της Σοφίας Σταυριανίδου

Πολύ γρήγορα πήρε πράσινο φως το «Silicon Valley» για δεύτερη σεζόν και, αν δεν το έχετε παρακολουθήσει καθόλου, δεν θα βαρυγκωμήσετε, διότι ο πρώτος κύκλος αποτελείται από δέκα εικοσάλεπτα επεισόδια. Το catch up είναι εύκολο, δηλαδή. Ο τίτλος τα λέει από μόνος του και, προσωπικά, σαν άνθρωπος για τον οποίο η τεχνολογία έχει χρηστική μόνο αξία, δεν μου πολυγέμισε το μάτι από το ξεκίνημα. Ανακαλύπτεις, πάντως, εισερχόμενος στο trip, ότι δεν χρειάζεται και να έχεις ντοκτορά στα ΙΤ για να τσιμπήσεις και το χιούμορ και να ανακαλύψεις τους συσχετισμούς.

Η ιστορία μάς φέρνει πέντε late 20’s τύπους οι οποίοι, με πρωτοστάτη έναν από αυτούς, τον Ρίτσαρντ, ανακαλύπτουν ένα software που μπορεί να συμπιέσει μεγάλον όγκο δεδομένων. Με καταβολές από τη Silicon Valley όλοι, προσπαθούν να πουλήσουν το πόνημά τους και ακούγονται τα διάφορα τρελά νούμερα, ενώ παράλληλα καταγράφεται και η προσπάθεια να «πουλήσουν» τους εαυτούς τους, που είναι και το δυσκολότερο. Γιατί ο καθένας από τους πέντε μπορεί να είναι αητός εντός τού cyber σύμπαντος, όμως εκτός είναι σαν… ξωτικό με κωλύματα, άλλος επικοινωνίας, άλλος κατανόησης, άλλος με επιθετική επικοινωνιακότητα κτλ.

Θα ήταν λάθος να γίνει οποιοσδήποτε παραλληλισμός με τις άλλες κοσμαγάπητες σειρές των επιστημόνων – nerds, όπως το «The Big Bang Theory» ή το «Chuck», γιατί και το χιούμορ είναι διαφορετικό, αλλά κυρίως γιατί το «Silicon Valley» έχει εντελώς εξωστρεφή υπόθεση και μας εισάγει στο θαυμαστό εσωτερικό αυτής της μοναδικής γωνιάς τού κόσμου όπου συναντιούνται μυαλά επινοητικά, αλλάζοντας τους όρους τής ζωής μας. Ο τρόπος που γίνονται τα deals και η αξιολόγηση μιας νέας ιδέας, προφανώς, είναι – δίχως να είναι αυτό το κύριο concept – στον πλανήτη Silicon Valley το μάννα εξ ουρανού, κυριολεκτικά. Ο τρόπος που αναζητούν τις ιδέες, ο τρόπος που εργάζονται και συνεργάζονται, πέρα από τα κλειστά γραφειοκρατικά στεγανά, που εμείς εδώ στην Ευρώπη ούτε στον ύπνο μας δεν έχουμε δει, είναι κάτι το μοναδικό. Αυτό μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση.

Παράλληλα, όμως, προβάλλει και το θέμα τού πώς πουλάς τον εαυτό σου, αυτό που οι πέντε φίλοι μας έχουν σαν τροχοπέδη. Το πρόβλημά τους πάει να λύσει (και καλά στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων) ο Έρλιχ που το παίζει «και γαμώ» και πιο «περπατημένος» από την πεντάδα της ναφθαλίνης, με τη διαφορά ότι γίνεται ανθρωποδιώχτης και οι επίδοξοι πελάτες δεν ξέρουν από ποια έξοδο να φύγουν. Γιατί – τουλάχιστον αυτός έχει καταλάβει ότι – αν δεν κάνεις μια σκληρή… διαπραγμάτευση (που είναι και όρος της μοδός στον τόπο μας), πιστεύοντας στο προϊόν σου και λανσάροντας τον εαυτό σου, θα πάρεις τα αμελέτητά σου επί πίνακι. Οι αστειότητες βγαίνουν και μέσα από διαλόγους, όπου πάει ο ένας να πείσει τον άλλο ποιος κάνει πιο καλά το ένα ή το άλλο κομμάτι, δίχως να γίνεται ανάλυση του τι είναι ο κάθε χαρακτήρας. Όπως σε όλες τις καλές sitcoms, οι άνθρωποι είναι καρικατούρες και ξέρεις ή τουλάχιστο περιμένεις τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους.

Στη νεοαφιχθείσα δεύτερη σεζόν, ο καλύτερος αγοραστής με το καλύτερο deal, Πίτερ Γκρέγκορι, πεθαίνει, κάτι που συμβαδίζει με την πραγματικότητα, γιατί ο ηθοποιός Κρίστοφερ Έβαν Γουέλς που τον υποδυόταν έχασε τη ζωή του από καρκίνο. Όλη η σεζόν είναι αφιερωμένη σε κείνον. Οι φίλοι μας παίρνουν σβάρνα τη Silicon Valley και ό,τι προαιρείται ο καθείς, παρακαλώ… Για εκείνους που έχουν πιο εξειδικευμένο ενδιαφέρον, η σειρά είναι πολύ καλή. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, και να το πούμε, ιδιαίτερα στο πρώτο επεισόδιο που μόλις παίχτηκε ούτε χιούμορ υπάρχει πολύ, αλλά κατάφερε και με έβαλε σε έναν κόσμο, περίεργο, ξένο και μακρινό.

Το «Silicon Valley» παίζει κάθε Κυριακή μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώματα Δευτέρας (σαν τα Όσκαρ ένα πράμα), στις 05:00, αμέσως μετά τον 5ο κύκλο του «Game of Thrones», ταυτόχρονα με την Αμερική, στο Novacinema 1 & 1HD. Και μετά, σε prime time προβολή, κάθε Δευτέρα στις 23:10 (πάλι μετά το «GoT»).