της Σοφίας Σταυριανίδου

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την original version, θα είναι προετοιμασμένοι για μια αφετηρία που σηματοδοτεί ένα πτώμα, το οποίο βρίσκεται ακριβώς στη μεθοριακή γραμμή που χωρίζει το Μεξικό από το Ελ Πάσο του Τέξας. Το κορμί δεν είναι ένα, αλλά δύο (το μισό αμερικανικό, το άλλο μισό μεξικάνικο) και η υπόθεση δύο χωρών και δύο ντετέκτιβ. Στα πρώτα λεπτά, το σενάριο επιτίθεται με αντιθέσεις που θα ορίσουν μια συνέχεια πυκνή, η οποία ακροθωρεί μεταξύ τούτων των αντιθέσεων. ΗΠΑ και Μεξικό γεωγραφικά, πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά, αναφορικά με τις νοοτροπίες, τις δομές αλλά, βασικά, σε πρώτο πλάνο αντιθέσεις μεταξύ των δύο φορέων που χαράζουν τα μονοπάτια αυτής της ιστορίας, του Μεξικανού ντετέκτιβ Μάρκο Ρουίζ και της Αμερικανίδας Σόνια Κρος.

Η Σόνια Κρος είναι νέα, κάνει τη δουλειά της by the book, είναι ψυχρή σαν παγόβουνο, και αντιδρά με ενοχλητική ευθύτητα σε όλα τα ερεθίσματα, πράγμα που οφείλεται στο Asperger το οποίο έχει. Η Ντιάνε Κρούγκερ που την παίζει, σε μέγεθος ηθοποιίας δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρότυπό της, τη Σοφία Χελίν που υποδύεται τη Σάγκα Νορέν του δανέζικου, με 0-1 στο score. Μπαίνοντας στα forums και βλέποντας τα πολύ θετικά σχόλια των θεατών για τη σειρά, η καημένη η Ντιάνε φαίνεται να είναι το μελανό σημείο. Δεν άρεσε, και αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι έτσι ή αλλιώς ως ηθοποιός δεν είναι καλή και το να παίζει ένα αυτιστικό, ανέκφραστο πλάσμα, ουδόλως συνδράμει στο να αποδείξει ότι είναι και καλή. Αυτός ο χαρακτήρας, έτσι ή αλλιώς, είναι ιδιαίτερος και μη συμπαθής, που σκορπά την παγωνιά προς όλες τις κατευθύνσεις και απαιτείται ηθοποιάρα με τη βούλα για να προκαλέσει το ενδιαφέρον σου, έστω, και να μη σε απωθήσει. Γιατί, κατά κανόνα, τούτος ο χαρακτήρας απωθεί.

Στον αντίποδα ακριβώς βρίσκεται ο Μάρκο Ρουίζ, ένας πεπειραμένος, καλός Μεξικανός αστυνομικός, κουρασμένος από τους μυριάδες σκοτωμούς αλλά και τα αλίπαντα γρανάζια του συστήματος το οποίο υπηρετεί και που πολύ καλά κατέχει. Οικογενειάρχης, προσπαθεί να είναι κοντά στα παιδιά του, υφιστάμενος από αυτά διαρκώς ήττες. Δε θέλει να αποκτήσει άλλα – εξού και η στείρωση που έκανε πρόσφατα, και η οποία ταλαιπωρεί και το σώμα του με πόνο και δυσκινησία. Ζεστός κι ανθρώπινος, θα βρεθεί απέναντι στη Σόνια σαν εξάρτημα, αρχικά, αλλά πολύ ευδιάκριτα κραυγάζει η ικανότητά του και η ισορροπιστική δεινότητά του. Ο Ντεμιάν Μπιτσίρ είναι καταπληκτικός, επιτέλους σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο που του παρέχει super γήπεδο για να αποδείξει το πόσο σπουδαίος είναι. Είναι καλύτερος και από τον Δανό, προκάτοχό του, Κιμ Μπόντνια.

