του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο προώθησης, σκανδάλων, παραφιλολογίας, φημών, την προβολή της ταινίας σε δύο «λογοκριμένα» – αλλά με την άδεια του Λαρς φον Τρίερ – μέρη και την αναμονή της πλήρους, uncut εκδοχής του «Nymph()maniac», μπορούμε, πλέον, να αναφωνήσουμε ότι φτάσαμε… στο τέλος της διαδρομής!

Η Δευτέρα ήταν η μέρα που προβλήθηκε, επιτέλους, για πρώτη φορά ολόκληρο το «Nymph()maniac», με τη συνολική διάρκεια των 5 ½ ωρών (το πρώτο μέρος μπορεί να είχε προβληθεί ήδη στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου, όμως, για λόγους συνέχειας, οι Ιταλοί διοργανωτές έκαναν επαναληπτική προβολή για το κοινό που δεν το είχε δει εκεί). Κι αν το πρώτο uncut μέρος δεν έφερε τρομερές αλλαγές στην ταινία, πέρα από περισσότερα κοντινά πλάνα σε γεννητικά όργανα, μια σύντομη σκηνή διδασκαλίας της διαδικασίας μιας έκτρωσης και λίγο πιο εκτενείς διαλόγους, το δεύτερο μέρος περιείχε μια ολόκληρη ώρα επιπλέον υλικού και μάλλον την πιο σοκαριστική σκηνή ολοκλήρου του φιλμ, που έκανε την αίθουσα να αναφωνήσει πανικόβλητη!

Το εντυπωσιακό είναι πως στην τρίωρη εκδοχή του, το δεύτερο μέρος του «Nymph()maniac» έχει πιο ομαλή ροή, αφήνει χρόνο στις εξελίξεις να αναπτυχθούν οργανικά και δίνει τη δυνατότητα μιας πιο ενδελεχούς εξέτασης της ψυχολογίας της Τζο, χωρίς το άγχος της εμπορικής αντιμετώπισης της ταινίας. Παρ’ όλ’ αυτά, δε μοιάζει υπερφορτωμένο, δεν είναι βαρετό και οι 3 ώρες περνούν ανεπαίσθητα, δίχως ίχνος υπερβολής ή πλατειασμών.

Ο Τρίερ καταφέρνει να εισάγει μια ολόκληρη, καινούργια υποπλοκή, η οποία αφορά μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της Τζο, παρεκτρέποντας ταυτόχρονα τη συζήτηση των ηρώων σε ευαίσθητες περιοχές κι αναμοχλεύοντας τη θεματολογία που τον έκανε «persona non grata» στις Κάννες, με την Τζο της Σαρλότ Γκενσμπούργκ να παραδέχεται ότι καταλαβαίνει το Χίτλερ, και το Σάλιντζερ του Στέλαν Σκάρσγκαρντ να αντιδρά αμέσως, σα να ήταν το φερέφωνο του διεθνούς Τύπου! Με τις νέες προσθήκες, η ανατροπή του φινάλε χτίζεται ακόμη πιο πειστικά και, σήμερα πια, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα πραγματικό αριστούργημα, χωρίς συμβιβασμούς και παρεμβάσεις αλλά με αρκετό τρολάρισμα και ανατρεπτική διάθεση.

Εξάλλου, ήδη από τη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου, ο Τρίερ αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ανεξάντλητος, εμφανιζόμενος μόνο μέσω laptop, χωρίς ήχο (!), και δίνοντας την οδηγία στον Σκάρσγκαρντ να τον καλέσει στο τηλέφωνο αν τα βρει δύσκολα, υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα συμβεί το πολύ τρεις φορές. Με αυτό τον τρόπο, έσπασε (σχεδόν) η αποχή του Τρίερ από τις συνεντεύξεις Τύπου και ο ιδιοφυής σκηνοθέτης έπαιξε για άλλη μια φορά με τις συμβάσεις και τις προσδοκίες, δηλώνοντας μεταξύ άλλων ότι «δεν έμαθα κάτι για τη γυναικεία σεξουαλικότητα μέσω της ταινίας, διότι… τα ήξερα ήδη όλα» και πως, μέσω της παραγωγού του, η επόμενη δουλειά του θα είναι μια τηλεοπτική σειρά (ονόματι «The House that Jack Built»), με πολυπληθές καστ, «κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και δεν πρόκειται να ξαναδούμε». Δεν υπήρχε αμφιβολία για αυτό, Λαρς, ούτε κατά διάνοια.