του Ηλία Φραγκούλη

Είναι σύνηθες φαινόμενο η κριτική να μην αντιμετωπίζει με καλό μάτι την ελληνική, λαϊκή κωμωδία. Ο κορεσμός του είδους, όμως, αποδεικνύει πως η πλευρά του δικού μου κλάδου μάλλον είχε δίκιο, καθώς τα τελευταία χρόνια διάφοροι παραγωγοί και γραφεία διανομής που επένδυσαν σε… τραγελαφικά φιλμ ταυτόσημα με τα αντίστοιχα προϊόντα της ελληνικής τηλεόρασης αναγκάστηκαν να ελαττώσουν τον ρυθμό «σερβιρίσματος» παρόμοιων φιλμικών κρουσμάτων, αφού οι πελάτες αντιλήφθηκαν το πρόβλημα. Όταν ένα είδος ολόκληρο… ζορίζεται στα ταμεία, οι ευθύνες δεν χρεώνονται απαραίτητα στους θεατές. Πόσω μάλλον στην κριτική…

Η περίπτωση του «Μαγικού Καθρέφτη» επιδιώκει να φέρει ξανά σε επαφή το μεγάλο κοινό με την ελληνική κωμωδία στο σινεμά, σε αρκετούς τομείς έχει προσπαθήσει να προσφέρει κάτι πρωτότυπο, να διαφοροποιηθεί από τα στερεότυπα παραγωγών της «αρπαχτής», μέχρι και να διαφημιστεί ως το πρώτο εγχώριο 3D φιλμ! Προσωπικά, με άφησε αμήχανο. Ενώ περίμενα κάτι πραγματικά κακό (αν δει κανείς το trailer, δεν προσμένει κάτι το διαφορετικό…), παρακολούθησα κάτι που δεν σε προσβάλλει. Αλλά με μια δοσολογία προφανώς λανθασμένη στα υλικά, που από ένα σημείο και μετά παρεκτρέπεται και θυμίζει… αλκοτέστ που χτύπησε «κόκκινο». Αρκετά ειρωνικά, εις διπλούν στο φιλμ ακούγεται το «Τα Πίνω Όλα» με την Άννα Γούλα. Έξυπνο, μεν, αλλά… δίχως να εξυπηρετεί κάτι στις συγκεκριμένες σκηνές και τόσο χαμηλά στην ηχητική μπάντα που, μετά από αυτή την αναφορά, οι γνώστες του… καλού trash θα μπουν στο «τριπάκι» να τεντώσουν τ’ αυτιά τους για να το βρουν στην ταινία. Πήρες μια ιδέα;

Ως είθισται, το σενάριο είναι η αρχή του παντός… μπελά! Το εύρημα του καθρέφτη που εμφανίζει διαχρονικά (γιατί;) τη μορφή του Κώστα Κόκλα σε ιντριγκάρει, όμως ο βασικός σκελετός τού σεναρίου, ατυχώς, δεν περιστρέφεται γύρω από μια πλοκή που θα «χτιστεί» μέσω των πραγματοποιημένων ευχών αλλά γύρω από τους χαρακτήρες μιας οικογένειας που βγήκε σαν από καρμπόν του «Γάμος αλά… Ελληνικά». Του 1964. Άρα, κάπου έχεις χάσει το σύγχρονο του πράγματος. Όσο για τα ανεπιθύμητα χωροχρονικά ταξίδια των ευχών, μάλλον παραπέμπουν σε εκείνα του Όουεν Γουίλσον από το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (2011), με τη στάση στο σύμπαν των έργων του Ομήρου να κρατά τη μερίδα του λέοντος δικαιολογημένα αν και όχι τόσο πετυχημένα χιουμοριστικά. Το πήγαιν’ έλα στο κάθε εναλλακτικό παρόν στο οποίο μεταφέρεται ο κεντρικός ήρωας, πάντα εμπλέκει τα ίδια πρόσωπα από το πραγματικό του περιβάλλον, όμως η απουσία μιας πιο καλοδουλεμένης πλοκής δεν αφήνει πολλά περιθώρια ανατροπής των χαρακτήρων και η αίσθηση της επανάληψης πλανάται στην ατμόσφαιρα.

Μάλλον αναπάντεχα, το πιο… κραγμένο κομμάτι της ταινίας (διότι σε ελληνική κωμωδία πρέπει οπωσδήποτε να υφίσταται και το gay στοιχείο, ξέρεις…) είναι το πιο πετυχημένο και αστείο! Και εδώ μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι ηθοποιοί και το σωστό γράψιμο – στήσιμο της παρεξηγημένης σεξουαλικότητας που θέλει τον ήρωα εν αγνοία του ζευγαρωμένο με άνδρα. Εδώ είναι που ο Μάκης Παπαδημητρίου βρίσκει το κωμικό του timing, το οποίο περιφέρει σχεδόν αμήχανα στο υπόλοιπο έργο. Ακόμη μια απόδειξη ότι κάτι δεν «δούλεψε» ή συντονίστηκε σωστά, δηλαδή, αφού ο συγκεκριμένος ηθοποιός και αστείρευτο ταλέντο έχει και άνεση να «φθείρει» την εικόνα του πέρα από τα όρια του απλά χιουμοριστικού. Το στόρι αυτό, όμως, δεν το αισθάνεται καλά ως πλήρη ρόλο. Και φαίνεται. Και τα διαρκή πεσίματά του δεν αρκούν για να προσδώσουν τις απαιτούμενες δόσεις slapstick σε τούτον τον «Καθρέφτη».