FreeCinema

Follow us

Τη μαμή! Τη μαμή! Επειγόντως, τη μαμή! Πω πω, ένα gay φιλί!


Η δημόσια τηλεόραση, μετά την περσινή ανομβρία και τη λούπα επαναλήψεων που είχε ως αποκλειστικό πρόγραμμά της, αντεπιτίθεται με την αγορά και προβολή μερικών από τις πολύ καλές σειρές, που είναι δοκιμασμένες, πετυχημένες, και βέβαια – για να επιβεβαιώνει και τον τίτλο που φέρει ως ποιοτική – ευρωπαϊκές.

Τις προωθεί, τις προβάλλει ως αποκτήματα – διαμάντια. Kαλά κάνει και μπράβο της. Κάτι τέτοιο αποτελεί και απαίτηση του κόσμου, που την πληρώνει αδρά, δεκαετίες τώρα. Βέβαια, αυτό που περιμένεις είναι να δεις ολοκληρωμένες version και όχι… λογοκριμένες. Ο λόγος, βέβαια, για την αψυχολόγητη, απρόσμενη, α-θική περικοπή ενός gay φιλιού (δες το στα 2:18 του εδώ βίντεο) στη χθεσινή προβολή του «Downton Abbey», για την οποία ξέσπασε ένα τσουνάμι αντιδράσεων και χύθηκε και πολύ μελάνι. Εύλογο, και η ηθική τάξη δεν συντηρείται με τέτοιου είδους κινήσεις. Πόσω μάλλον η ασθμαίνουσα εκτίμηση του κόσμου προς την κρατική τηλεόραση. Σε ανακοίνωσή της, η ΕΡΤ προτίθεται, λέει, να ξαναπροβάλει αλογόκριτο το επεισόδιο (απόψε στη 01:00 της… άγριας νύχτας και ουχί στις 19:00, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί, στη ΝΕΤ), το οποίο, μάλιστα, στην HD εκδοχή του (στο ΕΡΤ HD), ούτε που προβλήθηκε καν τη Δευτέρα το βράδυ! Ποιος ξέρει, μπορεί σε αυτή τη μορφή να μη γινόταν τεχνικώς να κοπεί… Ευελπιστούμε ότι δεν θα βλέπουμε τέτοια φαινόμενα και, εκεί που χαμογελούμε με την κρατική τηλεόραση με κάθε καλή διάθεση, της γυρνάμε τις παρειές με το συλλογισμό ότι τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα και τον αρτηριοσκληρωτικό δημόσιο τομέα.

Εμείς, λοιπόν, θα σταθούμε λίγο παραπάνω σε μια από τις λιγότερο γνωστές σειρές της ΕΡΤ, που φέρει και αυτή την υπογραφή του PBS (στις ΗΠΑ) και στη Μεγάλη Βρετανία (όπου προβάλλεται από το BBC) υπήρξε μεγάλο hit, με περίπου 10 εκατομμύρια θεατές! To σενάριο του «Call the Midwife», λοιπόν (όπου gay φιλιά δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια, οπότε μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι ότι θα το δείτε, όποτε το δείτε, ολοκληρωμένο), εδράζεται στα απομνημονεύματα της πρόσφατα αποθανούσας Τζένιφερ Γουόρθ, η οποία καταγράφει μέσα από τα μάτια της ηρωίδας, Τζένι, τη ζωή σε μια μονή που λειτουργεί ως νοσηλευτήριο για εγκυμονούσες γυναίκες. Βρισκόμαστε στα 1950, στο εργατικό και φτωχό ανατολικό Λονδίνο. Στην Αγγλία του καταπληκτικού συστήματος περίθαλψης που μας έτριψε στη μούρη ο Ντάνι Μπόιλ στo άνοιγμα των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων, μπαίνοντας στη χρονοκάψουλα, προσγειώνεσαι στην ανέχεια των 50’s, όπου οι γυναίκες γεννούσαν έρημες με μόνο τους αποκούμπι την καλή καρδιά και την φροντίδα από τις μαμές και τις μοναχές που θεωρούσαν αυτονόητο χρέος τους να συνδράμουν με αυταπάρνηση. Μπορεί σε αυτό να έχει τα σπέρματά του το υγειονομικό σύστημα των Βρετανών – και δεν αστειεύομαι.

Μέσα στα έξι επεισόδια – που δεν ξέρω γιατί να είναι μόνο έξι, μιας και κάλλιστα η αυτοτέλεια των περιστατικών ανά επεισόδιο θα μπορούσε να πάει για κύκλο ή κύκλους – απεικονίζεται η μεταπολεμική εργατική τάξη και γνωρίζουμε μερικούς από τους πιο όμορφους, φωτεινούς χαρακτήρες – τις μαμές και τις μοναχές – που ζουν για να την υπηρετούν. Αγνοώντας προκλητικά την δραματουργική γεωμετρία, πολλοί δεύτεροι ρόλοι ξεπερνούν την ηρωίδα, για την οποία μόνο προς τα τελευταία επεισόδια φωτιζόμαστε, εξ ού η ανάγκη της να έρθει σε αυτό το προάστιο και να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Καταπληκτική είναι η συναδέλφισσά της, Τσάμι (που την παίζει η θαυμάσια Μιράντα Χαρτ, κλέβοντας ευχερώς την παράσταση), μια θηριώδης, πανύψηλη, άχαρη γυναίκα από αστικό background, το οποίο θέλει να αναιρέσει. Η Τσάμι ορίζει το οξύμωρο, γοητεύοντάς μας με την έλλειψη γοητείας της, την τρυφερή της καρδιά, η οποία είναι παγιδευμένη σε ένα μασίφ σώμα, και τον ντροπαλό, ξενέρωτο έρωτά της με τον αστυνόμο που στάζει συναίσθημα. Οι περιφερειακές ιστορίες που περιβάλλουν την Τζένι, μπορεί να είναι κάποιες στιγμές παλαιομοδίτικες και κατά τόπους ανιαρές, όμως, καταληκτικά, το γέλιο και το δάκρυ έρχονται εναλλάξ αβίαστα και φυσικά. Και, βέβαια, μας ενδιαφέρουν κι αυτές πολύ περισσότερο από την ίδια την κεντρική ηρωίδα, η οποία σε όλο το πρώτο μισό της σειράς περιφέρεται δίχως να καταφέρνει να πάρει θέση ως πρωταγωνίστρια.

Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να στοχεύεις τον θεατή με όχημα τη θέα που εγείρει ένα μωρό, μια δύσκολη και επικίνδυνη γέννα, ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια. Από την άλλη, το «Call the Midwife» έχει ένα μήνυμα ανθρώπινο, μιλάει απλά και χωρίς φιοριτούρα για μια κοινότητα αγάπης και αλληλοαρωγής, πηγαίνοντάς μας στη γέννηση, τον απόλυτο πυρήνα της ζωής. Και διερωτώμαι, πόσο συχνά βλέπεις κάτι τέτοιο στην τηλεόραση, ειδικά τελευταία; Οπότε, συγχωρώ τις ευκολίες. Δείτε το. Θα γελάσετε και θα κλάψετε. Υποκείμενα γένους θηλυκού. Και η συναρπαστική φωνή που αφηγείται ως ώριμη Τζένι ανήκει στη Βανέσα Ρέντγκρεϊβ.