«THE RED ROAD»: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ ΣΤΗ NATIVE ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.
Πριν από μερικές μέρες άνοιξε πλώρη η δεύτερη πρωτότυπη σειρά του Sundance Channel με τίτλο «The Red Road». Θα ολοκληρωθεί σε έξι 45λεπτα μέρη και ήδη το πρώτο επεισόδιο ανοίγει πολλά μέτωπα, με καταπληκτικούς συντελεστές. Αρκεί να αναφέρουμε τον Τζέιμς Γκρέι («Δύο Έρωτες», «Η Νύχτα μας Ανήκει») στο σκηνοθετικό τιμόνι και βέβαια το γραφιά τού «Prisoners», Άαρον Γκουζικόφσκι, ως creator.
Οι πρώτες εικόνες του είναι μυστικιστικές και σε βάζουν σε έναν κόσμο που ζει μια ανάσα μακριά από την πόλη του Νιου Τζέρζι: πρόκειται για το συνοικισμό Αμερικανών ιθαγενών στα Ramapaugh Mountains, που χορεύουν στο ρυθμό των δικών τους μουσικών ήχων και ζουν γκετοποιημένοι άγοντας ίδια ήθη και έθιμα. Ο πρώην κατάδικος ιθαγενής Φίλιπ Κόπους (Τζέισον Μόμοα, ναι ο Ντρόγκο του «Game of Thrones») και ο αστυνομικός Χάρολντ Τζένσεν (Μάρτιν Χέντερσον) έχουν να λύσουν πολλούς λογαριασμούς όταν ο μικρός αδελφός τού πρώτου τα μπλέκει με την ατακτούλα κόρη τού δεύτερου και τη φέρνει στα μέρη του, «το κάνουνε» και μαστουρώνουν οικεία βουλήσει και – έχει σημασία – αμφιπλεύροις. Εξού ξετυλίγεται ένα δράμα μυστηρίου που φέρνει αντιμέτωπους δύο άνδρες, δύο νοοτροπίες, δύο αλλότριες φυλές που τα παρελθόντα τους εμπλέκονται σε ένα βάθος χρόνου και τόπου, λες και αποτελεί κατάρα να μην απεμπλακούν ever, όσο κι αν το επιδιώκουν. «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στην ιθαγενή πλευρά τής Αμερικής!
Το τοπίο – και να αρχίσουμε από δω, γιατί είναι πολύ σπουδαίο κομμάτι της σειράς – είναι καταπληκτικό. Τα νατουραλιστικά στοιχεία δεσπόζουν σε όλες σχεδόν τις σεκάνς, με μια παράλληλη αξιοπερίεργη τραχύτητα στην απεικόνιση που σε υποβάλλει και, αναμφίβολα, δημιουργεί μια αίσθηση ελλοχεύοντος κινδύνου. Γνήσιο θρίλερ μυστηρίου, λοιπόν, με δραματικά στοιχεία πάρα πολλά που το κάνουν dark όσο δεν παίρνει άλλο. Δίχως να είναι κακό ή καλό, αν με ρωτήσεις, μονομιάς θα σου απαντούσα ότι τούτος ο … «κόκκινος δρόμος» είναι πάρα, μα πάρα πολύ dark. Σκοτεινός. Και εξαιτίας των ανθρώπων του και εξαιτίας αυτού του τοπίου που νιώθεις ότι έχει το χαρακτήρα αυτού που αδικήθηκε και βιάστηκε και εκδιώχθηκε κραυγάζοντας ότι θέλει τη ησυχία του – κι αν αυτό δε γίνει, μπορεί να μετατραπεί σε πολύ άγριο θεριό. Απειλητικό.
