της Σοφίας Σταυριανίδου

Όπως και το «This is Us», στο οποίο θα επανέλθουμε σύντομα, αποτελούν ίσως από τις πιο σημαντικές κοινωνικές σειρές νέας εσοδείας – και μάλιστα αυτό εδώ είναι μαύρη κοινωνική σειρά. Η Όπρα Γουίνφρι έχει όλα τα κανάλια και τις δυναμικές που ορίζουν το τηλεοπτικό τοπία για να περάσει αυτά που θέλει. Επιστρατεύει κυρίως σκηνοθέτιδες, την καλή της φίλη Έιβα ΝτουΒερνέι, με την οποία συνεργάστηκαν και στο «Selma», ως σεναριογράφο και co-executive, και ένα βιβλίο του 2014 με ομώνυμο τίτλο από τη Νάταλι Μπάζιλ. Η ιστορία ξεκινά από έναν πυρήνα περιλάλητο μυθοπλαστικά. Πρωταγωνιστές είναι τρία αδέλφια: η Νόβα Μπόρντελον, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, η Τσάρλι, μια μοντέρνα ευμαρής μητέρα και σύζυγος διάσημου μπασκετμπολίστα του ΝΒΑ, και ο Ραλφ Έιντζελ, άρτι αποφυλακισθείς, με έναν γιο που προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή του. Ο πατέρας τους πεθαίνει και τους αφήνει ένα τεράστιο χωράφι 800 εκταρίων ζαχαροκάλαμου στη Λουιζιάνα, δίνοντας ρητές οδηγίες. Είναι δικό τους και επιθυμία του είναι να το αγαπήσουν και να το φροντίσουν. Ευσεβής πόθος και η αγροτική δουλειά δεν είναι απλή υπόθεση, πόσω μάλλον για τους τρεις που κανένας τους δεν έχει ιδέα τι εστί το πράγμα αυτό. Είναι σαφές ευθύς ότι την ιστορία στηρίζουν οι δυναμικές και οι σχέσεις των αδελφών μεταξύ τους, αλλά και με την πολιτεία της Λουιζιάνας και τους ανθρώπους της.

Η σειρά, ωραία σκηνοθετημένη, μας φέρεται εξαρχής σαν να ξέρουμε τους ήρωές μας και να τους αγαπάμε ήδη, και για αυτό είμαστε λίγο αμήχανοι σα θεατές για το πού πήγε περίπατο το συναίσθημά μας για αυτούς. Η Νόβα μοιάζει συνέχεια θυμωμένη, προφανώς γιατί η δημοσιογραφία είναι το όχημά της για να περνάει τη στράτευσή της υπέρ των μαύρων. Έχει σημασία ότι ο (κούκλος) φίλος της είναι λευκός μπάτσος και τσακώνονται όταν για τη ζωή ενός μαύρου μικρού παιδιού στριμώχνεται ολόκληρο Αστυνομικό Σώμα, λέγοντας «The life of one black kid is just too many». Η Τσάρλι βλέπει τη χλιδάτη της ζωή να καταρρέει όταν ο διάσημος άντρας της κατηγορείται για βιασμό και της πέφτει τώρα και στο κεφάλι αυτό το κτήμα και οι οικογενειακές εκκρεμότητες που τη θέλουν στη Λουιζιάνα. Και ο Ραλφ Έιντζελ, μετά τη φυλακή, θέλει να κάνει το σωστό, να φροντίσει το παιδί του, και του αναθέτει η οικογένεια εκείνος, παράλληλα με τη δουλειά του, να ασχοληθεί με το κτήμα.

Πιο καλά φωτισμένες είναι οι γυναίκες, γιατί οι ανδρικοί χαρακτήρες υστερούν πολύ και ιδιαίτερα ο αδελφός που έχεις την εντύπωση ότι σεναριακά είναι αμελητέος, αν όχι και αμήχανα στημένος – γιατί μετά από πέντε επεισόδια δεν είναι κατανοητό τι πάστα χαρακτήρα είναι, και τα συναισθήματά μας είναι μουδιασμένα. Βλέπουμε ότι σφίγγει τα λουριά και βγάζει πιστόλι με τη μία όταν θυμώνει, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να πειστούμε ότι είναι προβληματικός και επανεντασσόμενος. Τα κορίτσια μεταξύ τους είναι εντελώς διαφορετικά και δίχως να νιώθεις ότι δεν υπάρχει αγάπη, είναι πολύ ανεπαρκής η πληροφόρησή μας για τα παρελθόντα μεσολαβημένα. Ναι, οι γυναικείοι χαρακτήρες και οι δεσμοί είναι οικεία χωρικά ύδατα και σε πείθουν, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τους άνδρες, ούτε και σε όλα τα άλλα σημεία της υπόθεσης. Όπως, ας πούμε, ένας λευκός «κακός» διεκδικεί αρχικά το χωράφι (ο πατρώνος της περιοχής που εκμεταλλεύεται τους μαύρους, οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν την περιουσία τους) και, φυσικά, θέλει να το πάρει κοψοχρονιά. Αλλά ο φουκαράς είναι τόσο άκομψα μονόμπαντος σα φιγούρα που, τελικά, λυπάσαι κι αυτόν και το σενάριο για τούτη την ανοησία του.

Και, όχι, καθόλου άδικα δεν είναι τα γραφόμενα, γιατί τη σειρά μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει άνετα, παρ’ όλες τις banalité της. Αλλά καταλαβαίνω πόσο πιο άνετα μπορείς να την παρακολουθήσεις στην Αμερική και τα μείζονα θέματα α) του ρατσισμού με βάση το χρώμα του δέρματος β) του σεξισμού (αυτό παγκόσμιο πρόβλημα). Αν το δει κάποιος, πρέπει να το δει ξέροντας την Όπρα και γνωρίζοντας a priori τι θέλει να κάνει η Όπρα. Και η Όπρα, χορτασμένη από δόξα και χρήμα, χορτασμένη γυναίκα γενικά, πανέξυπνη επιχειρηματίας και persona που τα θέλει όλα (και το Όσκαρ και το ΕΜΜΥ και το GRAMMY, αν γίνεται), θέλει να δώσει δουλειά σε γυναίκες και καλά κάνει. Γιατί φαντάσου να είσαι γυναίκα, και δη μαύρη γυναίκα στο entertainment business. Απλώς, είσαι στα αζήτητα. Επιστρατεύει τον μηχανισμό της, λοιπόν, και τους δίνει δουλειά. Και θέλει και να βάλει στην καρδιά τής τηλεόρασης ένα μαύρο θέμα με μαύρους πρωταγωνιστές σε περιοχές με πολλούς μαύρους που λησμονούνται ότι υπάρχουν. Είναι τόσο στρατευμένο όλο αυτό, τόσο banal…. Αλλά τι να κάνουμε; Αυτό κάνει η Όπρα και έχει πάρα πολλές – και πολλούς, ευτυχώς – που την ακολουθούν. Κι αν τούτες οι τελευταίες γραμμές δε στηρίζουν μια δίκαιη κριτική θέση απέναντι στο «Queen Sugar», σωστό κι αυτό. Απλώς, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση των ανίσων». Και έτσι γίνονται οι επαναστάσεις. Που, αλίμονο, στο θέμα ρατσισμός και σεξισμός, μάλλον, ακόμη δεν έγινε.