του Ηλία Φραγκούλη

Πολλά άλλαξαν στο είδος της κωμωδίας, όταν το 1974 ο Μελ Μπρουκς έβαλε ένα μάτσο καουμπόηδες να… κλάνουν, τρώγοντας φασόλια γύρω από μια φωτιά στη νύχτα της ερήμου, στο «Μπότες, Σπηρούνια και Καυτές Σέλλες». Προσπαθώντας να επιβάλει και τη δική του κωμική σφραγίδα, κάπου ανάμεσα στο γνήσιο slapstick της αμερικανικής παράδοσης στο genre, την εκσυγχρονισμένη χυδαιότητα των αδελφών Φαρέλι ή τον όλεθρο του σαρκαστικού χιούμορ των Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ, ο Σεθ ΜακΦάρλεϊν επιστρέφει μετά από τον ξεκαρδιστικό θρίαμβο του «Ted», πίσω στις ρίζες τού δικού του έθνους, με μια αίσθηση… ιστορικής ντροπής, για να τα κάνει όλα… σαβούρα! Ο Μπρουκς μπορεί να είναι υπερήφανος για τούτον τον σύγχρονο «διάδοχό» του, όμως, στις σχολές υποκριτικής θα υπάρχουν δάσκαλοι που θα καίνε τα διπλώματά τους…

Ο ΜακΦάρλεϊν διαπράττει ένα μεγάλο ατόπημα. Από genius δημιουργός και γραφιάς, κάνει, πλέον, πάσα στον εαυτό του και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μέχρι την απονομή των Όσκαρ του 2013, δε μας ένοιαζε παρά μόνο η φωνή του και τα αστεία του. Σήμερα, στέκει μπροστά από την κάμερα, όντας νέος, πετυχημένος και εμφανίσιμος, δοκιμάζοντας κάτι που… όχι μόνο δεν του πηγαίνει, αλλά και δεν κατέχει ως ταλέντο. Ο Άλμπερτ είναι… ο ίδιος ο ΜακΦάρλεϊν με μια αλλαξιά ρούχα δανεικά και παρουσία που περισσότερο θυμίζει νουμεράκια σκηνής stand-up, παρά ερμηνεία. Έχει την εξυπνάδα να στήσει ένα ωραίο καστ που κάνει κέφι την όλη εμπειρία, συνήθως χωρίς εκείνον, όμως. Εξαίρεση, η Σαρλίζ Θέρον που… όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει! Η γυναίκα είναι ηθοποιός, είναι έμπειρη, δοκιμάζεται σε ό,τι τη βάλεις να παίξει, και εδώ, στις σκηνές της με το ΜακΦάρλεϊν, δίνει κάτι από τη δική της αύρα για να μοιάσουν πειστικές ή και αληθινές σε κάποιες στιγμές ρομάντζου που «ψήνεται».

Το σενάριο έχει κι αυτό τα ζητήματά του, με επτά βασικούς χαρακτήρες που γυροφέρνουν ουκ ολίγες υποπλοκές, μοιρασμένες μεταξύ ωρίμανσης του κεντρικού ήρωα, αποκατάστασης της καρδιάς του και αναπόφευκτου ερχομού της συμμορίας των κακών, χωρίς να τολμά να φτάσει ποτέ μέχρι «Το Τρένο θα Σφυρίξει Τρεις Φορές» μεριά. Πιο αστεία είναι εκείνη του καλύτερου φίλου του Άλμπερτ, του παρθένου Έντουαρντ (Ριμπίσι), ο οποίος είναι λογοδοσμένος με την πόρνη Ρουθ (Σίλβερμαν), που μπορεί να έχει «πάρει» ολόκληρη την πόλη, αλλά πρέπει πρώτα να στεφανωθεί κι ύστερα να κάνει σεξ με τον αγαπημένο της, όπως κάθε θρήσκο και τίμιο κορίτσι!

Εννοείται πως αν μπήκες στον κινηματογράφο με την όρεξη να… πεθάνεις από τα γέλια, βρίσκεσαι στο σωστό μέρος. Αρκεί να αντιλαμβάνεσαι το χιούμορ και από την πιο πρόστυχη, αθυρόστομη, μακάβρια και βρωμερή πλευρά του. Χωρίς να φτάνει το επίπεδο του «Ted» και με λιγότερες αναφορές από εκείνο προς την pop κουλτούρα (αν και από μόνο του το homage στο franchise του «Επιστροφή στο Μέλλον» κόντεψε να με πετάξει από το κάθισμα!), το «Χίλιοι Τρόποι να Πεθάνεις στην Άγρια Δύση» αποτελείται από ένα τρελό σερί αστείων σκηνών και ατακών, μερικές από τις οποίες θα μείνουν στην αιωνιότητα. Ο μύθος των ανθρώπων που δε χαμογελούσαν ποτέ στις φωτογραφίες τους, ολόκληρη η σεκάνς στο πανηγύρι που… πνίγεται στο αίμα, κάθε περίπτωση που αφορά το πόσο εύκολο ήταν να πεθάνεις στα 1882, είναι μόλις μερικά δείγματα από αυτά που πρέπει να περιμένεις για να… ουρλιάξεις. Και, εδώ που τα λέμε, κάποιοι πιο ευαίσθητοι θεατές μπορεί και να ουρλιάξουν κυριολεκτικά με την πληθώρα εικόνων βίας, τους διαμελισμούς και την προκλητική τους γραφικότητα. Εγώ βαρούσα παλαμάκια. Αλλά εγώ δεν είμαι ο μέσος θεατής…

Στην τελική, αγαπάμε Σεθ ΜακΦάρλεϊν, απλά, κάποιος πρέπει να του πετάξει… λάσο και να τον κρατήσει μακριά από την ιδέα τού ρόλου του ως ηθοποιού στον κινηματογράφο. Το ότι είσαι χαρισματικός δε σημαίνει πως μπορείς να τα κάνεις όλα σωστά! Αρκεί που μας κάνει να γελάμε. Ενίοτε και να «πεθαίνουμε» με αυτό τον τρόπο.