της Σοφίας Σταυριανίδου

Με το «The Americans» το θέμα είναι ότι, ακριβώς όπως και το «Homeland» που είναι συγγενούς θεματικής, πέρα από το κοινό αγαπήθηκε και από την κριτική, η οποία υπήρξε γενναιόδωρη και ενίοτε διθυραμβική (με το ΤΙΜΕ να πλέκει εγκώμια για το κλείσιμο της πρώτης σεζόν, μιλώντας ίσως για το καλύτερο της δεκαετίας!). Κατά τη γνώμη μας αυτά είναι υπερφίαλες υπερβολές, αλλά αναφανδόν αποδεικνύουν την αγάπη των Αμερικανών για κατασκοπικά θρίλερ, πόσω μάλλον όταν τοποθετούνται στην περίοδο του Ρέιγκαν, ο οποίος κήρυξε την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, ανανεώνοντας τα topics της εγχώριας μυθοπλασίας, μετά το πρήξιμο της επανάληψης με τα του Βιετνάμ. Οπότε… μας έπρηξαν και με το άνωθεν θέμα, εν συνεχεία.

Το story, λοιπόν, για όποιον δεν το γνωρίζει (διότι πολλά έχουν γραφτεί ήδη), μας πάει στο 1981 και στη ζωή τού ζεύγους τής Ελίζαμπεθ και του Φίλιπ Τζένκινς, undercover κατασκόπων τής KGB που εδώ και 20 χρόνια παριστάνουν τους Αμερικανούς πολίτες κάπου στην Ουάσινγκτον, με δύο παιδιά τα οποία δε γνωρίζουν τίποτα και μεγαλώνουν με τις αξίες και τα ήθη τής χώρας που οι γονείς τους έχουν πάει να κατασκοπεύσουν! Η στρατολόγηση έγινε στα 1960, ο γάμος ήταν λευκός, οπότε αμφότεροι ήταν ορκισμένοι και εκπαιδευμένοι να ραπίσουν την άπληστη Δύση.

Οι δυο πρωταγωνιστές είναι η Κέρι Ράσελ, που ο ρόλος δεν της πάει καθόλου γιατί το φαρσί αμερικάνικο δεν το ξεκολλάς από πάνω της με τίποτα, και ο Μάθιου Ρις (τον ξέρουμε πιο καλά από το «Brothers and Sisters») ο οποίος είναι καλούτσικος του λόγου του, αλλά το hype που του βγαίνει και η περούκα που αλλάζει (πάει σύννεφο αυτή) για χάρη της δουλειάς τον καθιστούν λίγο αστείο. Από την άλλη, 80’s είναι και τι να κάνεις. Στη σειρά, λοιπόν, παρακολουθείς τη ζωή και το έργο τους, που για κακή τους τύχη δυσκολεύει απίστευτα, όταν γείτονάς τους γίνεται ο πράκτορας του FBI Νόα Έμεριχ (ναι, αυτός είναι καλός και του πάει και ο ρόλος).

Η σειρά δεν ασχολείται μόνο με τα καθήκοντα των δυο ηρώων αλλά μπαίνει και στο σπίτι τους, που είναι και το μείζον θέμα και το πιο ενδιαφέρον. Δυστυχώς, τα flashbacks για το πώς στρατολογήθηκαν, γνωρίστηκαν κλπ. δεν είναι πετυχημένα γιατί αφενός και οι δυο μοιάζουν τριαντάρηδες (όπως και στο παρόν τού serial) και αφετέρου έχουν κάτι ανόητες σεναριακές παρεμβάσεις, τύπου ότι η Κέρι Ράσελ δεν έχει ξαναματαδεί air conditioner (!) και άρα χρειάζεται πολλή δουλειά για να αμερικανοποιηθεί. Η εξέλιξη της σχέσης των δυο στρατολογημένων Ρώσων παίρνει πολλά επεισόδια για να φωτιστεί και ακόμη και προς το τέλος τής πρώτης σεζόν, πλέον, δεν είναι απόλυτα κρυστάλλινο αν αυτοί οι δυο άνθρωποι αγαπήθηκαν ή αγαπιούνται overall μέσα από το καθήκον ή τη συνήθεια τού να ενεργούν νομιμοποιημένα στη μάνα πατρίδα εναντίον της Αμερικής. Και, προσωπικά, ένα ακόμη αρνητικό πρόσημο διαμορφώνεται εξαιτίας τής αμφιταλάντευσης και της ασάφειας της πρωταγωνιστικής σχέσης.

