο της αποκληρώνει, όταν αποφασίζει να την παντρευτεί και φέρνει στο αρχοντικό, το Ash Grove, μια ακόμη… πιο σκύλα, την αδελφή τής πρόωρα χαμένης συζύγου του, που τον χαλβαδιάζει να κάνει έρευνα για το μυστικό παρελθόν της Σάρα. Η τελευταία, πάντως, δεν είναι κανένα κοριτσάκι και μη φανταστείτε ότι πάει με το σταυρό στο χέρι. Ξέρει να απαντάει και να χειροδικεί, άμα λάχει, για να ταπώσει την κάθε οχιά που πάει να την τυλίξει στο μούσι και την ίντριγκά της. Είναι εξυπνοπούλι η Σάρα και έχει κότσια, για να μην πούμε τίποτα άλλο, λιγότερο ευγενές. Άλλο μέγα θέμα της σειράς αυτής, και super ατραξιόν, φυσικά, είναι οι πολυεπίπεδοι… gay χαρακτήρες.
Ο πρωτότοκος γιος τού Τζορτζ, ο Τζέιμς, παντρεύτηκε ο φουκαράς με την Ολίβια, αλλά η καρδούλα του άλλα λέει και το κορμάκι του ποθεί τα αγόρια. Καταλαβαίνετε: πλούσιος γόνος, από μεγάλη οικογένεια και κούκλος να την κουνάει την αχλαδιά… Οϊμέ! Αυτό το ξέρει η γιαγιά καρακάξα, που κάνει τα απίθανα για να το κρατήσει μυστικό και μέχρι και σε σανατόριο τον βάζουν τον άμοιρο για να «διορθώσει» αυτό το… ανεπίτρεπτο πάθος. Υπάρχουν όμορφα ερωτικά φιλιά γεμάτα συναίσθημα και πάθος, αλλά και αλλοεθνή ρομάντζα, όπως αυτό της εγγονής με τον Ιταλό υπηρέτη τής οικογένειας, Τζίνο, που είναι και καθολικός και πάει και το διασταυρούμενο θρήσκευμα πακέτο. Τι άλλο; Φυσικά, δεν λείπουν οι hotties (εντάξει, ο Φραγκούλης θα με κάνει ρόμπα, αλλά τι να γίνει, αν δε βλέπεις τηλεόραση και για το οφθαλμόλουτρο, γιατί να βλέπεις;), ωραία, καλοστημένα αγόρια με φόντο την αυστραλέζικη φύση για να ικανοποιείται και η φαντασιακή libido. Αλλά και ωραία μόδα της εποχής με χρώματα και γραμμές της μεταπολεμικής περιόδου συμπληρώνουν μια οπτική φινέτσα και ποιότητα πρώτης κατηγορίας.
Το έχουμε πει και για άλλες αυστραλέζικες σειρές που αγαπάμε πολύ, όπως το «Puberty Blues», το «The Slap», αλλά και τόσες άλλες: οι Αυστραλοί κάνουν εκπληκτική τηλεόραση, κυρίως στον τομέα του «είδους», ίσως και στο ίδιο επίπεδο με τους Βρετανούς. Ανεπιφύλακτα. Μπείτε σε αυτή τη σειρά. Και τα ελληνικά δίκτυα, ας ανοίξουν τα αυτιά τους και ας το περιλάβουν στο πρόγραμμά τους. Θα αποζημιωθούν.
