της Σοφίας Σταυριανίδου

Δυσχέρεια γιατί, εξαρχής να το πούμε, είναι ένα πάρα, πάρα, πάρα πολύ σκοτεινό πράγμα. Όσοι σκοπεύετε να το παρακολουθήσετε (και ορθώς θα πράξετε), είστε σίγουρα από αυτούς που δεν τους τρομάζει το σκότος, η νοσηρή, παρακμιακή αίσθηση και ασφαλώς αγαπάτε το «Six Feet Under», για να αναφερθώ και στον… Παρθενώνα (για μένα) του ΗΒΟ. Και μη διαβάσετε πολύ παρακάτω και με πάρετε με τις λεμονόκουπες για τα spoilers, παρά το γεγονός ότι ούτε μες στην περιπέτεια ή στις ανατροπές είναι το serial αυτό.

Το σύμπαν του τοποθετημένο σε μια αμερικανική πόλη, το Μέιπλτον που ζει, ως μικρόκοσμος, μια αλλόκοτη και παράδοξη κατάσταση: Στις 14 Οκτωβρίου (τού πότε, δεν έχουμε γνώση), εξαφανίστηκε το 2% τού παγκόσμιου πληθυσμού, που μεταφράζεται σε 140 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους! Δε διακρίνει μωρά, παιδιά ή ενήλικες όποιου φύλου ή τάξης ή χρώματος τούτο το φαινόμενο. Από τους πάντες και παντού, σε ό,τι υπάρχει στο χώρο και τον παρόντα χρόνο χάθηκαν κάποιοι άνθρωποι. Αυτά υπάρχουν, τουλάχιστο στα δύο επεισόδια που έχουμε παρακολουθήσει μέχρι στιγμής, σε σβέλτα flashbacks μιας ανάσας συχνότατα, αλλά ακραιφνώς και κρυστάλλινα, για τη βιαιότητα του συμβάντος.

Τρία χρόνια μετά οι… Leftovers, δηλαδή οι εναπομείναντες, συνεχίζουν τη ζωή τους φέροντας ένα απέραντο και απόλυτο κενό ανθρώπων αγαπημένων: συζύγων, παιδιών, πατεράδων, μανάδων, παππούδων, καθενός που είναι εμπλεγμένος σε ιστούς σχέσεων. Αλήθεια, τυχερός εδώ είναι αυτός που υπήρξε μόνος. Αυτός που δε σχετίζεται με τίποτα και κανέναν, και έζησε μη χάνοντας τίποτα ή εξαφανίστηκε – ανώδυνα, όμως, αφού δεν υπάρχει κανείς να τον κλάψει. Αυτό, δηλαδή, που κανένας μας, μα κανένας μας δεν εύχεται ούτε στον χειρότερο εχθρό του, το να ‘ναι μόνος. Σκεφτείτε πόσο απόκοσμα ανατριχιαστικό είναι να εξαφανίζεται αναίτια, απρόσμενα, άξαφνα, κατά τον – οποιασδήποτε τονικότητας – ρου της ζωής ένας αγαπημένος συγγενής ή φίλος ή κάποιος με τον οποίο συνδέεσαι παντί τρόπω. Και αναίμακτα απολύτως. Πέρα από τα ενδογήινα ή εξωγήινα ερωτηματικά που, προφανώς, δημιουργούνται, υπάρχει και αυτό το «πώς πας παρακάτω τώρα;».

Το μεγαλειώδες με το «The Leftovers» είναι ότι, εξ όσων ψυχανεμιζόμαστε, και εξ όσων μαθαίνουμε εκ του αναγνώσματος, δεν απασχολείται διόλου με το γιατί (συνέβη αυτό που συνέβη). Δεν καταπιάνεται, δηλαδή, με την αναζήτηση των αιτίων. Θέτει a priori και de facto την εξαφάνιση. Είναι ένα αδιάσειστο, αδιαμφισβήτητο δεδομένο. Και ασφαλώς μια νέα αρχή για τους περισσότερους ανθρώπους που συνεχίζουν. Τα πρόσωπα είναι σκυθρωπά, δεν έχει θέση η ξενοιασιά εδώ, αλλά μια αέναη, υποβλητική ανασφάλεια για το τι άλλο μπορεί να συμβεί. Πηγαίνοντας το σκεπτικό λίγο παραπέρα, στην καρδιά τούτου του παρόντος τού κόσμου, επιβάλλεται μια υποχρεωτική συναισθηματική χαλύβδωση: μετά την εξαφάνιση, πώς μπορείς να συνεχίζεις να αγαπάς τους εναπομείναντες και να επενδύεις, όταν η απόκοσμη απειλή που δε φαίνεται πουθενά μπορεί να τους πάρει; Εδώ, το τρομερό είναι ότι δεν υπάρχει εχθρός.

