του Παναγιώτη Μήτσικα

Για τη λογική… supermarket που ακολουθεί το Netflix, όπως και κάθε streaming service που, πλέον, βρίσκεται σε περίοπτη θέση στις ζωές μας, έχουμε αναφερθεί πολλάκις (και ειδικότερα στο FREE CINEMA, με τους οδηγούς επιβίωσης του Ηλία Φραγκούλη). Ακόμα κι έτσι, όμως, το μανουβράρισμα ανάμεσα σε εκατοντάδες τίτλους ανθυπο-Bollywood και αρκετό K-Drama για να ονομάσεις το σκύλο σου… Κίμτσι, μοιάζει με προσπάθεια να μην τσακωθείς με κανέναν σε convention του «Star Wars», φορώντας μπλουζάκι Ράιαν Τζόνσον!

Ας φανταστούμε, για τις ανάγκες της συζήτησης, πως σε ένα σύμπαν παραδίπλα από εκείνο με τα χέρια λουκάνικα στο «Τα Πάντα Όλα», υπάρχει κι ένα άλλο στο οποίο το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη είναι κάτι παραπάνω από «καλό για ελληνικά δεδομένα™». Ποιες είναι πραγματικά οι πιθανότητες να το ανακαλύψει κάποιος μη Έλληνας και να πει, εν μέσω ατέρμονου scrolling, «Αυτό φαίνεται να γαμάει, hit it»; Εδώ ακριβώς έγκειται κι ένα από τα πάγια θέματα σ’ αυτές τις πλατφόρμες: οι πιθανότητες ν’ ανακαλύψεις ένα μη αγγλόφωνο, μη υπέρ-viral show που αξίζει, είναι ανάλογες του να μην πετύχεις τις λέξεις «ασιατικό lobby» στο timeline σου μετά την Κυριακή των φετινών Όσκαρ.

Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα γύρω από το σινεμά, όμως, είναι αναμφίβολα η συζήτηση με άτομα άλλων καταβολών, διαφορετικών εθνικοτήτων ή βιωμάτων και το πόσα διαφορετικά «διαμάντια» μπορείς να αλιεύσεις από τα φιλμ ή τις τηλεοπτικές σειρές που αγγίζουν τους ανθρώπους. Έτσι συνέβη και σε μία πρόσφατη συζήτησή μου με κάτοικο της γειτονικής Ιταλίας, όπου αναπόφευκτα η συζήτηση πήγε προς τα εκεί και ακούστηκε η ερώτηση: «Έχεις Netflix;», για ν’ επακολουθήσει το δεύτερο σκέλος: «Πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρεις μία σειρά, είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα στην πλατφόρμα».

Cue, το «Strappare Lungo I Bordi», ή ελληνιστί «Σκίσε Κατά Μήκος της Διακεκομμένης Γραμμής» (με τον official τίτλο της πλατφόρμας ν’ αφήνει εκτός της πρώτη λέξη). Σε κάθε περίπτωση, inviting δεν το λες. Βίοι παράλληλοι, όμως, για το actual content της σειράς, που σε πιάνει από το λαιμό από το πρώτο επεισόδιο, χάρη στα rants του πρωταγωνιστή μας, Τζέρο, επί παντός επιστητού: τις τουαλέτες στα bar, τον Τιτσιάνο Φέρο, τα ιταλικά τρένα (πόσο relatable, σκεπτόμενοι τα δικά μας πλοία και τον κλιματισμό, για παράδειγμα). Το cocktail της σειράς, πάντως, δεν καταπιάνεται μόνο με pop τσιτάτα, αλλά αγγίζει και εξαιρετικά καίρια θέματα όπως η ψυχική υγεία και το πως αντιμετωπίζουμε την απώλεια, όλα υπό ένα πολύχρωμο, punk πρίσμα, το οποίο διαθέτει κάτι ολόδικό του. Δεν είναι κάτι σαν το «ιταλικό ‘BoJack’» ή το ιταλικό «insert viral τηλεοπτικό hit». Είναι ο κόσμος του Zerocalcare, εκεί όπου ένας άνεργος καρτουνίστας, το κυνικό αρμαντίλο που αντιπροσωπεύει τη συνείδηση του, το crush του, και οι δύο αντιδραστικοί (και συνάμα φαινομενικά απαθείς) κολλητοί του, οι Σέκο και Σάρα, συνυπάρχουν προσπαθώντας να επιβιώσουν, ο καθένας με τον ρόλο του.

Μιλώντας για τον ίδιο τον δημιουργό, σχεδιαστή και σεναριογράφο της σειράς (δανείζει και τη φωνή του σε έξι χαρακτήρες, μέχρι και το προτελευταίο επεισόδιο), ο Zerocalcare (κατά κόσμον Μικέλε Ρεκ) πήρε το όνομα του από μία ξεχασμένη διαφήμιση απορρυπαντικού και γρήγορα άρχισε να χτίζει το όνομά του στην ιταλική σκηνή των comics, έχοντας ήδη πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός πως συνδυάζει το χιούμορ, τις pop αναφορές και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία, με αιχμηρό πολιτικό σχολιασμό, είτε αυτός αφορά στη G8 της Γένοβας (και τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι), είτε σε Κούρδους μαχητές που μάχονται απέναντι στον ISIS. Ειδικά για το τελευταίο, μια σημαία του κουρδικού PKK που εμφανίζεται στο «Κατά Μήκος της Διακεκομμένης Γραμμής», ήταν αρκετή για να προκαλέσει τη μήνη των τουρκικών media.

Με τον Ιταλό δημιουργό να ετοιμάζει ήδη το επόμενο Netflix-ικό του πόνημα, δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας να παρακολουθήσει κάτι πραγματικά «φρέσκο» σε οπτική και, σε τελική ανάλυση, εξαιρετικά κοντά στο ελληνικό γίγνεσθαι (γειτονικοί λαοί είμαστε, διάβολε).