Όταν πάει ο Ντεμιάν Μπιτσίρ στο αφεντικό του να ζητήσει την άδεια να ασχοληθεί με την υπόθεση, γιατί αφορά και το Μεξικό, μιας και το μισό κορμί της δολοφονημένης ανήκε σε ένα νεαρό κορίτσι από τη χώρα, εκτυλίσσεται μια σκηνή αλήστου «κάλλους»: ο διοικητής παίζει χαρτιά, αντιδρά σα του μιλάς για χαρτί τουαλέτας, και ένας ακόμη φόνος δείχνει να ’ναι το ψωμοτύρι του καθημερινού κολατσιού, προκαλώντας την απάντηση: Relax (μεθερμηνευόμενο «δεν τρέχει και τίποτα, αγόρι μου»). Γνωρίζει ο ντετέκτιβ Ρουίζ ότι δεν αλλάζουν τα νωθρά πράγματα και δουλειά του είναι να δώσει στη συνάδελφό του να κατανοήσει το, για αυτήν, ακατανόητο: πάνω από 250 νεαρές Μεξικανές δολοφονούνται στα σύνορα κάθε χρόνο. Είναι ακόμη μια τέτοια υπόθεση, ένα ακόμη πτώμα, μια ακόμη οικογένεια που θρηνεί, μια ακόμη εκκρεμής δολοφονία που δεν έχει αποκρίσεις, μια ακόμη έρευνα που δεν έφτασε ποτέ σε κάποιο ένοχο. Κάποιον που να πληρώνει, ρε αδελφέ. Εδώ, ως εκ τούτου, υπάρχει η απόσταση της νοοτροπίας απέναντι στο έγκλημα και το πόσο ωρύεται ένα θύμα εξ Αμερικής αντιπαραβαλλόμενο στη βουβαμάρα ενός νεκρού από το Μεξικό. Τούτη η αντίθεση τεκμηριώνει και τις διαφορές στις τακτικές, τις πολιτικές και το πώς οι αρχές της δημόσιας τάξης κάνουν τη δουλειά τους. Τούτη η αντίθεση, εν κατακλείδι, ορμάται από την αξία που δίδεται στην ανθρώπινη ζωή, κάτι για το οποίο θα έπρεπε κανονικά να μην ισχύει επουδενί η θεωρία της σχετικότητας. Ισχύει αναφανδόν και εκ προοιμίου, όμως, και η σειρά, τοποθετούμενη σε αυτήν ακριβώς τη σαφή έδρα, φαίνεται να μπαίνει στην απόπειρα να χαρτογραφήσει τη διαφορά των δυναμικών των δύο χωρών και τον αντίκτυπο που έχουν αυτές στην ανθρώπινη υπόσταση. Μιλούμε για πολιτική πλέον που, αν από τα hints που έχουμε από τον πιλότο επιτύχει να επεκταθεί με ωριμότητα και να αναπτυχθεί ως θέμα επαρκώς και τολμηρά, θα κάνει σίγουρα τη διασκευή πιο πετυχημένη κι από το πρωτότυπο, το οποίο υπολείπεται διαφορών κοινωνικής δυναμικής (μεταξύ Δανίας – Σουηδίας, εν προκειμένω).

Εξάλλου, πρέπει να προστεθεί ο γεωγραφικός παράγοντας. Έχουμε να κάνουμε με μια περιοχή βασανισμένη, κουρασμένη, πονεμένη από τον πόλεμο των καρτέλ, τη λαθρομετανάστευση, τη λαθρεμπορία, την παντός τύπου παρανομία να μαίνεται στις συναπαντώμενες πλώρες των δύο χωρών. Ο λιγότερο προνομιούχος είναι όπως πάντα ο φτωχότερος, κι αυτό ισχύει για τη μεξικανική πλευρά. Δε μετέφεραν οι δημιουργοί τυχαία τα σύνορα από ΗΠΑ – Καναδά σε ΗΠΑ – Μεξικό. Άρα, εδώ θέλουν να μας πουν κάτι περισσότερο, να ασχοληθούν με τα πιο σοβαρά θέματα, ανοίγοντας τα πεδία και πηγαίνοντας, πια, στα «ζόρικα», θυμίζοντάς μας – μιλώντας στη βάση των επιδιώξεων – το περίφημο «The Wire» που έπιασε όλο το νήμα των καρτέλ των ναρκωτικών στη Βαλτιμόρη και πήγε πολύ πολύ παραπέρα, κάνοντας εν τέλει πολιτικό και κοινωνικό statement που άφησε εποχή. Eίναι ακόμη πολύ νωρίς για τέτοιες μεγαλεπήβολες υποσχέσεις. Ο φονιάς στο «The Bridge» μάς χαρίζει τη φωνή του στα τελευταία λεπτά του πιλότου και σίγουρα δεν είναι ένας οποιοσδήποτε φονιάς: έχει ιδεολογία και οι «πολιτικές» του, οι μέθοδοί του και το πώς θα κινηθεί έχουν κίνητρο – τι; – την αδικία. Αυτό ήταν μόνο η αρχή, γιατί έχει να μας πει πολλά ακόμη. Και η σειρά μάς υπόσχεται πολλά. Και όλα τα παραπάνω τα χώρεσε άρτια. Ελπίζουμε σε παρόμοιας ποιότητας συνέχεια…