της Βικτωρίας Μιχαήλ

Με όχι αρνητικό πρόσημο συστατική επιστολή μεγάλου μήκους για τον αναγνωρισμένο διαφημισά Χρήστο Πέτρου. Συντονισμένο με το θέμα και λίγο-πολύ ενορχηστρωμένο ως official (κι εν μέρει commissioned a posteriori) πενταγραμμικό πορτρέτο. Με τυφλά σημεία και κατά τόπους επιδερμικότερη του επιθυμητού ή ακόμη κι εν συγκρίσει προς κάποιες αλλομεσικές συνεντεύξεις τής ηγερίας της πρωτεϊκής εγχώριας electronica μονογραφία. Αυτή είναι τριφωνικά «Η Ηχώ και τα Λάθη της» που εκπέμπει το μπούστο της Λένας Πλάτωνος, της από κάθε άποψη ξεχωριστής εισηγήτριας των synthesizers ως πειραματικά ποιητικώ τω τρόπω μοντέρνων κι ολοκληρωμένων μέσων έκφρασης πίσω στα ‘80s. Το κύμα ευρείας αναγνώρισης της εν είδει ινδάλματος και προτύπου μαμάς μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων των μπλιμπλικίων (οι οποίοι σχεδόν ολικά απουσιάζουν), η δυναμική επανενεργοποίηση της ίδιας (φάση που επίσης επιεικώς αχνοφαίνεται), και το digging & tweaking του vintage έργου της από κατά πολύ νεότερους διεθνείς συναδέλφους της, κατά αύξουσα σειρά την τελευταία περίπου εικοσαετία, έμμεσα είχαν ως απότοκο κι αυτό το doc, που πιάνει τις αρμονικές της αλλά δεν ανοίγει δρόμους ούτε για το είδος ούτε προς συγκεκριμένα κανάλια της… τιμώμενης.

«Η πρώτη φορά που άκουσα…» είναι ένα σύνηθες αυλάκι των αφιερωματικών long play τεκμηρίωσης – κι αυτό ακριβώς μέσω ενός mini compilation της σχετικής ενθύμησης των καλεσμένων διαβάζει η βελόνα του μπασίματος, που στη συνέχεια βάζει μπρος χρονολογικά το sequencer του ρεζουμέ της Πλάτωνος. Για τα γονίδιά της (κόρη συνθέτη και πρώτου πιανίστα στη Λυρική) κακώς δεν θα ακούσετε, αλλά η ενορχήστρωση οικογενειακών φωτογραφιών, της πρώτης μαρτυρίας από την εφηβική της γνωστή και κατοπινή συνεργάτιδα Σαβίνα Γιαννάτου (the best of the best), και του τρεξίματος των πρώτων δημιουργικών εγχειρημάτων της ως σπουδάστριας στη Βιέννη μιξάρονται ωραία beat to beat με τα άσματά της και παραλειπόμενα από το ιστορικό ραδιοφωνικό «Εδώ Λιλιπούπολη». Ο παλαίμαχος στουντιάς Πάνος Δράκος και ο βοκαλίστας Γιάννης Παλαμίδας, στη συνέχεια, ανακαλούν γλαφυρά την ατμόσφαιρα της ηχογράφησης και τα περί της τράμπας της κυκλοφορίας του φαινομενικά αντιεμπορικού καθότι ριζοσπαστικού «Σαμποτάζ» και του λεπταίσθητου «Καρυωτάκης – 13 Τραγούδια» από τη Lyra του αείμνηστου Αλέκου Πατσιφά, των σωστών labels, βίντεο κλιπ, εφημέρων κι ενσταντανέ συνοδευόντων.

Η πρώτη φορά που η ίδια η Πλάτωνος μιλάει (off μόνο) είναι για τις «Μάσκες Ηλίου», το πρώτο από τα τρία back to back σε μια τριετία πληκτράδικα classics της. Κι αφού στην κουβέντα και στην εικόνα μπαίνουν κι έτεροι τότε συνεργάτες (Σταθόπουλος, Αϊβαλής, Αντωνίου, που φυσικά ανατρέχουν συνοπτικά και στην ιδιοσυγκρασία της χιουμορίστα αλλά και μυστηριώδους Λένας) κι οι αναλογικοί συνθετητές, ένα εξομολογητικό «Ήμουν ερωτευμένη» συνοδεύεται κι από την αστραπιαία ολόσωμη εμφάνισή της on camera. Είναι η ίσως πιο ευφυής έμπνευση του σεναρίου του Πέτρου, που όμως για το υπόλοιπο της ταινίας, σαν να υπακούει στο «Αιμάτινες Σκιές σε Απόσταση», χρησιμοποιεί σε νευραλγικά σημεία ad hoc εξωτερική αφήγηση από το υποκείμενό του αλλά αποτυγχάνει όπου και όπως απέτυχε πιο πρόσφατα το όμορο «Betty Davis: They Say I’m Different»: δεν έχει το θάρρος ή την άδεια να βάλει τον φακό απέναντι στον καλλιτέχνη και, αν όχι να του μιλήσει, να τον κοιτάξει κατάματα, από φόβο πως θα χάσει την εύνοιά του ή θα αποκλίνει του αισθητικού σχεδίου τού φιλμ. Γιατί η εικαστική φροντίδα δεν κρύβεται (ο Πέτρου υπήρξε ως μικρομηκάς κάτι σαν τον Λάνθιμο πριν τον Λάνθιμο και χωρίς τον Φιλίππου), αλλά και δεν κρύβει έναν ιμπρεσιονισμό στον οποίο έχει πατηθεί pause από το αναμενόμενο περιεχόμενο.

