Αν αναρωτιέσαι πώς μπορείς να πάρεις μια σούπερ επιτυχημένη πλην όμως παλαιομοδίτικη σειρά που καθήλωνε το κοινό στα μακρινά 60’s όπως ο «Φυγάς», με ήρωα τον ταλαίπωρο Ντέιβιντ Τζένσεν, στο ρόλο του γιατρού Ρίτσαρντ Κιμπλ που πασχίζει να πείσει ότι δε σκότωσε τη γυναίκα του, και να την εκσυγχρονίσεις όσο δεν παίρνει, το κατόρθωμα του Άντριου Ντέιβις και του απολαυστικού διδύμου των Χάρισον Φορντ – Τόμι Λι Τζόουνς είναι ένα έξοχο παράδειγμα καταιγιστικής συμπύκνωσης του αιώνιου παιχνιδιού γάτας – ποντικού που απλωνόταν από τα τέσσερα χρόνια της τηλεοπτικής του ζωής σε ένα αμιγώς χιτσκοκικό δίωρο και κάτι, το οποίο αν τύχει και πετύχεις σε κανάλι, δύσκολο να ξεκολλήσεις όσες φορές κι αν το έχει δει. Διόλου παράξενο που έσπασε τα ταμεία και έφτασε, παραδόξως για ταινία δράσης, μέχρι τα Όσκαρ. Λ.Α.

Η αντιγραφή δεν είναι πάντα κατώτερη από το πρωτότυπο. Το 1987, ο Ντε Πάλμα μετέφερε στον κινηματογράφο μια επιτυχημένη στην εποχή της, αλλά τυπική αστυνομική σειρά, αντέγραψε δημιουργικά και τη σκηνή της σκάλας από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» κι έφτιαξε ένα υπόδειγμα αστυνομικού δράματος εποχής, γεμάτο σασπένς και με άψογο καστ: τον Κέβιν Κόστνερ (πρώτη μούρη στη «μαρκίζα» τότε), το Ρόμπερτ Ντε Νίρο και το Σον Κόνερι, ο οποίος πήρε και το Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου. Οι δραματοποιημένες έρευνες του πράκτορα Έλιοτ Νες για τη σύλληψη του Αλ Καπόνε επέστρεψαν στην τηλεόραση το 1993, όχι, όμως, με την ίδια επιτυχία. Π.Π.

Δεκαοχτώ χρόνια αναμονής για τη μετακόμιση στο πανί του εμβληματικότερου δημότη της αμερικανικής (ή μήπως όχι μόνο;) Entertainmentville είχαν happy end όταν το κοσμαγάπητο sitcom του Ματ Γκρένινγκ, μία συγκατοίκηση κριτικής θεσμών/δημόσιων προσώπων/τάσεων της US σφαίρας και ψυχαναλυτικής συνεδρίας σε οικογενειακό πακέτο και συνέχειες, βγήκε για ένα (κυριολεκτικά και μεταφορικά μοναδικό) ανελέητα εξευτελιστικό, ιδιοφυές, ξεκαρδιστικό, υπερ-περιπετειώδες (όπως πάντα) σουλάτσο σε ένα οικολογικού κλου καταστροφολογικό family «Survivor», που είχε τα πάντα όλα: από το Springfield σε σινεμασκόπ και τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ πρόεδρο των ΗΠΑ μέχρι το Χόμερ σε εμπρόσθιο γυμνό και τους Green Day καλεσμένους. Ζωγραφιά… Α.Μ.

Πολύ μπροστά από την εποχή της, η σειρά των ΖΑΖ (Zucker/Abrahams/Zucker) προβλήθηκε για μόλις έξι επεισόδια πριν κοπεί, επειδή «το κοινό έπρεπε να προσέξει πολύ για να καταλάβει το αστείο»! Τη ζημιά την έκανε ο τότε πρόεδρος του ABC, Τόνι Θωμόπουλος (α ρε πατριώτη!), αλλά, ευτυχώς, η τριάδα των δημιουργών της επέμεινε. Έξι χρόνια μετά βγήκε στις αίθουσες η εμπνευσμένη από τη σειρά ταινία «Τρελές Σφαίρες», με το Λέσλι Νίλσεν να υποδύεται τον πιο γκάου ντετέκτιβ που έχει περάσει ποτέ από την οθόνη, σε ασταμάτητα εξωφρενικά γκαγκ, πολλά από τα οποία πέρασαν αυτούσια από τη σειρά στις ταινίες. Τα δύο sequel που ακολούθησαν (1991 και 1994) επιβεβαίωσαν ότι το κοινό δεν ήταν τελικά και τόσο αργόστροφο… Π.Π.

Four boys. One fucked up town. Η animated σειρά που ξεπέρασε κάθε όριο ανοχής της τηλεοπτικής λογοκρισίας, δημιούργημα των Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ, συνεχίζει να είναι επίκαιρη εδώ και 16 σεζόν! Η μεταφορά των Σταν, Κάιλ, Έρικ και Κένι στο σινεμά τα έχωνε στον Καναδά (το ομώνυμο τραγούδι προτάθηκε μέχρι και για Όσκαρ, φέρνοντας σε αμηχανία τους παραγωγούς της απονομής, που δεν ήξεραν τι να πρωτοκόψουν από τους στίχους του…), μετέτρεπε σε gay lovers το Σαντάμ με το Σατανά και δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τους Αφροαμερικανούς, τους Εβραίους, τους άστεγους, τους παχύσαρκους και, φυσικά, τη Μπάρμπρα Στράιζαντ. «Suck my balls», αν νομίζεις πως θα του πάρει ποτέ κανείς την πρώτη θέση! Η.Φ.