της Βικτωρίας Μιχαήλ

«Από τους δημιουργούς του ‘’Profs’’», λέει η αφίσα. Έχουμε δει το συγκεκριμένο φιλμ, επίσης ζωντάνεμα ενός ξακουστού στους γαλλόφωνους comic, εδώ στην Ελλάδα; Όχι! Η «κουλαμάρα» του επίσης δημοφιλέστατου επί μισόν αιώνα μπίου ήρωα του Βέλγου σχεδιαστή Αντρέ Φρανκέν, που έσκασε μύτη θνησιγενώς στην εκδοτική ημεδαπή στα 80’s και στα 90’s, χτυπάει ανεπιθύμητα δυστυχώς πέρα από τη λογική του ντόπιου προωθητικού υλικού και την ίδια την officielle, ύστερ’ από μια μη αδειοδοτημένη το 1981, κινηματογραφική μεταφορά ενός ακόμα μέλους του χάρτινου θιάσου των «Σπιρού και Φανταζιό» (δείχνει να έχουμε γλιτώσει την καλλιτεχνικά και ταμειακά αποτυχημένη δική τους ταινία, που βγήκε προ τριμήνου εις Παρισίους, σταυρώστε δάκτυλα).

Ο Pef, όπως είναι γνωστός ο δημιουργός και συμπρωταγωνιστής, έχει κρατήσει για την πάρτη του τον ουσιαστικά κεντρικό ρόλο, τού Διευθυντή που καίγεται να κλείσει το deal της εξαγοράς της νεοφυούς του με πρόθυμο αγοραστή μεγιστάνα που τα σκορπάει, αλλά βλέπει τον πρακτικάριο Γκαστόν να δυναμιτίζει σειριακά τη συμφωνία με τη ράθυμα το-αντίθετο-του-τύπος-και-υπογραμμός παρουσία και τις παλαβά καταστροφικές εφευρέσεις του. Τον είχε φυσικά σχολάσει, αλλά νομίζοντας ότι είναι ο γιος τού ιδιοκτήτη της επιχείρησης, που έχει και-καλά-κρύβε-λόγια προσληφθεί προς άσκηση κι εξοικείωση ξεκινώντας απ’ τα χαμηλά, τον επαναπροσλαμβάνει και τον ανέχεται. Την ίδια στιγμή ο πραγματικός κανακάρης, απ’ το πόστο της αρσενικής καθαρίστριας, περιφέρεται άχαρα μουρμουρίζοντας εις την αδιάφορη επήκοον όλων ότι θα πει στον μπαμπά του τι αλαλούμ λαμβάνει χώρα και η δεσποινίς Ζαν (που ανάθεμα κι αν θα μάθουμε ποτέ τι θέση έχει στην εταιρεία), γλυκοκοιτάζοντας αθώα το sui generis παιδί-θαύμα κι αδιαφορώντας για τις καμενιές του, αναφωνεί «Αχ, κύριε Γκαστόν!». Κι ας μην επεκταθούμε στον γλάρο, τη γάτα, το χρυσόψαρο και τα δύο μέλη της μουσικής μπάντας του που παρεπιδημεί άνευ αφορμής, ενώ ένας δημοτόμπατσος του την έχει καθεκάστη στημένη για να κόψει με ποικίλες αφορμές κλήση στο αντικέ Fiat 509 που κινείται με ελαιόλαδο και ο μάγκας παρκάρει έξω από το κτήριο.

Όσοι έχετε εμπειρία από φραντσέζικο χιούμορ και Ένατη Τέχνη, πήρατε μυρωδιά τι συμβαίνει. Πρόκειται για την πολλοστή απόπειρα, με γνωστότερο δείγμα το franchise του Αστερίξ, να συνδυαστούν τα δύο και αποτέλεσμα την κοντά στο κραυγαλέο (#diplhs) αποτυχία – περίπου όπως καταλήγουν σε διόλου εργονομικό αξιοπερίεργο και δημιουργικό φιάσκο (έως τη σωτήρια εξαίρεση στην ανατροπή) ως αμάλγαμα οι απόπειρες του απ’ όλες τις απόψεις out of the box Γκαστόν να μετατρέψει καθημερινά ή προβληματικά αντικείμενα σε ευρεσιτεχνίες, που εκτός από τέρατα του design και εστίες… βαβούρας μένουν κι απούλητα, ρίχνοντας την αξία του «Μαγαζακίου» (γαλλιστί «AuPetitCoin», λογοπαίγνιο με τον καμπινέ, ένα μόνο από τα πολλά που δεν γκελάρουν).

