Το 2012 είχα γράψει στο site ότι «δεν θέλω να αποχαιρετούμε κόσμο που έφτιαξε κάτι από όλα αυτά που αγαπάμε στο σινεμά», (παραδόξως) σαν εισαγωγή σε ένα κείμενο για τον πρόωρα και εντελώς άδικα χαμένο Χάρις Σαβίντις. Άλλες επτά φορές δεν κράτησα τον λόγο μου, γιατί «έφυγαν» άνθρωποι τόσο νέοι ή καλλιτέχνες που η δουλειά τους μου χάρισε άπειρα συναισθήματα. Σε ελληνικό επίπεδο, έκανα την εξαίρεση για τον Νίκο Τριανταφυλλίδη. Γιατί το πάλεψε με μία γαμημένη αρρώστια, γιατί τον βρήκε σε μία περίοδο που αισθανόταν ξανά δημιουργικός και είχε ακόμη πράγματα να δώσει στον ελληνικό κινηματογράφο, γιατί τον γνώριζα κι αισθάνθηκα την πικρία της απώλειας. Και για τη Μαίρη Τσώνη. Που δεν γνώριζα. Αλλά με στενοχώρησε τόσο, όσες φορές την είχα πετύχει στα Εξάρχεια, στα «τελευταία» της. Εκείνη τη μέρα, που θυμάμαι ξανά την κοπέλα αυτή, μαυρίζει η ψυχή μου όσο λίγες στιγμές…
Ναι, το αποφεύγω το «RIP» εδώ μέσα. Στα social του site, σε αυτές τις περιπτώσεις, ποστάρω μία εικόνα του ανθρώπου που έπαψε να ζει, χωρίς ονοματεπώνυμο, με μία ατάκα ή κάτι χαρακτηριστικό, δικό του, που δηλώνει έμμεσα την ταυτότητά του. Ο έξυπνος αναγνώστης θα κάνει τη σύνδεση. Και θα πάρει και την πληροφορία. Τέλος.
Εδώ και χρόνια, η κατάσταση με τα «RIP» στα ελληνικά social με ξεπερνά. Όλη αυτή η υπερβολή, λες και οι «βαρυπενθούντες» τιμούσαν τους μακαρίτες καθημερινά (όσο εκείνοι ζούσαν), ακολουθούσαν τις δουλειές τους και σέβονταν τους καλλιτέχνες αυτούς καταναλώνοντας το καθετί που έκαναν στην πορεία της καριέρας τους. Αρχίδια! Τελευταία φορά, τα είχα πάρει στο κρανίο όταν πέθανε ο Σταύρος Τσιώλης, που γέμισε «πένθος» το διαδίκτυο, αλλά στα σινεμά για να δουν την τελευταία του ταινία… άφαντοι! Κλασικά. Άσε που η φάση έχει μετατραπεί και σε χοντρό παιχνίδι clickbait για τα ελληνικά sites, που αν δουν μαζική προσέλευση επισκεπτών, γράφουν κι από δύο-τρία κείμενα ακόμη, να φανεί η «θλίψη» σε μερικές χιλιάδες «κλικ» παραπάνω.
Το σκεφτόμουν ξανά σήμερα, για ευνόητους λόγους. Για το ξεκλήρισμα εκείνης της «Συμμορίας»… Αν ψάχνεις για «πανελλήνια συγκίνηση», λοιπόν, σε λάθος μέρος ήρθες.