Αν υπήρχε, το «The Leftovers» θα ήταν μια απλή post-apocalyptic σειρά, όπου οι άνθρωποι συσπειρώνονται και συλλειτουργούν ομαδικά. Θα ήταν bloody – but crystal clear – business, και μακάρι να ’ταν, αλλά δεν είναι. No enemy, οπότε τι ακριβώς να πολεμήσουμε; Σε τι ακριβώς να προτάξουμε τα όπλα; Ο Περότα σου λέει «τους εαυτούς μας, τους ίδιους μας τους εαυτούς». Η πόλη είναι γεμάτη από σκιαγμένα φαντάσματα, ακρωτηριασμένα συναισθηματικά, walking dead, και η λογική δεν μπορεί να πρυτανεύει σε αυτή τη φαινομενική ηρεμία. Ο Κέβιν Γκάρβεϊ, κατά κόσμον Τζάστιν Θερού, αστυνόμος, παλεύει να επιβάλει τη λογική, αλλά αδυνατεί να ελέγξει τα παιδιά του, που είναι πληγωμένα από το άλλο παράδοξο μόρφωμα το οποίο μαστίζει την κοινωνία: τους Guilty Remnants, την ομάδα διαμαρτυρίας, που είναι ντυμένοι λευκά, δε μιλούν αλλά επικοινωνούν γράφοντας σημειώματα, καπνίζουν και υπάρχουν για να μην ξεχαστεί το… ποιο ακριβώς; Σε αυτή την ομάδα είναι ενταγμένη η σύζυγος τού Γκάρβεϊ (Έιμι Μπρένεμαν), μια γυναίκα που ζει λίγο πιο πέρα μην έχοντας επαφές με την οικογένειά της. Η ομάδα αυτή παρακολουθεί και προσεγγίζει τους προσηλυτιζόμενους, μια εκ των οποίων είναι η Λιβ Τάιλερ, και έχουμε και το δικό της στόρι. Και υπάρχει και ο πάστορας, ο Κρίστοφερ Έκλστον, που εκπροσωπεί το θείο, αυτό που ανθίζει όταν η λογική τελειώνει.

Μιλάμε για την απόλυτη τρέλα, μιλάμε για τον απόλυτο εκτροχιασμό κάθε σπίθας λογικής: «Ι am sorry for your loss», λέει ο αστυνόμος Γκάρβεϊ στο bar, στη γυναίκα που έχασε το μωρό της. Και παίρνει την ανατριχιαστική απάντηση «Is that what it is?», αφήνοντας το θεατή κυριολεκτικά μαλάκα και βυθίζοντάς τον στα θεμελιώδη ερωτήματα που συνιστούν την ύπαρξη, στο γιατί δηλαδή να είσαι εσύ ζωντανός.

Οι άνθρωποι παρακολουθούν τηλεόραση για πάρα πολλούς λόγους. Σίγουρα το «The Leftovers» είναι μια σειρά που δε θα κάνει κανέναν να νιώσει καλύτερα, ούτε καν καλά. Σε τριπάρει σε περιοχές τόσο σκοτεινές, που δεν ξέρω αν, και πόσο μέσα από έναν τηλεοπτικό δέκτη, θες να πας. Νιώθεις σα να κολυμπάς σε μια σπηλιά και γύρω σου το νερό είναι μαύρο. Και δεν ξέρεις τι κρύβει, και το μόνο που νιώθεις είναι φόβος. Γι’ αυτό και προειδοποίησα και, παρά ταύτα, λέω: τολμήστε αυτό το υπέροχα βασανιστικό trip, χωρίς καμιά επιφύλαξη. Η ψυχή θα ζοριστεί, αλλά αξίζει πού και πού να τη ζορίζουμε. Η καρδιά θα ζοριστεί, αλλά αξίζει πού και πού να τη ζορίζουμε. Όσοι συμφωνούν, να το πράξουν.