της Σοφίας Σταυριανίδου

Το «The Big C» είναι κωμωδία, παρά τη γλυκόπικρη γεύση και επίγευσή του εξαιτίας του δύσκολου θέματός του. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, που ούτε καν στις ειδήσεις αναφέρεται η λέξη «καρκίνος», αλλά επιλέγεται ορολογία τύπου «επάρατος νόσος» και κάτι τέτοιες αηδίες, μια τέτοια σειρά είναι κάτι σαν ταμπού. Ακριβώς αυτό το ταμπού, το πιο δυσοίωνο πρόβλημα υγείας, τολμά και πραγματεύεται αυτή η σειρά, πλην όμως με κέφι, αστείρευτο χιούμορ και αξιολάτρευτους χαρακτήρες, καθένας απ’ τους οποίους με τον τρόπο του αποπειράται να αναχαιτίσει την αναπόδραστη κατάρα που χτύπησε τη μάνα, σύζυγο, αδελφή και φίλη Κάθι.

Η Κάθι – Λόρα Λίνεϊ σε πολλούς δεν άρεσε ως χαρακτήρας. Πολλοί κριτικοί στην Αμερική της πέταξαν στις παρειές χαρακτηρισμούς όπως «εγωίστρια», «εαυτούλης», «αναίσθητη». Και είναι, τρόπον τινά. Το να αφήνεις έξω από το δράμα σου (εντάξει κι από τη χαρά σου, αλλά πιο πολύ απ’ το δράμα σου) τους ανθρώπους που σε αγαπούν είναι ο μεγαλύτερος εγωισμός που μπορεί να υπάρξει ever. Είναι τόσο κοινότοπο αυτό, κι αν ψαχουλέψουμε λίγο μπορεί να γίνεται κι από δήθεν αυτοθυσία ή ακόμη πιο ψυχαναγκαστικά για να μην πονέσουμε τους άλλους, όταν είναι a priori δεδομένο ότι τους πληγώνουμε πιο πολύ, όταν τους αφήνουμε στο σκότος της άγνοιας (εν προκειμένω τουλάχιστο και στα ζητήματα υγείας). Και, εν τέλει, για να ασχοληθούν οι άλλοι περισσότερο μαζί μας, όταν μάθουν την αλήθεια.

Άρνηση, θυμός, κατάθλιψη, καταληκτικά αποδοχή, είναι τα στάδια που περνάει η Κάθι. Η εσωστρέφεια, το ότι πάει και τα πίνει μόνη της αποκλείοντας τον άνδρα της από το δικό της βεληνεκές, ότι μπαίνει σε φιλίες μόνο δικές της, ότι ξαφνικά στα 44 θέλει κι άλλο παιδί, ότι παρατάει τους δικούς της και ξοδεύει χρόνο των διακοπών της με έναν ψαρά που δε μιλάει γρι αγγλικά (το κλείσιμο του προηγούμενου κύκλου), δεν είναι παρά πτυχές μιας εντελώς σοκαρισμένης προσωπικότητας που όπως και να λειτουργήσει, αμφιβάλλω αν είναι κατακριτέο. Μέσα από τις εγωιστικές της κινήσεις, δεν μπορείς παρά να χαμογελάς στην Κάθι, την Κάθι του κυνισμού, του χιούμορ, του παραλογισμού, της ακρότητας, της διάδρασης, με τον χοντρούλη σύζυγο Πολ – Όλιβερ Πλατ, τον απολαυστικό – άστεγο από πεποίθηση – αδελφό και τον έφηβο γιο που ζει ολίγον στο σύμπαν του.

Σε τούτη την τέταρτη σεζόν, που θα μας συντροφεύει μόνο για πολύ λίγα επεισόδια, οι τόνοι είναι πιο χαμηλοί. Εξασθενημένη από ένα μακρύ χειρουργείο, αντιμέτωπη enface με το τέλος της διαδρομής, η Κάθι κάνει τις μικρές επαναστάσεις της: στη δουλειά της, στη σχέση της με το γιο της, στον τρόπο που διεκδικεί αυτό που νιώθει πως της ανήκει, με μια ζωγραφισμένη ήττα στο πρόσωπο, μέχρι να ανακαλύψει στη διπλανή πολυθρόνα της χημειοθεραπείας τον ίδιο το γιατρό της… Και να μπει η ίδια, παίρνοντας το μάθημά της, στον ίδιο παρονομαστή της ίδιας εξίσωσης και με άλλους ανθρώπους…

Το «The Big C», προσωπικά, το βλέπω ως μια μικρή μελέτη πάνω στο χρόνο. Πώς διαπραγματεύεται κανείς την καθημερινότητα και πώς διαχειρίζεται το χρόνο, όταν ξέρει ότι είναι τόσο, μα τόσο περιορισμένος. Είναι ένα φιλοσοφικό θέμα και όλοι ξέρουμε ότι οφείλουμε να ζούμε καθημερινά, σκεπτόμενοι το λιγοστό χρόνο μας. Μουσαφίρηδες είμαστε εδώ πέρα. Η έννοια του χρόνου δεν έχει νόημα παρά μόνο όταν υπάρχει ζωή, αλλιώς ποιος θα τον μετρήσει και οποία η χρησιμότητά του. Πάνω σε αυτό ακριβώς το αξίωμα στήνεται όλο το σενάριο και πλέκεται ο αστεϊσμός, ο κυνικότατος αστεϊσμός τούτης της σειράς, η οποία κυριολεκτικά ασχολούμενη ακόμη και με κάποια ασήμαντη ανοησία, όπως τη συμμετοχή της Κάθι και του Πολ στις βλακώδεις αλλά απολαυστικές ομάδες θετικής ενέργειας της Σούζαν Σαράντον – τονγκ! ή το αν θα καταφέρει να φάει ένα γιγαντιαίο burger -, καταδείχνει ένα: ότι κάπου εκεί βρίσκεται η ζωή. Η ζωή έχει το χρόνο της και εντοπίζεται στα μικρά πράγματα. Μόνο ζωή, μόνο γέλιο, μόνο συγκίνηση, μόνο αγάπη αποπνέει το «The Big C». Και τελειώνει και με αυτόν τον μικρό κύκλο. That’s life, όπως είπαμε. Ευτυχώς.