Τα βινύλια (ακολούθως και κατά βάση των «Γκάλοπ» και «Λεπιδόπτερα», του 1+1 συμπληρώματος του άτυπου τριπτύχου των releases που συγκροτεί τον making of ενδιαφέροντος πυρήνα του φιλμ) γυρίζουν στο plateau ως οπτικοακουστικό leitmotiv μαζί με τους φευγάτα εσωτερικούς στίχους της Πλάτωνος από τα ένθετα. Οι επικυρωτικοί ξένοι ομότεχνοι λένε καθένας το… κομμάτι του, κάποιοι μ’ ενδιαφέρον (ο – και συμπαραγωγός του φιλμ – δισκάς Τζος Τσον που την ψάρεψε στο YouTube και την επαναλάνσαρε διεθνώς), κάποιοι τετριμμένα αλλά υποφερτά (Αλέξις Τέιλορ, Νέιτσουρμποϊ Φλέικο, Λένα Βίλικενς), κάποιοι ανόρεχτα (οι DJ’s και remixers Red Axes με την τσίμπλα στο μάτι!). Τη διαφορά δεν κάνουν ούτε οι ημεδαποί επίγονοί της, ακόμη κι αν τοποθετούνται καίρια (Δημήτρης Παπαϊωάννου, Felizol), εκτός αν εισφέρουν με samples θυμήσεων ή πληροφοριών ως μέλη του κύκλου της. Αλλά ο ηχολήπτης Γιάννης Κύρης κι η τραγουδίστρια Έλλη Πασπαλά, η αναπόληση του κάποτε υπαρκτού σκύλου «Μάρκου» και των πραγματικών «Εμιγκρέδων της Ρουμανίας», δεν φτουράνε για την περιχαρακωμένη και συχνά έτσι κι έτσι ανεκδοτολογία που εν προόδω βγαίνει ως arpeggio μαρτυριών στοκαρισμένων ίνα μην κακοκαρδίσουν προσκεκλημένους ή «ονόματα» που ενδεχομένως ξεβολεύτηκαν και, λειτουργώντας συσπειρωτικά για τη δραματουργία, να εστιάσουν στην περίοδο ’81 – ’86.

Χρειάζονταν πέντε δευτερόλεπτα με τον πανεπιστημιακό Στάθη Γουργουρή, είτε ώστε να πειστούμε για τη στόφα της γυνής και ως sui generis μαστόρισσας των νοημάτων είτε ως drum machine, ενώ έχουμε περάσει ώρα τώρα στην ελάσσονα Πλευρά Β κι η ίδια σχολιάζει αποστομωτικά την έκδοση από τον λογοτεχνικό οίκο Οδό Πανός του συγκεντρωτικού «Τα Λόγια Μου» το 2005 ως «Η Δεύτερη Ζωή μου»; Ο Πέτρου έχει εντωμεταξύ ουσιαστικά πηδήξει, με μια αναφορά στο αφιερωματικό V.A. διασκευών «Το Μίξερ της Λένας Πλάτωνος» και μια λέξη που προφέρει η ίδια («Κατάθλιψη…»), τα κλίμακας minore σκοτεινά ‘90s και πρώιμα ‘00s της. ΟΚ, ν’ αφήνει βολικά ασυμπλήρωτα τα κενά τού προσωπικού ή μουσικού CV, δεν κάνει ούτε ένα κλασικό ούτε ένα λεπτομερειακό «rockumentary». Δεν στοιχειοθετεί, όμως, διακριτά ούτε το πώς ακριβώς (είναι something in the air, #diplhs) γίνεται η εφεξής επιστροφή της με νέο υλικό. Για την απουσία προσώπων – κλειδιών ως προς αυτό (κάποιος Στέρεο Νόβα ή ο Στέργιος Τσιρλιάγκος) υποπτεύομαι ότι ευθύνεται η σεμνότητα των ιδίων, αλλά για εκείνο το πλανάκι με την πινακίδα «Χωρίς Ρεύμα» από τις γραμμές του τρόλεϊ, τη δεύτερη, μπορεί και τρίτη φορά που «σκάει» τύπου digital delay ως σημαίνον (;), όχι. Τι να σου κάνει η «Αρασχία Λεβάνα» πλεϊμπάκ ως σχεδόν επιτοπιακή επιτέλεση στην ΕΤ2, ένα μόνο από τα παλιακά τεκμήρια της και οπτικά ανήσυχης αρτίστα για το οποίο βρίσκει μια (σωστή) θέση το programming; Δεν είναι «Η Λάθος Αγάπη», απλώς «Χίλιες και μια Νύχτες Σινεμά» μην περιμένεις. «Ραντεβού στην Όαση»…