Αρχικά, φοβούμαι πως οι ηλικίες κάτω των 25 ούτε που ασχολούνται με το συγκεκριμένο «άθλημα», πια. Για αυτές, ακόμη και οι ταινίες που γυρίστηκαν στα 80’s (εντάξει, δε θα πάω παραπάνω) είναι… αρχαιολογία. Vintage. Τύπου «η γέννηση της 7ης Τέχνης»! Δε θα τις έβλεπαν ούτε τσάμπα, στην τηλεόραση… Όχι σαν εμένα, που στα «σκοτεινά» εκείνα χρόνια των «εβδομάδων σκηνοθετών» που έμπαιναν στο καρμπόν κάθε καλοκαίρι στα θερινά, δεν απορούσαμε για το αν λείπει σκηνή ή και ολόκληρη μπομπίνα από το έργο! Δεν το λέγαμε επανέκδοση, τότε. Το λέγαμε σχολείο. Μαθαίναμε την ιστορία του σινεμά, όχι το restoration, τη φρέσκια κόπια, τη γρανίτα φράουλα και το σουβλάκι με το τραπεζάκι…
Όταν εκείνες οι εβδομάδες ψόφησαν από την πολλαπλή επανάληψη, ήρθαν… οι νέες ταινίες. Η σαβούρα, τα απομεινάρια της χειμερινής σεζόν, τα στερεότυπα των φιλμικών ειδών που ταίριαζαν με το ανάλαφρο κλίμα του θερινού. Και μαζί, σταδιακά, η δυνατότητα να βλέπουμε και τα blockbusters του αμερικανικού καλοκαιριού on time, χωρίς να περιμένουμε το «ραντεβού το Σεπτέμβρη».
Συγκεκριμένοι διανομείς, με πόνο και συμπάθεια στη βαριά κουλτούρα την ευρωπαϊκή, βάπτισαν το «είδος» της επανέκδοσης με απανωτά χτυπήματα φιλμογραφιών (του Αντονιόνι, του Μπέργκμαν, του Τριφό και του Γκοντάρ, δίπλα σε έναν Πίτερ Σέλερς για το ξεκάρφωμα), επί σειρά ετών. Για να φτάσουμε σε ένα σχετικά υγιές, πολυμορφικό (η Όντρεϊ Χέπμπορν να ‘ναι καλά!) σε προτάσεις σκηνικό επανεκδόσεων σήμερα, αρκεί να σέβεται κανείς τη χρήση και το νόημα της επανεμφάνισης μιας ταινίας από το παρελθόν στη μεγάλη οθόνη. Κοινώς, προσοχή κίνδυνος! Άλλο επανέκδοση και άλλο επα-επα-επανέκδοση. Ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε…
