WINX CLUB: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ (2014)
(WINX CLUB: IL MISTERO DEGLI ABISSI)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ιτζίνιο Στράφι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 83’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Οι νεράιδες του Winx Club αποφασίζουν να εγκαταλείψουν επ’ αόριστο τα καθηγητικά τους καθήκοντά στο σχολείο των νεράιδων του Αλφέα, για να σώσουν τον Απέραντο Ωκεανό, το οικοσύστημα του οποίου έχει αρχίσει να διαταράσσεται από τη μόλυνση που του προκαλούν οι ανόητοι άνθρωποι, δίνοντας την ευκαιρία στις ραδιούργες μάγισσες Τριξ να καταλάβουν τον θρόνο του Αυτοκράτορα. Κατάλαβες;
Όσο απογοητευτικό και βαρετό είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος με ανδροκρατούμενα παραμύθια, όπου το θηλυκό περιορίζεται στον ρόλο της διακοσμητικής γκόμενας ή / και της μοιραίας υπερ-κακιάς, άλλο τόσο απογοητευτικό και βαρετό είναι να αντιμετωπίζεις και το αντίστροφο: να κάνεις αμάν και πότε να δεις αρσενικό και να βλέπεις μόνο τρεις (τον ξανθό γαλανομάτη Σκάι, ζωγραφιστό κακέκτυπο του Μπραντ Πιτ – γκόμενο της πρωταγωνίστριας νεράιδας της Φωτιάς, Μπλουμ, τον τερατόμορφο… γοργόνο, κακό Τραϊτάνο, και στο… φόντο το ξωτικό, επιστάτη της σχολής των νεράιδων), σε ένα σύμπαν τίγκα στα κορίτσια και τις γυναίκες. Και τι κορίτσια / γυναίκες! Όλα και όλες τους (ακόμα και οι επικεφαλής του σχολείου!) εξωπραγματικές κορμάρες, με πόδια ένα χιλιόμετρο, ασύλληπτα αδύνατες, αλλά και με καμπύλες που βγάζουν μάτι στα κατάλληλα σημεία. Όλα και όλες τους κουκλάρες (ακόμα και η υβρίδιο γυναίκας και μέδουσας, υπερ-κακιά, εξαϋλωμένη Πολιτεία!), που ως νεράιδες δίνουν στο… girl-power και καταλαβαίνει, αλλά κατά τα άλλα (στις κουβέντες, το χιούμορ, τα ενδιαφέροντα και τη συμπεριφορά τους) αναμασούν όλα τα κλισέ που έχουν αποδοθεί ιστορικά στο φύλο τους (ξέρεις, μανία με τα ρούχα, τα μαλλιά, τα ψώνια, κ.λ.π., κ.λ.π.). Τύφλα να έχει η Barbie, κανονικά!
Όχι μόνο γιατί η Barbie δεν το πολυέχει το girl-power, αλλά και γιατί το – επίσης εξ ολοκλήρου φτιαγμένο σε υπολογιστή – πιο CGI δεν γίνεται animation του «Winx Club», είναι κατά τι καλύτερο από το αντίστοιχο των ανεκδιήγητων ταινιών με πρωταγωνίστρια την περιβόητη κούκλα της Mattel. Μην παίρνεις θάρρος, όμως. Μπορεί το κινούμενο σχέδιο αυτής της – ο Θεός να την κάνει – ταινίας να είναι μια ανεπαίσθητη τζούρα πιο ρεαλιστικό και καλαίσθητο. Μπορεί επίσης, όσον αφορά την πλανοθεσία, άντε, να περνά τη βάση, από μοντάζ όμως δεν σκαμπάζει μία. Το πέρασμα της αφήγησης από τον έναν στον άλλον κόσμο του σύμπαντος του Winx Club, Μάτζιξ, γίνεται διαρκώς απότομα και άτσαλα, ώστε να αποπροσανατολίζει, οι περισσότερες από τις σκηνές τελειώνουν σε αδικαιολόγητα και τόσο τραβηγμένα fade-out (τόσο που αισθάνεσαι ότι ακολουθεί διαφημιστικό διάλειμμα), ενώ υπάρχει και μια σεκάνς απείρου… αποσπασματικού κάλλους, που μπορεί (στο εύχομαι ολόψυχα!) και να σε γονατίσει από τα γέλια: οι νεράιδες του Winx Club συζητούν με τη διευθύντρια του σχολείου τους για το σοβαρό ενδεχόμενο να παγιδευτούν για πάντα στη φυλακή τού Ομπλίβιον, η οποία αποτελεί τη μόνη τους δίοδο στον Απέραντο Ωκεανό, ή να μην καταφέρουν να υπερνικήσουν τις Τριξ και ξαφνικά, από το πουθενά, αρχίζει ανεβαστική μουσική στη διαπασών, και η οθόνη γεμίζει χαρούμενα χρώματα και σχέδια, καθώς μία-μία οι νεράιδες μας συστήνουν τις δυνάμεις τους (φωτιά η Μπλουμ, κύματα η Αΐσα, ήλιος και σελήνη η Στέλλα, λουλούδια η Φλώρα, κ.ο.κ.), φορούν τις στολές και βγάζουν τα φτερά τους, σε ατμόσφαιρα περισσής ευφορίας, λες και ετοιμάζονται για clubbing ή βόλτα στα μαγαζιά, και ουχί για πόλεμο…
Κι αν οι αδυναμίες αυτού του «Club» τελείωναν στα παραπάνω, πάει στα κομμάτια. Είναι επιπλέον η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας (αντικατάστησε, μεταξύ ουκ ολίγων άλλων, το Μαγικό Μαργαριτάρι με… ένα κάποιο δαχτυλίδι γνωστού «Άρχοντα», το σχολείο νεράιδων του Αλφέα με το Χόγκουαρτς του «Χάρι Πότερ», την Πολιτεία με την Ούρσουλα της α λα Disney «Μικρής Γοργόνας» και καταλαβαίνεις πως… υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πολύ καλύτερα πορτοκάλια), δράσης ή σασπένς, που απειλούν σοβαρά να σε ρίξουν σε κώμα.