Στην Αμερική δεν έχουν κι άσχημη καθημερινότητα κι έχουν βολευτεί σε σημείο που να γίνεται η πρόταση από το Φίλιπ να αυτομολήσουν στη CIA, να μπουν σε καραντίνα για λίγα χρόνια, να πάρουν τα λεφτάκια και μην τους είδατε στη Μόσχα. Μια πρόταση που φρικάρει την Ελίζαμπεθ, γιατί δεν είναι δυνατόν να προδώσει τη χώρα της, αυτή που τους γέννησε και τους μεγάλωσε και τους έδωσε όλα όσα έχουν (εντάξει, δε σε πείθει το να βγαίνουν από το στόμα της αυτά, αλλά ναι, τα λέει…). Υφίσταται αυτός ο διχασμός και μπαίνουμε, πλέον, στο θεμελιώδες ερώτημα που θέτει το σενάριο: Πώς δε γίνεσαι αυτό που υποκρίνεσαι ότι είσαι για χρόνια και χρόνια. Ο creator Τζο Βάισμπεργκ, πρώην CIA officer, ξέρει καλά τα τερτίπια που παίζει το μυαλό με αυτό το δίλημμα αλλά και το παιχνίδι τού διπλού ταμπλό που εν προκειμένω διαπραγματευόμαστε.

Ο Φίλιπ και η Ελίζαμπεθ ανατράφηκαν να έχουν πάνω από όλα την πατρίδα, αλλά νιώθουν εκτίμηση για τα πράγματα που τους προσφέρει η «νέα πατρίδα», στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Με ποιες αξίες ακριβώς μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά από γονείς κατά συνθήκη και τα οποία δε γνωρίζουν την αληθινή ταυτότητα του πατέρα και της μητέρας τους; Δύσκολα ερωτήματα που η σειρά δεν απαντά εύκολα και απλά. Θα έπρεπε να γίνει ένα ψυχόδραμα 500 επεισοδίων αναλύοντας τα άπειρα επίπεδα ενός τέτοιου πολιτικοκοινωνικοοικονομικοψυχικού διχασμού! Και δεν είναι τούτο το ζητούμενο. Οπότε, εν κατακλείδι, δίνει τη συντηρητική απόκριση που βγαίνει από το στόμα τού Φίλιπ: «Γιατί είσαι η γυναίκα μου». Απάντηση σε οποιοδήποτε «γιατί». Αλλιώς δε γίνεται, βλέπεις. Πρέπει να υπάρχει ένα έρμα, μια αφετηρία να στηριχτεί μια ιδέα, ακόμη κι αν αυτή είναι το λιγότερο ρηξικέλευθο επινόημα της ανθρώπινης κοινωνίας, ο γάμος. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση μιλάμε για μια ακραιφνώς αμερικανική σειρά, από αυτές που βλέπουμε σχετικά εύκολα – και μας αρέσει να το κάνουμε.

Πάντως, παρακολουθήστε και το promo trailer (τελευταίο στη video gallery, πάνω δεξιά) του δεύτερου κύκλου, στο οποίο ένα πιστόλι γυρίζει σα ρουλέτα με δύο παίκτες: την Ελίζαμπεθ και τον Φίλιπ. Ο μίσχος τού «The Americans» είναι εδώ.