της Σοφίας Σταυριανίδου

Οι πρώτες σεκάνς πιάνουν την ηρωίδα Μάντι να προσγειώνεται ξημερώματα από το παράθυρο στο σπίτι της, μισομεθυσμένη για να μην την πάρει χαμπάρι η μητέρα της. Ο πατέρας της έχει σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα από μεθυσμένο οδηγό (!) και στο σχολείο της η επιβλέπουσα καθηγήτρια τσιμπάει τη vodka μέσα στη θυρίδα όπου φυλάει τα πράγματά της η μικρή. Στην επίσκεψη στο σχολείο που κάνει από κοινού με τη μαμά υποχρεώνεται, για να μπορέσει να συνεχίσει εκεί, να μπει σε ένα κέντρο απεξάρτησης για εφήβους. Φυσικά, υπάρχει άρνηση, γιατί η Μάντι δεν έχει κάνει καν το πρώτο βήμα στον δρόμο για την αποκατάσταση, την παραδοχή του προβλήματος, ενώ η μητέρα κοντοστέκεται με απορία, πίκρα αλλά και αποφασιστικότητα για τη λύση του. Το «Recovery Road» δεν μπαίνει, τουλάχιστον στα τρία επεισόδια που έχουν κυκλοφορήσει για δημοσιογραφική χρήση, σε ηθικολογικά κλισέ γονιών και παιδιών, αλλά το γεγονός ότι υποψιάζεσαι πως μέσα στην οικογένεια κάτι δεν λειτουργεί σωστά είναι οφθαλμοφανές, γιατί η μάνα της είναι workaholic και, ως εκ τούτου, απούσα από τη ζωή του παιδιού της.

Στο σπίτι, το Springtime Meadows όπου μετακομίζει, η Μάντι βρίσκει διάφορα μοντέλα ανθρώπων στην ηλικία της με το ίδιο πρόβλημα. Την Τρις που μόνη λύση να πάρει την κόρη της πίσω είναι να παίξει σε reality, τον ομορφονιό που υπάρχει αμοιβαία έλξη με τη Μάντι αλλά είναι κι αυτός φορτωμένος με την εξάρτηση από την ηρωίνη τής πρώην του, τη Ρεμπέκα με την οποία έχει αρκετό παρελθόν και φωτίζει ένα κομμάτι του άστατου χαρακτήρα της: το ότι δε στέκεται ποτέ στους φίλους της. Η Μάντι, κρατάει ένα ημερολόγιο μέσα από το οποίο καλείται να γράφει σε bullets μικρούς στόχους, αυτούς που οι περισσότεροι εξαρτημένοι οφείλουν να βάζουν για να φτάνουν στο τέλος της ημέρας μακριά από την εξάρτησή τους. Γράφει, λοιπόν, «making everyone stop hating me». Ένας μακρόπνοος… στόχος που αποτελεί βάσανο στην εφηβεία (γιατί μετά διαπιστώνεις πώς ό,τι και να κάνεις, αυτοί που δεν σε κάνουν κέφι, δεν σε κάνουν, τελεία και παύλα δια παντός…). Το θέμα είναι ότι η Μάντι περιφέρεται μέσα στο σπίτι αρχικά σαν ξένο σώμα, δίχως όμως να είναι γραμμένος ο χαρακτήρας με κλισέ, ούτε ηθικοπλαστικούς διαλόγους, γιατί το πρώτο θέμα που έχει αυτό το παιδί είναι, φυσικά, ότι η ίδια δεν έχει ιδέα ποια είναι, αλλά που μπορεί όμως, μέχρις ενός σημείου, να αναγνωρίσει αυτά που νιώθει. Η ερωτική έλξη με τον Κρεγκ είναι απαγορευμένη από τον επιμελητή τού σπιτιού, αλλά όπως με όλους τους εφήβους είναι αυτό που κινητοποιεί τη Μάντι και αυτό που την ενδιαφέρει (οπότε εκεί αλλάζει και τον στόχο της: «making one person stop hating me»).

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι όλα τα στοιχεία μαρτυρούν πως το ABC Family έχει μείνει πιστό στην παράδοσή του να ψυχαγωγεί όλη την οικογένεια κι ας άλλαξε όνομα. Συνεπώς, ας μην αναμένει κανείς τολμηρό σεξ ή σκληρές σκηνές με ποτά και ναρκωτικά, ούτε καν τύπου CW, γιατί ούτε AMC ούτε ΗΒΟ είναι. Είναι καθάριο και γυαλισμένο. Το σπίτι όπου μένουν τα παιδιά είναι καλά γλειμμένο από βρώμα και πάνω τους δεν έχουν τη ρυπαρότητα ούτε καν την κόπωση ταλαιπωρημένων νεαρών. Τα flashback σου δίνουν κρυστάλλινα την εικόνα του πληγωμένου παρελθόντος τους και ο καθένας έχει τη δική του αιματηρή ιστορία, όμως προσγειώνονται σε ένα παστρικό παρόν με ωραίο βάψιμο των κοριτσιών και καλοβαλμένο στιλ των αγοριών. Δεν υπάρχει στην εικόνα κάτι που να στάζει τον βιωμένο πόνο, πράγμα που εξ έτερης οπτικής γωνίας ξεφεύγει μελοδραματισμού και διδακτισμού. Το παρελθόν καταγράφεται με κάμερα στο χέρι, σκοτεινά χρώματα, και μια αφηρημένη θαμπάδα, αταίριαστο εντελώς από τώρα. Οι δυναμικές της σειράς αυτής κρύβονται στις σπουδαίες ερμηνείες των πρωταγωνιστών και κυρίως εκείνη της Τζέσικα Σούλα, την οποία ξέρουμε από το «Skins» και δίνει αποχρώσεις και βάθος σε ένα πρόσωπο αποπροσανατολισμένο, ουσιαστικά εντελώς χαμένο, που μας προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα και με την έννοια αυτή είναι anti-hero. Στην τελική ανάλυση το «Recovery Road» έχει πλήρη συναίσθηση ότι ο δρόμος προς την αποκατάσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά δουλειά πάνω στους χαρακτήρες, τους φορείς των καταστάσεων. Όσο παστρικιά και να είναι η εικόνα του, οι άνθρωποί του την κρατάνε έτσι για να ξεφορτωθούν τους παρελθοντικούς λεκέδες. Είναι ένας αγώνας τίμιος, που βαδίζει στον σωστό δρόμο.