Ο εξιμπισιονιστικά στρυφνός patron Προυνέλ δεν γίνεται συμπαθής ή πηγή χάχανου ως αντιπαθητική καρικατούρα. Ο λεγάμενος – σταρούμπα, επιρρεπής στο ραχάτι αλλά αλτρουιστής κι οικολόγος μαστροχαλαστής μιας εκδοτικής εταιρείας στα vintage στριπάκια, αποδεικνύεται μη λειτουργικός άξονας της δράσης ως εκκεντρικό, προ-αντισπισιστικό κι arte povera poster boy εν είδει Κύρου Γρανάζη, που δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον του σε σημείο λειτουργικού αυτισμού την ίδια στιγμή που ιδιοφυώς επινοεί και κατασκευάζει αλλούτερες γκατζετιές. Η μικροΐντριγκα του παρεξηγιάρικου νεποτισμού εισφέρει (συγχωρητέα προσχηματικά αλλά) ελάχιστα στο τζέρτζελο. Η ρομαντική essence από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη δεν κατεβαίνει. Το «όργανο» – θύμα των πιο αυθεντικά burlesque σκετσακίων σού προκαλεί νοσταλγία για λίγο Λουί ντε Φινές. Και η συσφικτικά απελευθερωτική αναρχία σ’ έναν under pressure χώρο εργασίας, βασικό μοτίβο τού συγκεκριμένου BD τίτλου του Φρανκέν, περνάει στο ντούκου (παρά υπαρκτές πινελιές επισήμανσης από το σενάριο) σ’ έναν οξύμωρα καρτουνίστικα αόριστo ου τόπο kitsch ρετροχιπστεριάς, σαν οι Ζενέ και Καρό να πιάνουν κατσαβίδι ολέθρια στα γραφεία της Google, όπου όλοι οι ρέστοι συνάδελφοι φυτοζωούν εκνευριστικά εντός των βινιετών δράσης ή κλωτσάνε αφρόντιστα ασχημάτιστοι όπως η κοντά στο(ν) βωβό σακαφιόρα συνοδός του επίδοξου αγοραστή ντε Μεσμεκέρ.

Καθώς οι ηθοποιοί υπηρετούν ως physique αλλά όχι ως υποκριτική την εμφανισιακή μετενσάρκωση των σκίτσων (τους) και το soundtrack στριμάρει βοηθητικά radio friendly αμερικανιές από τη Syreeta ώς τον CeeLo Green, το προϊόν που πουλιέται καλύτερα εδώ, χάρη και στο πρέπον αμπαλάζ της χρόνωσης του μοντάζ, είναι η παραδοσιακά ή ψηφιακά εφετζίδικη αποθήκη των props, των τρικ και των κασκαντών παρά το stock των υποτυπωδών καταστάσεων, των αβρά πλασαριζόμενων χωρατών ή των ελάχιστα αστείων γκαγκ. Στο θαλασσοπούλι που άμα λάχει πλακώνεται με την στην κοσμάρα της ψιψίνα προσθέστε ένα πόνι, μια αγελάδα, μια εναλλακτικού ανοίγματος πόρτα με ελατήριο, ένα téléférique – σε office space, όλα αυτά, έτσι; Εκτός αυτού; Κολοκύθες – βόμβες, το σαν πρωτόγονη άρπα γκαφόφωνο (που αν έλειπε, οι bédéphiles θα έκαιγαν τα σινεμά) ως ατραξιόν των αξεσουάρ και, το επινοητικότερο και πιο καλολαδωμένο action «νούμερο», αυτό με το ποντίκι στη μηχανή. Η πιο έξυπνη και καίρια, που όμως θα περάσει απαρατήρητη από τα νιάνιαρα στα οποία προφανέστατα στοχεύει προς κατανάλωση το όλο (προσέξτε τη YouTuber «φάση») αλλά ίσως όχι κι απ’ τους παρατρεχάμενους γονείς, είναι το επανερχόμενο punchline της σταδιακά πτωτικής ονομαστικής αξίας του «Μαγαζακίου» κατά την υπογραφή που έχει το αστέριωτο. Αναλόγως καταποντίζεται τα τελευταία χρόνια και το χρηματιστήριο των ιλαρά ψυχαγωγικών tricolore εισαγομένων. Τζάμπα και βερεσέ (pas du tout) μη σου πουλήσουν πάλι ρετάλι οι Γάλλοι…