της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Τα παράπονα, οι γκρίνιες και οι αμφιβολίες είχαν αρχίσει από πρόπερσι, κατά τη διάρκεια της 4ης σεζόν του. Ακόμα και σκληροπυρηνικοί τα πρώτα χρόνια μύστες του άρχισαν να το εγκαταλείπουν, δηλώνοντας κούραση, βαρεμάρα και έλλειψη ενδιαφέροντος. Τι να πει κανείς; Γούστα είναι αυτά. Κάθε άποψη σεβαστή. Και σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Γιατί ουδείς μπορεί να κατηγορήσει αυτό το ενήλικο, βαμπιρικό έπος, που προσγειώνει ευφάνταστα και απροσπέραστα το μεταφυσικό στην πραγματικότητα, για έλλειψη ρυθμού, δράσης ή εξέλιξης χαρακτήρων.

Pop φαινόμενο ήδη από τον πρώτο κύκλο του και ακόμα, ακατάβλητα εθιστική, ένοχη ή μη, απόλαυση, το δια χειρός Άλαν Μπολ («Six Feet Under»), «True Blood», αντλεί έμπνευση από την best-seller σειρά 13 βιβλίων της Σαρλέιν Χάρις, «The Southern Vampire Mysteries» (γνωστά και ως «The Sookie Stackhouse Novels»), για να υμνήσει το διαφορετικό με τον δικό του ξεχωριστό, αχαλίνωτο τρόπο. Σα μεταλλαγμένη rock opera, ή σα διεστραμμένη σαπουνόπερα, ή σα μια… πανσεξουαλική drama-queen, παίζει διαρκώς, τα πάντα στη διαπασών: την επιθυμία, το σεξ, τον έρωτα, τη χαρά και τη λύπη, την τραγωδία και το θρίαμβο, τον πόνο, τη λαχτάρα, την ηδονή, το αίμα, το σεξ, τη βία, την αγάπη, το σεξ, το ήθος, την αμαρτία, το σεξ, την εντιμότητα, την προδοσία, την πίστη, την απογοήτευση, το σεξ, τη λύτρωση, το ανεκπλήρωτο, την ευθύνη και την ενοχή, το οφθαλμόλουτρο, το σεξ, και το χιούμορ. Το χιούμορ, οργασμικό, αυτοσαρκαστικό και σωτήριο – ασπίδα κόντρα στη σοβαροφάνεια και ιδανικό, εξισορροπητικό αντίβαρο όλης αυτής της εκκωφαντικής υπερβολής.

Το «True Blood» επιτίθεται στις αισθήσεις σαν ορμητικός, αλλά έμπειρος και πολυμήχανος εραστής και τις διεγείρει ανεπανόρθωτα. Δε σταματάει όμως σε αυτές. Οι εικόνες του συλλαμβάνουν ατόφιες όχι μόνο τις όψεις και το χαρακτήρα, αλλά ακόμα και τις μυρωδιές, θαρρείς, του θρυλικού αμερικάνικου Νότου της (γαλλοτραφούς) Λουιζιάνα, της πυκνής, μυστηριώδους Φύσης, των βάλτων, του βουντού, των προλήψεων και του ιδιότροπου επαρχιακού συντηρητισμού. Ταυτόχρονα, ντύνει τους οπλισμένους με ιδιαίτερες ικανότητες και υπερ-δυνάμεις ήρωές του με αφοπλιστικά οικείες ατέλειες, αδυναμίες, διλήμματα, δισταγμούς και νευρώσεις. Γειώνεται έτσι υποδειγματικά στην πραγματικότητα, για να γίνει εκτός από ένα εξωφρενικά διασκεδαστικό και συναρπαστικά απενοχοποιημένο rollercoaster συναισθημάτων, και ευσυνείδητη τροφή για τη σκέψη: ως διακριτική (και δη αθόρυβα παρούσα για όσους ενδιαφέρονται να την ιχνηλατήσουν), αλλά εύστοχη αλληγορία αποκάλυψης των ακλόνητων ακόμα, πουριτανικών, ρατσιστικών, ξενοφοβικών, φαλλοκρατικών και θρησκόληπτων θεμελίων της Δυτικής κοινωνίας, κουλτούρας και πολιτισμού.

Δεν πρόκειται βέβαια για το απόλυτο αριστούργημα. Υποκύπτει και αυτό σε παραφωνίες και παραστρατήματα (η σχεδόν μισογύνικη και εντελώς κλισέ προσέγγιση του παγανισμού στην ιστορία της μαινάδας στον 2ο κύκλο, τα πανταχόθεν δεινά, απώλειες και κακοποίηση που έπλητταν ακατάπαυστα και χωρίς οίκτο την Τάρα μέχρι και τον 4ο κύκλο, οι ουκ ολίγες, όχι πάντα απαραίτητες νεκραναστάσεις βασικών και μη χαρακτήρων και μια ξεκάρφωτη, άνευ περαιτέρω εξέλιξης, gay ονείρωξη, είναι μερικά από αυτά). Του τα συγχωρείς, όμως, εύκολα. Από τη μία, δεν μπορείς να αγνοήσεις όλα τα στις παραπάνω παραγράφους ομολογημένα κατορθώματά του. Από την άλλη, του βγάζεις και το καπέλο για την ικανότητά του να επαναπροσδιορίζει αναπάντεχα και ανατρεπτικά το εκτόπισμα – δικαίως ή αδίκως – πρότερα παγιδευμένων σε (αντιπαθητικά) στερεότυπα ηθοποιών (βλέπε τη μεταμόρφωση της οσκαρούχου ως παιδιού Άννα Πάκουιν από στεγνό, άγαρμπο και νευρόσπαστο κορίτσι, σε ζουμερή, όλο νεραϊδο-χάρη, άνετη μέσα στο σώμα και στη σεξουαλικότητά της γυναίκα / εναλλακτική υπερ-ηρωίδα), να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει σε σήματα κατατεθέντα της κουλτούρας ιδιοφυώς πειραγμένα comic reliefs (τους… θεούς αμφοτέρους, Λαφαγιέτ του Νέλσαν Έλις και Παμ της Κρίστιν Μπάουερ Βαν Στράτεν) και να δημιουργεί εν δυνάμει superstar, (τον – ποικιλοτρόπως επιβλητικό και πολλά υποσχόμενο – Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ).

