του Νίκου Παλάτου

Η ιατρός Ιρέν Φρασόν κατέγραψε τις λεπτομέρειες του σχεδόν διετούς αγώνα της εναντίον φαρμακευτικού γίγαντα της πατρίδας της σε βιβλίο που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια των δικαστικών της περιπετειών. Πάνω σε αυτό βασίστηκε η Εμανουέλ Μπερκό, προκειμένου να γυρίσει τη δική της εκδοχή στο γνωστό κινηματογραφικό μοτίβο του… Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Εκ προοιμίου, τέτοιες ιστορίες λειτουργούν αβανταδόρικα στην ψυχολογία και την ταύτιση του θεατή (ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για απόδοση πραγματικών γεγονότων, όπως εδώ), αφού μία μάχη κατά του συστήματος είναι σχεδόν πάντα γοητευτική. Ενώ, όμως, μια αντίστοιχη «Έριν Μπρόκοβιτς» (2000), λόγου χάρη, υπηρετούσε με ακρίβεια τόσο τον τομέα της ψυχαγωγίας όσο και αυτόν της καταγγελίας, εδώ το πρώτο έχει μπει στην άκρη, με το δεύτερο να είναι αυτό που δίνει αποκλειστικά τον ρυθμό. Δεν είναι από μόνο του κακό, δεν γίνεται όμως με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο.

Από το ξεκίνημα κιόλας γινόμαστε μάρτυρες μιας ακατάσχετης (και ταυτόχρονα ακατανόητης για τον μέσο θεατή) ιατρικής ορολογίας. Η Φρασόν, αφού αντιλαμβάνεται πως κάτι πηγαίνει στραβά με το δημοφιλές και επί σειράς ετών ευρισκόμενο στην κυκλοφορία φάρμακο ονόματι Mediator, αναλαμβάνει να ενημερώσει τους συναδέλφους της στο μικρό νοσοκομείο της επαρχιακής πόλης της Βρέστης όπου εργάζεται. Μοιράζεται τις ανησυχίες της μαζί τους μέσω πινάκων, αριθμών και στατιστικών αναλύσεων (που περισσότερο μας κουράζουν παρά προσφέρουν το παραμικρό), ώστε να τους πείσει πως πρέπει να δράσουν, με τον αρχικό ενθουσιασμό να μετατρέπεται γρήγορα σε απογοήτευση, όταν γίνεται κατανοητό πως η σχετική δικαστική μάχη την οποία οι ίδιοι προκαλούν απαιτεί αδιάσειστα στοιχεία και τεκμηριωμένες μελέτες. Η Φρασόν αντιμετωπίζει τη χλεύη της αντίδικης εταιρείας, που προβάλλει ισχυρισμούς περί ανεπαρκούς για τέτοιου είδους καταγγελίες ιατρικής κατάρτισης της γυναίκας, επιπλέον προερχόμενη από ένα άσημο νοσοκομείο που δεν τη βοηθά τόσο στην υπερασπιστική της γραμμή. Εκείνη δεν παραιτείται αλλά πεισμώνει περισσότερο, δίνοντας σχεδόν όρκο να παλέψει μέχρι τελικής πτώσης.

Ενώ σε ό,τι έχει να κάνει με το ιατρικο-δικονομικό κομμάτι η ταινία της Μπερκό ανακυκλώνει τον εαυτό της, όταν εξετάζει τις διαπροσωπικές σχέσεις της Φρασόν με τον προϊστάμενο του τμήματός της και διακεκριμένο ιατρικό ερευνητή (τον οποίο πείθει να συμπαρασταθεί στον αγώνα της, προσδίδοντας έτσι το απαιτούμενο κύρος στη μελέτη της), τα πηγαίνει πολύ καλύτερα. Αυτός αντιπαραβάλλει λογική και στρατηγική στις ενίοτε αψυχολόγητες κινήσεις της υφισταμένης του, έχοντας μάλιστα να χάσει πολύ περισσότερα από μια πιθανή αρνητική κατάληξη του όλου πράγματος, μιας και η φήμη του θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Η Μπερκό παρουσιάζει την διαφορετικής προσέγγισης τακτική των δύο συμμάχων, παραθέτοντας μια σειρά πειστικών και ισομερώς καταμερισμένων επιχειρημάτων που δικαιολογούν την αντιπαράθεσή τους ως προς την ύπαρξη ή μη ουσιαστικού λόγου στην εξακολούθηση εμπλοκής τους στην υπόθεση. Ο παθιασμένος ενθουσιασμός τής μιας (υποβοηθούμενος και από την οικογένειά της, με τον σύζυγο να στέκει πάντα δίπλα της) αντισταθμίζεται από την ήρεμη δύναμη του άλλου, με τον στόχο της νίκης της ηθικής έναντι του χρήματος να είναι σταθερά ίδιος και για τους δυο τους.