Διάβασα τις περισσότερες ελληνικές κριτικές για το φιλμ τού Τζόναθαν Γκλέιζερ. Τυγχάνει να είναι ένας από τους σκηνοθέτες που αγαπώ. Οι προηγούμενες ταινίες του δεν έτυχαν κάποιας αναγνώρισης από τους εδώ «συναδέλφους» μου, επίσης, άρα μάλλον αφελώς ήλπιζα σε κάποια διαφοροποίηση με την περίπτωση του «Κάτω από το Δέρμα».
Δε θέλω να πω ότι επειδή εγώ του έριξα πεντάστερο, σημαίνει πως είμαι ο «ωραίος» και ο «καλύτερος». Δε μιλάμε για καλλιτεχνικά γούστα εδώ. Η αφορμή αυτού του κειμένου εντοπίζεται στην ανυπαρξία της ματιάς, της άποψης και της πρότασης που οφείλει να έχει ένας κριτικός κινηματογράφου, απευθυνόμενος σε αναγνώστες που θέλουν να πάνε σινεμά. Στην περίπτωση της ταινίας του Γκλέιζερ, μάλλον κυριάρχησε η αμηχανία. Η οποία μετατράπηκε σε… μαλακία ολκής!
Άλλος έγραφε στοιχεία της πλοκής τα οποία δε φανερώνονται ή κάνουν αυτή τη σύνδεση στην οθόνη αλλά προέρχονται από το βιβλίο (και μόνο) του Μισέλ Φέιμπερ, του οποίου η διασκευή στο φιλμ παίρνει τόσο μεγάλες αποστάσεις, που είναι σα να μιλάς για… άλλο έργο! Άλλοι εστίασαν στη σεξουαλικότητα της παρουσίας της Σκάρλετ Τζοχάνσον, στέλνοντας τον κόσμο να δει γυμνό, τσόντα, μέχρι και… στοματικό έρωτα (οι πεινασμένοι, ξέρεις…)! Βρήκα και ομορφιές τύπου… αλλαγή φύλου τής Μίκα Λέβι που είναι υπεύθυνη για το soundtrack, αλλά αυτό καταντά «ψιλά γράμματα», μπροστά στο γενικότερο χάλι.
Εάν δεν έχεις τον τρόπο και την επιχειρηματολογία να στηρίξεις την αγάπη ή το μίσος σου απέναντι σε μια κινηματογραφική δημιουργία, καλύτερα να ξανασκεφτείς γιατί γράφεις κριτική και σε ποιους απευθύνεσαι, πραγματικά. Δυστυχώς, η ελληνική κριτική έχει πέσει πιο χαμηλά κι από το κοινό του… κουβά με το popcorn που στέκει σαν το ζώο μπροστά από ένα ταμείο πολυκινηματογράφου, δίχως να έχει την παραμικρή ιδέα γιατί βρίσκεται εκεί και τι ζητά ή πρόκειται να παρακολουθήσει. Σαν τη γενική εικόνα της χώρας, δηλαδή.