Ωστόσο, ο προσεχής (απόψε η πρεμιέρα στην Αμερική), 6ος κύκλος του δεν ξεκίνησε ως παραγωγή με τους καλύτερους οιωνούς. Από τη μία η αποχώρηση του Μπολ ούτε αιφνίδια ήταν, ούτε σε διαφωνίες και καβγάδες οφειλόταν: δια συμβολαίου είχε δεσμευθεί στο HBO πως αν το «True Blood» γινόταν τόσο μεγάλο σουξέ, ώστε να συνεχίσει πέρα από 5ο κύκλο, θα αποχωρούσε από τη θέση τού show-runner (παραμένοντας μόνο σε συμβουλευτικό ρόλο) ώστε να αναπτύξει για το κανάλι και άλλα σχέδια. Από την άλλη, όμως, η περσινή εγκυμοσύνη της Πάκουιν καθυστέρησε την έναρξη των γυρισμάτων και έχρισε αναγκαία τη μείωση των επεισοδίων (έτσι φέτος, αντί των συνήθων 12, θα δούμε μόνο 10), ενώ ο σχετικά νεοφερμένος (στην 4η σεζόν) ως συμπαραγωγός, σεναριογράφος Μαρκ Χούντις, που αντικατέστησε τον Μπολ τον περασμένο Μάιο, αντικαταστάθηκε και αυτός, δύο μήνες μετά, στα μισά των γυρισμάτων. Και η δική του αποχώρηση, βέβαια, έγινε αφενός σε φιλικό κλίμα, αφήνοντας αφετέρου το τιμόνι της σειράς στον έμπειρο Μπράιαν Μπάκνερ – σεναριογράφο και παραγωγό της από την αρχή της. Είναι, όμως, δυνατόν όλες αυτές οι ανακατατάξεις να μην επηρεάσουν το «True Blood»; Και πώς θα το επηρεάσουν; Θετικά ή αρνητικά;

Ευτυχώς, τα πρώτα δείγματα του 6ου κύκλου είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα. Από τα teaser και το trailer που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα (πάτα play στη gallery πάνω δεξιά, κρύβει 8 βιντεάκια με σκηνές, spots και παρασκήνιο, την πρεμιέρα στις ΗΠΑ και ένα recap της προηγούμενης περιόδου της σειράς) γίνεται σαφές πως τα βαμπίρ κατ’ αρχήν και τα λοιπά μεταφυσικά πλάσματα (που τα παίρνει σβάρνα η μπάλα) στη συνέχεια βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου (όπου όλα επιτρέπονται) με τους ανθρώπους. Οι αρχές της Λουιζιάνα ζητούν ανοιχτά την εξολόθρευσή τους, ενώ ο Μπιλ ως μετενσάρκωση της Λίλιθ το παίζει – αλαζονικός – θεός, η Σούκι έχει μεν καινούργιο αμόρε (τον Ρομπ Καζίνσκι σε ρόλο… νεράιδου) αλλά δηλώνει ευθαρσώς πως δεν ανήκει σε κανέναν, καθώς με τη βοήθεια του νεραϊδονονού της (Ρούτγκερ Χάουερ) προσπαθεί να χειριστεί με υπευθυνότητα τις υπερ-δυνάμεις της, ο Τζέισον τα βάζει με τον μυστηριώδη Γουόρλοκ και όλοι δοκιμάζουν να επιβιώσουν του κακού χαμού που έχει ενσκήψει. Το tagline, όμως, προειδοποιεί, «κανείς δε ζει για πάντα». Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, μας βάζει φωτιές και ο Αλεξάντερ, αφενός ως νεοφώτιστος πρωταγωνιστής των αρωμάτων του Calvin Klein και αφετέρου με τις δηλώσεις του: «Συμβαίνουν πολλά αυτή τη σεζόν. Την καταδιασκεδάζω. Γιατί αισθάνομαι πως δεν επαναλαμβανόμαστε. Δεν κάνουμε κάτι περιττό. Δε γυρίζουμε σκηνές ανάλογες με αυτές που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Και αυτό είναι χαρά για μένα ως ηθοποιό. Συστήνουμε νέους χαρακτήρες, περίπλοκες σχέσεις, κάνουμε καινούργια πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει ποτέ πριν». Ακονίστε… κυνόδοντες!