Κάπως έτσι διαμορφώνονται και οι συσχετισμοί των προσώπων. Η προηγούμενη περιγραφή της ιστορίας που ντύνει το χώρο φαντάζει πολύ στοιχειώδης και λίγο passé. Και είναι, και εξηγώ ευθύς αμέσως το λόγο. Οι λογαριασμοί που έχουν οι δύο κεντρικοί ήρωες υφίστανται παλαιόθεν: Ο Κόπους ήταν παλιός συμμαθητής με τον Τζένσεν και πρώην γκόμενος τής γυναίκας του, Τζιν (Τζουλιάν Νίκολσον). Η Τζιν είναι μια διαταραγμένη προσωπικότητα με κακή εμπειρία από την παλιά εμπλοκή της με τους ιθαγενείς προφανώς, παλεύει με την εξάρτησή της από το αλκοόλ και ο αδελφός της σχεδόν δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο από αυτούς (ναι, ναι, όλα αυτά). Πιάνει ένα πιστόλι, λοιπόν, και πάει στο σπίτι τής μάνας τού μικρού (αδελφής τού Κόπους) χτυπώντας πόρτες και ζητώντας την κόρη της. Υστεριάζει γιατί δε θέλει να επαναληφθεί η ιστορία και γίνεται επιθετική ακόμη και στον άνδρα της. Πέρα από αυτά, μέσα στην τρέλα της να τρέχει μες τη νύχτα να βρει την πιτσιρίκα, χτυπάει και… κάτι που δε μαθαίνουμε άμεσα τι ακριβώς είναι. Και συνεχίζει το δρόμο της, δίχως να κατέβει καν να κοιτάξει τι χτύπησε. Το τι της δίνει αυτό το δικαίωμα πέρα από το θολωμένο της μυαλό, υποψιαζόμαστε, έχει να κάνει και με το ότι ο σύζυγος είναι από την καλή πλευρά τού νόμου και θα τη βγάλει καθαρή;
Είναι ένας πολύ ενοχλητικός χαρακτήρας, τόσο disturbed και ανισόρροπος που είναι σχεδόν επώδυνο να παρακολουθείς (για ταύτιση δε μιλάμε ούτε για πλάκα). Και ο βασικός αντίλογός μας αναφέρεται στο σενάριο που τη θέλει φορτωμένη με τόσα προβλήματα, ώστε μεταμορφώνεται σε ωρολογιακή βόμβα αλλά και στον απόλυτο διαμορφωτή των σχεσεακών συσχετισμών, πράγμα που είναι μάλλον άδικο για τους αρσενικούς χαρακτήρες προδίδοντάς τους. Γιατί οι ερμηνείες τους είναι πολύ καλές και έχουν και τα εχέγγυα να αυτενεργούν και να θέτουν τις δικές τους κινητήριες δυνάμεις προς την έκβαση της υπόθεσης. Είχα την αίσθηση μικρομισογύνικης διάθεσης, αν και, ομολογώ, είναι αρκετά νωρίς για να εικάσουμε προς τα πού θέλει να το πάει το σενάριο και ποιες δυναμικές θα αναδυθούν στο δρόμο. Απλώς, ένα τίμιο σενάριο δεν απλοποιεί τις εξισώσεις του συναρτώντας τις από μια υστερική. Έστω, αυτές τις απλές εξισώσεις του, τύπου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» όπως αναφέραμε ή ενός -προφανώς – πονεμένου ερωτικού τριγώνου.
Να πούμε ότι με μια θεματική που ακροβατεί σε αστυνομίες, διαφθορές, παλιούς έρωτες και παλιά μίση, νέους έρωτες και νέα μίση, δραματικές σχέσεις, φυλές και ιθαγενείς είναι πάρα πολύ δύσκολο να μη χάσεις την μπάλα. Το «The Red Road» είναι αμαρτία που θέλει να πει τόσο πολλά, προφανή πράγματα, επανειλημμένως υπάρχοντα στη μυθοπλασία. Προφανή, ως προς το τι προκαλεί δραματική ίντριγκα. Και είναι αμαρτία, γιατί πραγματικά οι προδιαγραφές του είναι για να γίνει μια σπουδαία σειρά. Δε θα το παρατήσω, γιατί θα ήθελα να το δω να συμβαίνει.
