«The Prom»: Σε πόσα χρώματα βγαίνει η… ναυτία;
Ο τρίτος από τους φετινούς «οσκαρικούς» τίτλους του Netflix που δεν κατάφερε να κάνει κινηματογραφική πρεμιέρα στη χώρα μας (εξαιτίας του γνωστού lockdown), είναι το «The Prom» του Ράιαν Μέρφι, το οποίο πραγματοποίησε το τηλεοπτικό του ποδαρικό αυτό το weekend στα σπίτια μας. Πρόκειται για ένα «χαρούμενο» και extravagant μιούζικαλ που θα δοκιμάσει… τις αντοχές του στομαχιού σας!
Θα ξεκινήσω από το punchline! Το «The Prom» μοιάζει με το Gay Pride που θα διοργάνωνε η Μαρίνα Πατούλη. Φαντάζεστε τη συνέχεια…
Εμπνευσμένο από μία πραγματική ιστορία που συνέβη στο Μισισίπι το 2010, το έργο έκανε την πρεμιέρα του σαν μιούζικαλ στην Ατλάντα το 2016 και δύο χρόνια αργότερα έφτασε μέχρι το Broadway. Σχεδόν δέκα μήνες μετά, η παράσταση «κατέβηκε» και η παραγωγή «μπήκε μέσα». Φυσικά, το θέμα του «The Prom» ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητο από το Χόλιγουντ, που ψάχνει με το μικροσκόπιο οτιδήποτε μπορεί να ταυτίζεται με μία… «politically correct» agenda (αλίμονο!). Και ο Ράιαν Μέρφι ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για να το μεταφέρει… στην όποια οθόνη. Ιδανικά, για λογαριασμό μιας εταιρείας που «τα σκάει», χωρίς να λογαριάζει αν το προϊόν της θα σπάσει (κινηματογραφικά) ταμεία. Κόσμος στην τηλεοπτική πλατφόρμα να ‘ρχεται κι αν πέσει και κανένα βραβείο, το κοτσάρουμε από πάνω… για τη δόξα.
Ο Μέρφι είναι «μανούλα» για τούτο το είδος, το γνωρίζει και το ανέδειξε με πανέξυπνο τρόπο (και από πολλαπλά πόστα) στη σειρά «Glee», όπου πασίγνωστες pop επιτυχίες «μεταμορφώθηκαν» πραγματικά ευφάνταστα σε τραγουδιστικά νούμερα μιούζικαλ. Όπως και εκεί, το πλαίσιο δράσης του «The Prom» είναι ένα σχολείο, στο οποίο (εδώ) οι μαθητές αναμένουν με αγωνία τον επερχόμενο ετήσιο χορό που ολοκληρώνει τη σχολική τους χρονιά. Αυτό το μέγα event κλονίζεται από την απόφαση μιας μαθήτριας να παραστεί στο prom μετά… της αγαπημένης της, φέρνοντας στα κάγκελα τη συντηρητική κοινότητα της μικρής πόλης της Ιντιάνα όπου ζει. Το Διοικητικό Συμβούλιο του σχολείου αποφασίζει να ακυρώσει εντελώς το χορό, ώστε να μην σκανδαλίσει κανέναν, το γεγονός αποκτά «viral» διαστάσεις μέσω των social και η είδηση φτάνει μέχρι το Broadway και τέσσερις… liberal ηθοποιούς οι οποίοι αναζητούν έναν… κοινωφελή σκοπό που θα εκμεταλλευτούν για την προσωπική τους προβολή και καριέρα. Λεσβία μαθήτρια που της απαγορεύουν να πάει σε prom; Bingo!
