του Ηλία Φραγκούλη

Χωρίς καμία διάθεση ή υποχρέωση να «διαφημίσω» κάτι που δεν πιστεύω προσωπικά, ως θεατής της ταινίας «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και χωρίς να έχω την παραμικρή σχέση ή ιδέα γύρω από τα βιώματα του Στέλιου Καζαντζίδη, πόσω μάλλον και για το ρεπερτόριό του (δεν είναι του στυλ μου, αλλά αυτό έχει μία επιπλέον σημασία στα γραφόμενά μου), θα ήθελα να προετοιμάσω το κοινό (και τους αιθουσάρχες) γι’ αυτό που έρχεται…

Παρόμοια εντύπωση είχα και όταν το 2019 είχα γράψει ένα preview κείμενο για την «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή. Και δεν διαψεύστηκα, ούτε από τους θεατές. Να ξεκαθαρίσω πως ομοιότητες μ’ εκείνη την ταινία δεν υπάρχουν, ούτε αξίζει τον κόπο να γίνουν συγκρίσεις. Η διαχείριση σκηνοθεσίας και σεναρίου έχουν κοινό «τόπο» μονάχα στο genre της κινηματογραφικής βιογραφίας. Το «Υπάρχω» ακολουθεί το format μιας εξομολογητικής συνέντευξης του Στέλιου Καζαντζίδη, ο οποίος γίνεται ο οδηγός εξιστόρησης της ζωής του μέσα από διαδοχικά flashback που δεν «αγιογραφούν» την πορεία του.

Ο Τσεμπερόπουλος το πάει… «αβάδιστα» (όπως λέγαμε παλιά). Αφηγηματικά, το έργο κυλάει με μια απλότητα που συναρπάζει, δίπλα σε στιγμές της ζωής του Καζαντζίδη που θα συγκινήσουν εθνικά και θα διδάξουν και μαθήματα… λαϊκής pop κουλτούρας του τόπου μας σε νεότερες γενιές οι οποίες (ενδεχομένως) δεν έχουν ακούσει καν το όνομα του θρυλικού τραγουδιστή!

Ουσιαστικό «όχημα» σε αυτό το τελευταίο θ’ αποτελέσει η ενσάρκωση του Καζαντζίδη από τον Χρήστο Μάστορα. Ο τραγουδιστής – pop idol της ντόπιας μουσικής βιομηχανίας αποδεικνύεται σωστός για τον ρόλο και δικαιώνει την τόλμη της επιλογής του. Παίζει. Με έμφαση στο bold. Σηκώνει την ταινία επάνω του και ακολουθεί πειστικότατα την εξέλιξη του ήρωά του, με πρώτο παράδειγμα την εμφάνιση – ντεμπούτο του σ’ ένα ταβερνάκι, όπου ο Μάστορας κατανοεί πλήρως και ερμηνεύει (και φωνητικά) την αρχική αμηχανία και απειρία του αοιδού σ’ ένα μισοάδειο μαγαζί, με σταδιακά cut στον ίδιο χώρο και σε διαφορετικούς χρόνους (που επισημαίνει το ενδυματολογικό μέρος), έως την προφανή βελτίωση και εμπιστοσύνη στο ταλέντο του, το οποίο αναδεικνύει και η προσέλευση της πελατείας.

Δίπλα στον Μάστορα, δύο γυναικείες παρουσίες που σηκώνουν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη του casting (απλά, μπράβο στον Μάκη Γαζή) στο «Υπάρχω». Η μεγάλη αποκάλυψη της Κλέλιας Ρένεση στον ρόλο της Καίτης Γκρέυ, που αν το έργο ήταν χολιγουντιανό, θα συζητιόταν για οσκαρική υποψηφιότητα δεύτερου γυναικείου ρόλου! Και η Ασημένια Βουλιώτη στον ρόλο της Μαρινέλλας, η οποία «πιάνει» δόσεις από το ηχόχρωμα της φωνής της τραγουδίστριας και στο διαλογικό κομμάτι της ερμηνείας της.

Περισσότερα στην κριτική της ταινίας, όταν έρθει η ώρα, στις 19 Δεκεμβρίου. Έως τότε, μου έχει καρφωθεί τόσο όμορφα στη μνήμη η σεκάνς του πρώτου ντουέτου του Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας σε νυχτομάγαζο της Θεσσαλονίκης, μ’ ένα υπέροχο κοινωνικό σχόλιο ταξικότητας που θαύμασα. Όπως θαύμασα (για ακόμη μια φορά) την επαγγελματική φροντίδα και τον σεβασμό για το φιλμικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας παραγωγής από την εταιρεία TANWEER. Ειλικρινά, το «Υπάρχω» είναι σκέτη απόλαυση δουλειάς.

Η ταινία «Υπάρχω» ξεκινά την προβολή της στους ελληνικούς κινηματογράφους από την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2024, σε διανομή της εταιρείας Tanweer.