της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ενηλικιώνεται σιγά σιγά το γαλλικό μεγάλου μήκους cartoon; Έτσι φαίνεται. «Ο Μικρός Πρίγκιπας», η πιο πρόσφατη δουλειά τους επάνω στο κλασικό εικονογραφημένο του Σεν Εξιπερί που κάνει μποναμά στην Ελλάδα εν καιρώ, είναι ο κολοφώνας τους. Αλλά πιο φευγάτα (με την καλή και την κακή έννοια) παραμυθένια είναι αυτή η αμέσως προηγούμενη δουλειά των παρισινών studio εμψύχωσης ΟΝ και της εταίρου τους, Onyx Films. Όχι ότι πρωτοτυπεί στις ντιρεκτίβες τής crowd-pleaser μυθοπλασίας του είδους, που έθεσε ηγεμονικά η Disney: ένας άπειρος και ατζαμής επιφορτισμένος ανεξήγητα κάτι σπουδαίο που τα κάνει ρόιδο, ένας καμπόσος ικανός «απέναντι» που θα χρειαστεί να τακιμιάσει μαζί του καθώς κάποιος καταχθόνιος τρίτος με τα απαραίτητα comic relief τσιράκια τούς επιβουλεύεται με βλέψεις σε κάτι κεφαλαιώδες, το girl power μιας ποθητής συνοδοιπόρου που θα τους συνδράμει κρίσιμα, στην πορεία καλοθελητές ή μη από δεξιά κι αριστερά, πολλά και διάφορα σε αμφίρροπες δοκιμασίες, μια αμετάκλητη (;) θυσία, η πραγμάτωση του πεπρωμένου τού «δεν του φαινότανε» ήρωα, τέλος καλό όλα καλά. Άσε το άλλο: το γράψιμο δείχνει ν’ αδιαφορεί χαρακτηριστικά, σχεδόν με ανεμελιά νιάνιαρου, για οφθαλμοφανή κρούσματα της αβελτηρίας του σε χαρακτήρες και, κυρίως, δραματουργία.

Κι όμως, ιδίως αν δεν τα πολυσκαλίζεις και μείνεις στο χάζι, τα φέρνει πέρα με αβίαστες και μάλιστα αντι-κασκαντερίστικες χειρονομίες μαγείας στην ωσμωτική επινοητικότητά του, κάπως όπως η πρώτη μούρη τού φύλακα Μιούν, αυτό το αλλού σαν πλατώ της Orangina στα νορμαδικά λιβάδια (η επικράτεια του φωτός), αλλού σαν την τιρκουάζ Πανδώρα του «Avatar» στο λιγότερο αλογόνο και high-tech (το ράτσας Νάβι δίποδο τρωκτικό τζιμάνι μας κι η επικράτεια της εσπέρας), με μη ψυχολογίζουσες μυθολογικές (ο βυσσοδομών μοχθηρός στα έγκατα της Γης) και βιβλικές (τα δύο φίδια του, που βάζουν τον πειρασμό του κακού στον νου των θυμάτων τους) αναφορές, τόσο όσο κοσμικοοικολογικά προστατεύον το σύμπαν του, light στο χιούμορ και ταμάμ στην περιπέτεια αλλά φαντασμαγορικού ανιμιστικού στερεώματος, ψηφιακού compositing με δύο κομίστικα 2D πινελιών ιντερλούδια κινούμενο σχέδιο.

Γιατί, θα πείτε «ζαμανφού» που ο θηριώδους κατατομής επιστάτης τού Ηλίου, Σοχόν, φέρνει μορφικά πιο «χάρτινα» στον «Βασιλιά των Λιονταριών», που η γιγάντια Nessie – κάβος για το Φεγγάρι φευγαλέα σας πάει προς «Χάρι Πότερ» μεριά και, το διασκεδαστικότερο όλων, που μια παρέα από αρθρόποδα το παίζει Minions α λα «Σάρλοτ, η Αραχνούλα», αφής στιγμής: βουτάτε μαζί με την τρόικα των πάνε-γυρεύοντας τολμητιών στο νερό προς τον Κάτω Κόσμο, το σμιλευτικό άγγιγμα της αγάπης στην κερένια «κούκλα» Γκλιμ στο μη παρέκει της και νεκρούς (θεατές) ανασταίνει, και, φίλοι της Όγδοης Τέχνης αγαλλιάστε, το flashback της μάχης μεταξύ του πάλιουρα συμμάχου Σολάλ και του σκοταδόψυχου άρπαγα Νέκρος, καθώς και η εφιαλτική περιδίνηση του team μας στο σύμπαν των ονείρων καταφεύγει στο παραδοσιακό πενάκι με φρεσκάδα. Το όλον, ενώ η ορχηστρική μουσική του Μπρουνό Κουλέ ακούει τους ρυθμούς και τις μελωδίες της συναισθηματικής φύσης τού φιλμ, με τουλάχιστον δύο θεματάρες να ξεχωρίζουν.

Εάν από δίπλα το μάτι δεν χορταίνει κολορισμό, το κάδρο διαθέτει πάντα τη χρυσή τομή και το CG σκίτσο (ακόμη και σε δευτερεύοντες characters όπως ο πέτρινος «δάσκαλος» του Σοχόν που γίνεται συνεχώς… κομμάτια) ζωντανεύει αναπαραστατικά και με χαριτωμένα γκαγκ τις σιλουέτες προς αναπλήρωση του ελλιπούς φινιρίσματός τους από το σενάριο, είναι αδύνατον νοήμων ενήλικος κάτοικος ή τακτικός επισκέπτης του πλανήτη «Autodesk Maya» να μην αισθανθεί ριγμένος σε γωνίτσες σκέψης της εδώ χλωριδοπανίδας. Το «Κάτω τα ξερά σου!», που φωνάζει 2-3 φορές στα αρσενικά η σπερματσετέξ – τσαούσα μας, είναι ορθοπαιδαγωγικά λανθάνον μήνυμα υπέρ του «No means no!», με αποδέκτη τις παιδικές ηλικίες πλέον; Γιατί σε δύο σημεία προετοιμαζόμαστε από την αφήγηση να μάθουμε για ποιον λόγο παύθηκε από φρουρός ο μεταξύ χελιού και ανεμώνης Φώσφο, και δεν; Πώς απ’ το πουθενά εμφανίζεται στα Τάρταρα το έμπιστο (και ως μεταφορικό μέσο) σκυλοκαστοράλογο των «δικών» μας, Καρούν; Και είναι κι ένα ανελλήνιστο «Το σκοτάδι θα κυριεύσει!» της μετάφρασης (η σκηνοθεσία κι η υποκριτική της μεταγλώττισης, πάντως είναι hyper-bonnes) που χτυπάει πολύ άσχημα. Και υπό αυτές τις εκλείψεις, πάντως, σεληνιάζεστε, καθότι φως φτάνει από ψηλά και, όντως, λούζει. S’ il vous plait, allez-y με τα μικρά. Όχι, όπως στα «Τοσοδούλικα», επειδή είναι φραντσέζικο και όχι αμερικάνικο, «Άει χάσου, μυρμηγκάκι»…