Με το τραγούδι – σύσταση του χαρακτήρα της Έμμα (Τζο Έλεν Πέλμαν), βλέποντας να περνά από δίπλα της σε διάδρομο του σχολείου η… μαύρη Αλίσα (Αριάνα ΝτεΜπος), αμέσως αναφώνησα από μέσα μου: «Όχι, Θεέ μου, δεν το ζω αυτό τώρα!». Λευκό κορίτσι ερωτευμένο με μαύρο κορίτσι σε «βλαχοπολιτεία» των ΗΠΑ, και επιπλέον… μαθήτριες σχολείου (εντάξει, οι ηλικίες των δύο ηθοποιών είναι 24 και 29 αντίστοιχα, εάν έβαζαν αληθινές teens για πρωταγωνίστριες, μπορεί όντως να ενοχλούσαν το κοινό που πρέπει να εισπράξει το καλοσυνάτο δίδαγμα του φιλμ…), σε ταινία που σκηνοθετεί ο Ράιαν Μέρφι!
Το δυνατά σαρκαστικό opening των… «προοδευτικών» διασκεδαστών από το Broadway, μερικοί από τους οποίους μόλις έχουν «λουστεί» την αποτυχία της πρεμιέρας του μιούζικαλ «Eleanor!: The Eleanor Roosevelt Story», είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που διαθέτει τούτο το φιλμ. Η Ντι Ντι (Μέριλ Στριπ) και ο Μπάρι (Τζέιμς Κόρντεν) γλεντάνε σε bar απέναντι από το θέατρο, μέχρι τη στιγμή που φτάνουν οι αρνητικές – «ταφόπλακα» κριτικές και η μοναδική σωτηρία είναι… το λιώσιμο στο αλκοόλ. Σε αυτό τους συντροφεύει μια άλλη βετεράνος του genre, η Άντζι (Νικόλ Κίντμαν), «ισόβια» αναπληρώτρια του ρόλου της Ρόξι στο «Chicago», παρέα με τον άνεργο ηθοποιό (με σπουδές στο περίφημο Juilliard School, όπως επισημαίνει σε κάθε λεπτό) Τρεντ (Άντριου Ράνελς), ο οποίος δουλεύει σαν barman προσωρινά, πριν βγει σε περιοδεία – «μπουλούκι» με το μιούζικαλ «Godspell». Οι τέσσερις ηθοποιοί θα δουν να τρεντάρει το «δράμα» της νεαρής λεσβίας Έμμα και θα σπεύσουν να φτάσουν στην Ιντιάνα για να διογκώσουν την οργή στα κοινωνικά δίκτυα, ελπίζοντας να πάρουν σε αντάλλαγμα ένα κομμάτι δημοτικότητας που θα τους κάνει να μοιάζουν με… κανονικούς ανθρώπους οι οποίοι νοιάζονται για τα κοινά, μπας και βρουν καλύτερες δουλειές ή τους θυμηθούν (έως) και στα βραβεία Tony!
Αυτό που ξεκινά σαν μία ενδιαφέρουσα παρωδία του ναρκισσισμού και της ρηχότητας του κόσμου του θεάματος, με το που φτάνουν στο σχολείο οι stars / πρωταγωνιστές του «The Prom», αποχαιρετά το focus πάνω σε αυτό το θέμα και αφιερώνεται κυρίως στο «κατατρεγμένο» και… άνευ του παραμικρού ίχνους χημείας ρομάντζο των δύο κοριτσιών (φταίει και το καστ και το μερίδιο παρουσίας που έχουν στο φιλμ η Έμμα και η Αλίσα), το οποίο διανθίζεται με camp νουμεράκια που ενισχύουν το αλλοπρόσαλλο του πράγματος. Αποκορύφωμα, το τραγούδι του Τρεντ στο mall, που ενώ (υποτίθεται πως) κατακρίνει την υποκρισία της Βίβλου και των συντηρητικών μα στην ουσία αμαρτωλών θρησκόληπτων, αυτο-παγιδεύεται σε ένα είδος νούμερου «προσηλυτισμού», όπου αντί να καταλήγει σε μηνύματα αποδοχής των gay από το κοινωνικό σύνολο, ζητά να… «αγαπάς τον πλησίον σου» γενικευμένα και γλυκανάλατα αγαθά, υπό τη «σκιά» ενός συμβόλου σταυρού που σχηματίζεται πάνω από τους χορευτές!
