της Σοφίας Σταυριανίδου

To starz το αγαπάμε, όχι για το «Σπάρτακο», εξαιτίας του οποίου έγινε ευρύτερα γνωστό, αλλά για το «Boss», ένα καταπληκτικό serial που κατάφερε μόνο δύο σεζόν, μην αποσπώντας την προσοχή που του άξιζε. Τελευταίο του πόνημα υπήρξε το πειρατικό «Black Sails» που πήγε καλά, δίχως να κάνει τη διαφορά, όμως. Το δίκτυο δείχνει να αναζητά απεγνωσμένα μια γερή επιτυχία, πρωτίστως στα αμείλικτα μηχανάκια που μεταφράζονται σε λεφτάκια, και προφανώς αυτή ήταν και η θεμιτή, ευγενής επιδίωξή του με το «Power». Είναι απόλυτα φυσικό επειδή πρόκειται για καλωδιακό κανάλι, κι όταν μιλάμε για καλωδιακή στην Αμερική – και παντού δηλαδή – είναι απαραίτητο το επίπεδο του προϊόντος να είναι υψηλό και να φέρνει στη μικρή οθόνη κάτι νέο και μοναδικό, γιατί αλλιώς… ποιος ο λόγος να βάζεις το χέρι στην τσέπη; Κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις ABC χωρίς να ξοδεύεσαι!

Το θέμα είναι ότι το «Power» έχει τα εχέγγυα, δηλαδή όλο το περιτύλιγμα, αλλά και ένα super διάσημο – Υο! – executive, τον Κέρτις «50 Cent» Τζάκσον, το όνομα του οποίου χρησιμοποίησε, εξαρχής, το starz με πηχυαίους τίτλους, δημιουργώντας buzz για τη νέα του σειρά. Το έτερο θέμα, βέβαια, είναι ότι το περιεχόμενο είναι ελαφρώς passé.

Πρωταγωνιστής είναι ο Τζέιμς Στ. Πάτρικ, γνωστός ως Ghost, ιδιοκτήτης ενός νυχτερινού club στη Νέα Υόρκη. Ζει μια πολύ άνετη ζωή, με καλοβαλμένη σύζυγο, παιδιά, luxus οικία. Οι πρώτες εικόνες σε υποβάλλουν (με yo! μουσικό χαλί από τον 50 Cent), μέσα στο club που σφύζει από κόσμο, χορό, κέφι, όμορφους ανθρώπους. Και κάπου στο δρόμο της η κάμερα συναντά τον Ghost να βυθίζεται στα υπόγεια, όπου γίνεται ένα μικρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εκεί πρέπει να βγάλει κοστούμι, γραβάτα και πουκάμισο και να «τακτοποιήσει» την υπόθεση, μια και ο ίδιος – αργότερα μαθαίνουμε ότι – λογοδοτεί στο δικό του αφεντικό: είναι ο distributor ενός cartel για την πόλη της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στα διάφορα, σε αυτό το πολύ mini μακελειό, ακούγεται και η φράση «για ποιον δουλεύεις;» και τότε χτυπάνε τα καμπανάκια Χ (βλέπε… «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο») που σου λένε «το ξανάδαμε το έργο».

Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με το «Power». Ότι σου είναι γνωστά όλα τα μοτίβα που παρουσιάζει, λεκτικά ή που αφορούν την πλοκή. Δηλαδή είναι ένας τύπος, ωραίος, καλοβαλμένος, αυτοδημιούργητος με οικογένεια, δικτυωμένος στη νύχτα, φυσικά, και εδώ όλα είναι θεμιτά, πλην όμως έχει τη σκοτεινή πλευρά που είναι μέσα στα cartel, από όπου δεν είναι σαφές από τον πιλότο πώς ενεπλάκη και ποια είναι η πρόθεσή του ή η στάση του απέναντι σε αυτή την παράνομη δραστηριότητα (θέλει να φύγει, θέλει να μείνει, δεν ξέρουμε ακόμη). Αυτό είναι και το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, το ότι είναι κάπως αόριστος ο χαρακτήρας του και δε διαθέτει τη σαφήνεια για το τι ακριβώς είναι. Του λείπει το πάθος για αυτό που κάνει (είτε στον ένα είτε στον άλλο κόσμο όπου κινείται), είναι αμήχανα τοποθετημένος απέναντι στην οικογένειά του και τη γυναίκα του, με την οποία μοιράζεται μια ανόρεχτη ερωτική σκηνή, και δείχνει να τον πονάει το δοντάκι του μόνο για μια πρώην αγαπημένη που επισκέπτεται τυχαία μια νύχτα το club του. Η οποία (τι πρωτότυπο) δουλεύει για την Κυβέρνηση και τη Δίωξη Ναρκωτικών.

Υποθέτουμε ότι το δίκτυο το πηγαίνει (ή θα ήθελε να το πηγαίνει) για κάτι μεγάλο, αλλά ατυχώς το επιχείρημα σκοντάφτει στην έλλειψη αυτού του αναθεματισμένου τού καινούργιου από όποια άποψη, στην έλλειψη, κοντολογίς, αυθεντικότητας. Η γενική εικόνα στις κριτικές δεν ήταν τόσο κακή, αλλά υπήρξαν φωνές πολύ αυστηρές που τραβήξανε το αφτί στο starz, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Να πούμε, όμως, και τα καλά νέα: Αν θέλετε να κάνετε οφθαλμόλουτρο, ο Ομάρι Χάρντγουικ είναι κούκλος, βγάζει και τα ιμάτιά του επαρκώς (και ελπίζουμε και περισσότερο στο μέλλον!), μια χαρά, δηλαδή. Τώρα αν είναι και αισθηματίας δεν το γνωρίζω, πάντως το ελπίζουμε. Και αν συμβαίνει αυτό θα έχει και προσωπικά μπλεξίματα, γιατί η γυναίκα του τον έχει λίγο στενό μαρκάρισμα. Αλλά, για να σοβαρευτούμε, θα είναι κρίμα μια σειρά που προβάλλεται και ως θρίλερ και μάλιστα της νύχτας, να αναλώσει μέρος της στα προσωπικά τσιλιμπουρδίσματα του ήρωά της και στη συζυγική απιστία. Γιατί, ούτε καν μια version του Τόνι Σοπράνο δεν μπορεί τούτος εδώ να είναι…