Παρόμοια ρίγη μπορεί να προκαλέσει το συμπέρασμα – επιλογή της ηρωίδας ν’ αντιμετωπίσει μόνη τα προβλήματά της… ποστάροντας ένα τραγουδάκι στο YouTube, με φόντο ένα ουράνιο τόξο (πιο στερεότυπο πεθαίνεις)! Κάπου εκεί, δεν έχεις μπουχτίσει μόνο από την πλέον αφελή συνθηματολογία της «πολιτικής ορθότητας», αλλά πονάνε και τα μάτια σου, καθώς οι κάμερες στροβιλίζουν συνέχεια κατά 360 μοίρες γύρω από το καστ, λες κι αυτό έχει τοποθετηθεί πάνω σ’ ένα carousel κιτσάτα παλαιομοδίτικου luna park, ικανού να σου προκαλέσει ναυτία. Από μία άποψη, εντυπωσιακά glossy η φωτογραφία του σπουδαίου Μάθιου Λίμπατικ, αλλά στην πραγματικότητα τούτο το «γύρω-γύρω όλοι» αδίστακτης χρωματικής πανδαισίας μοιάζει με ξερατό που εκτοξεύτηκε σε αποχρώσεις rainbow flag.
Χαράμι τα ονόματα που υποστηρίζουν το «The Prom» (και) μπροστά από το φακό. Ο τόσο ταλαντούχος Κόρντεν δεν βρίσκει ποτέ τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το… μελόδραμα, σε μία βαρετή αστοχία προσέγγισης της παχουλής «αδελφής». Η Κίντμαν είναι άδικα διακοσμητική και τα άσχημα κοντινά της αξίζει να γίνουν παράδειγμα προς κάθε γυναίκα που θα σκεφτεί να βάλει νυστέρι στο πρόσωπό της μετά τα 40. Ο Ράνελς έχει μία εντελώς άχρωμη φρεσκάδα που δεν είναι ικανή να του δώσει αυτό το κάτι παραπάνω ώστε να ξεχωρίσει. Μένει η Στριπ, η οποία το ξεσκίζει για ακόμη μία φορά, με απίστευτο δυναμισμό παρουσίας που δεν ντρέπεται να δείξει τις ρυτίδες της με υπερηφάνεια, κάτω από ένα μακιγιάζ που δεν είσαι σίγουρος αν την εκθέτει από λάθος ή ηθελημένα. Μέχρι και στο φωνητικό μέρος των υποχρεώσεών της, σου πετάει απανωτές σφαλιάρες και σ’ αφήνει να θαυμάζεις ένα ζωντανό φαινόμενο. Τα δύο κορίτσια, από την άλλη, είναι εντελώς λάθος!
«Have fun at the normal person’s prom», λέει η Έμμα σε ένα «ανατρεπτικό» σημείο στη μέση του έργου (μιλάμε για 130 λεπτά…) που συχνά βάζει τρικλοποδιά σε μηνύματα διαχωρισμών, μίσους ή αδελφοσύνης, μπερδεύοντας τα μπούτια και των θεατών, οι οποίοι ανά στιγμές θα αισθανθούν πως το «The Prom» απομονώνει το «νορμάλ» με τρόπο σχεδόν παρόμοιο μ’ εκείνον που οι straight «στιγματίζουν» τους gay. Η ειρωνική παραδοξότητα ενός μέτριου σεναρίου δίχως ορθή οπτική, με χαρακτήρες σχεδόν αστεία κενούς, προσβάλλει τη νοημοσύνη των ανθρώπων που θα επιχειρήσουν να ψυχαγωγηθούν μ’ αυτό το μιούζικαλ το οποίο ανταγωνίζεται το περσινό «Cats» για το έπαθλο της μεγαλύτερης φόλας των τελευταίων ετών σ’ αυτό το είδος. Μισή ώρα πριν τελειώσει η ταινία, πάτησα το pause για να πάω στην τουαλέτα. Νόμιζα πως θα αφοδεύσω παγιέτες σε διάφορες ντεγκραντέ αποχρώσεις. Και δεν είχα δει ακόμη την μουσικοχορευτική κορύφωση του φινάλε…
